boygenius Tüm Eğlenceyi Yaşıyor

“Yardım!” filmin bir sahne var. Beatles’ın bir teraslı eve doğru genişliği ve sıradaki ön kapılarına yaklaştığı yer; Onun biri Beatle için dört ayrı girişte bir tane olmak üzere. Daha sonra kamera içeriyi kesiyor ve dört kapının da Beatles’ın birlikte yaşadığı, 1960’ların ortasında devasa bir tiyatro salonuna açıldığı görülüyor. Bu bir rock grubu fantazisiydi ve hala da öyle: oğlanlar birlikte, kendi yarattıkları bir dünyanın tadını çıkarıyorlar. Beastie Boys. Plaj Çocukları. Arka Sokak Çocukları. Onlar tatlı. Onlar düz. Durum komedisi karakterleri gibi birbirinden ayrılamaz ve neredeyse ayrılamazlar. Kendi ağırlık merkezleriyle seyahat ediyor gibi görünüyorlar. Hepimiz birimiz için, birimiz hepimiz için.

Boygenius grupları üç grupta “The Boys” olarak adlandırılıyor. Geçen yıl, bu klasik fantezinin yeni bir vücudun kullanıldığı hali olarak ortaya çıktılar: En heyecan verici albüm, en duygusal şovlar ve en coşkulu hayranlarla, tam olarak doğru ve doğru sinerjiye sahip doğru grup. Onun bir parçası klasik bir erkek grubu arketipini bile barındırıyor. 28 yaşındaki Lucy Dacus, düşünceli, rüya gibi bir şairdir; Julien Baker, 28, dövmeli rockçı gönül yarası uzunlukları; ve Phoebe Bridgers (29), alaycı, olağanüstü derecede karizmatik uzun boylular. Müzik basını onları sıklıkla süper grup olarak adlandırıyor; bu teknik olarak doğru çünkü kendi hayran kitlesine sahip başarılı bağımsız solo sanatçılar. Ancak “süper grup”, 1970’lerin ego delisi adam kokain aşamalarındaki görüntülerini çağrıştırıyor ve uykularının nefretini bıraktığını keşfetmeden önce biraz Sihir kaydediyor. Ve bu özel süper grup, aslında birbirini izleyen yedi ve bir rock grubunun birbirine benzediği ve bir grubun nasıl birleştiğini yeniden hayal etmeye çalışan kadınlardan oluşuyor. Dacus, “Erkekler ve rock bileşenleri çok özel bir çerçeveler var” diyor. “İnsanlar bunu biliyor, bu yüzden onunla oynamak çok kolay.”

Çocuklarla ilk kez Hollywood Bowl’daki son Cadılar Bayramı konserinden bir gün önce, rüya gibi bir turun sonunda tanıştım. Neredeyse bir yıl boyunca Amerika Birleşik resimleri ve Avrupa’yı dolaşarak, Madison Square Garden’ın tüm biletlerini satarak, festivallerin başrollerini üstlenerek ve eleştirmenlerden olumlu eleştirileri toplayarak geçirmişlerdi. Boygenius’un iki haftadan kısa bir süre içinde Timothée Chalamet’in ev sahipliğinde “Saturday Night Live”ın müzikal konuğu olacağı duyurulmuştu; İlk LP’leri “The Record”un, yılın albümünde yer alan yedi Grammy Ödülü’ne aday gösterildikleri yerlerde New York’ta gösteri için kıyafet reddediyorlardı. Baker, Studio City’de meşe sütlü latte ve kahvaltılık tacolar yerken, tur sonu enerjisinin “Macy’s’in bir günlük indirimi” gibi şaka yaptığını bildirdiğini; bu, sonsuza kadar dek var olacak gibi görünen bir olay.

