Hatice Kobal, altı yıl evvel eşini kanser hastalığı nedeniyle kaybettiğinde beş ve altı yaşlarındaki iki çocuğuyla yeni bir hayata başladı. Kobal, çocukları Darüşşafaka Eğitim Kurumları’na devam ederken, kendisi de Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Toplumsal Hizmetler Kısmı’nı tamamladı. Acı ve hüzünlü bir süreç geçirdiğini lakin ayakta durması gerektiğine inandığını belirten Kobal, şunları söyledi:
‘ONLARDAN ÇOK ŞEY ÖĞRENİYORUM’
“Babaları vefat etti diye çocuklarımın ziyan olmamaları gerektiğini düşündüm. ‘Böyle bir hayatım var zira bu türlü bir sebebi var’ denilir ya daima. Benim için o denli değil. Hamasetle ayaklarını yere sağlam basarak, yanlışsız düşünerek, yanlışsız şeyler yapmaya çalışarak hoş şeyler de olabileceğini kanıtlamaya çalışmak benim öyküm. Oğlum Arda, ilkokul öğretmeninin yönlendirmesiyle girdiği Darüşşafaka imtihanını 2018’de kazandı. O yaz üniversite imtihanına girmiştim. Üç gün oryantasyon için okulda kaldık ve Arda’yı okula bıraktım. Otobüse bindim ağlayarak konuta geri dönüyordum, toplumsal hizmetler kısmını kazandığımı öğrendim. Kızım Beste’nin hayali Darüşşafaka’ydı. O yıl ben birinci sınıfta okurken, Beste de Darüşşafaka imtihanlarına hazırlanıyordu. Kızım da 2019’da Darüşşafaka’yı kazandı. Arda’yla başladığım üniversite serüvenimde Beste beşinci sınıftayken ben de ikinci sınıftaydım. Üçümüz bir arada bir şey yapmış olduk. Çocuklarım bana bakarak yaşıyor, ben onlara bakarak yaşıyorum. Eğitim manasında daha çok birbirimizi destekliyoruz. Ben onlardan çok şey öğreniyorum.
ÇALIŞMAK VE OLUMLU DÜŞÜNMEKTEN ÖTEKİ TALİHİMİZ YOK
Çocuklara eğitimin değerini söylemenin yanı sıra ebeveyn olarak bunu göstermek de gerekiyor. Eğitim olmadan hiçbir şey olmayacağını düşünüyorum. 38 yaşında lise mezunuydum, artık önlisans mezunuyum, lisansı da tamamlamak hayalim. Anne olarak da rahatım zira çocuklarım hoş ellerde, hoş bir okulda eğitim alıyorlar, gözüm geride değil. Tahminen de bu rahatlıkla üniversite hayatına geri döndüm. Geçen haziranda mezun oldum. Pandemi olmasaydı çocuklar eylülde okula başlayacaktı ben de iş hayatına başlayabilirim diye düşünüyordum. İş müracaatlarında da bulundum. Toplumsal çalışmacı olarak çalışabiliyorum. Hem eğitimimi lisansa tamamlamak hem de iş hayatına atılmak istiyorum. Hayatımın hiçbir kademesinde bir diğerine güvenerek yaşamadım. Sıhhatimiz yerinde olduğu, ayaklarımız yere bastığı sürece insanoğlunun yapamayacağı hiçbir şey yok. Bayanlar hiçbir şeyden korkmasın zira yalnızca onların başına gelmiyor, hepimizin başına geliyor. Bayanların güçlü olması lazım. Çocuklarına bakarlarsa daha da güçleneceklerine inanıyorum. Çalışmak ve olumlu düşünmekten öteki talihimiz yok. 30 Mayıs’ta Darüşşafaka’nın imtihanı olduğunu hatırlatmak istiyorum, annesini yahut babasını kaybetmiş çocuklara imtihana girmelerini tavsiye ediyorum.”
Hürriyet