Çocuklar Bridgers’ın hafta sonu düzenlenen Cadılar Bayramı partisini tartışıyorlardı. Baker, pop yıldızı Ariana Grande gibi giyinmiş, Grande’nin Pete Davidson’la çıktığı dönemde kalma bir paparazzi fotoğrafına dayanıyordu: Disney prensesi at kuyruğu, elbise olarak giyilen kolları saran bir sweatshirt, kanatlı göz kalemi, imza lolipop. Uzun boylu ve son derece zarif olan Dacus, dev bir flanel kapüşonluyla Davidson’a benziyordu. Daha o sabah Instagram’da fotoğraflar yayınlanmıştı – o ve Baker’ın bulunduğuyla, orijinalleriyle yan yana – bu sevgilinin olabileceğine dair sahte bir teklifle hayranlarını çılgına çevirmişti. (Oğlanların potansiyel romantikleşmesini onaylamaktan ne de inkar etmekten hoşlandıkları bir şey gibi görünüyor.) Bir yorumda “Bu, zihnimin bütün bir patlama tamamen yok etti” yazıyordu.

Tutkulu ve son derece heyecanlı bir grup olan grup hayranları, her yerde birlikte bir şeyler yapmaya bayılıyor: gitar çalmak, sahnede sevmek, giyinmek. Sonra hayranlar da bunları yapıyor. Dacus mutlu bir şekilde, boygenius gösterilerinde “bir sürü gey ilerlemesinin” olduğunu belirtti. Grup, bireysel ve kolektif olarak kendisini tanımlıyor ve taraftarların boygenius’u cinsiyet ve cinsel kimliği ayrılmak için bir araç olarak kullanma özgürlüğününden gurur duyuyordu. Bridgers, “Güvenlik ve cinsellik aynı alanda yaşayabilir” dedi. “İkisinin de olması çok zor – sadece eğlence için oynanabilen olması ve aynı zamanda kopyaları gerçekten [küfür eden] insanların olması da çok zor.” Durdu ve yürüdü. “Hava sıcak ve aynı zamanda güvenli.” Diğerleri güldürdü. “Tüm zamanların en ateşlendi, en güvenli grubu!” Dacus şaka yaptı.

Cadılar Bayramı olmasa bile, hayranların oğlanların son derece özel versiyonları gibi giyinerek boygenius gösterilerine gelmeyi seviyorlar. Üçü, Rolling Stone’un kapağında takım elbise giymiş (Rolling Stone’un 1994’teki kapağındaki takım elbiseli Nirvana’ya gönderme yapıyor) ya da Bridgers, boksörleriyle, Kristen Stewart’ta bir canavar kamyon arenasının ortasında duruyor. rüya gibi, çarpık “Emily Üzgünüm” için yönetilen müzik görüntüsü. Avant-pop’un solisti Haley Dahl, “Kalabalığın erkek çocuk gibi giyindiğinide, bu çocuk rock müzikte ‘için’ giyinecekleri insanlar yerine ‘giyecekleri’ insanların olması harika bir şey diye düşünüyorum” diyor grubu Sloppy Jane ve Bridgers’ın liseden bir arkadaşı. Geçenlerde bir hayran, gitaristin Tennessee’li somurtkan bir lise öğrencisi olduğu bir fotoğrafa dayanarak, 1990’ların patenci kıyafetleri içinde genç bir Baker gibi giyinmişti. “’Rocky Horror’ unsuru hiçbir zaman olmadı; sanki yapamayız. yapmakbu olur” dedi Bridgers. Baker, “Evet, bunu tahmin etmiştim” diye ekledi. “Çocukların sadece normal kıyafetlerle yaşlanıyordum.”

Bu yılki çocuk dehası gösterileri sanat okulu balosu gibi hissettirdi: samimi, teatral, neşeli bir şekilde yıkıcı. Grubun sesi kesinlikle rock olduğu sürece (gürültülü-sessiz-gürültülü gitar melodileriyle dolu), aynı zamanda misafirperver ve içseldir, şarkılar bazen yumuşak, bazen de sert manzaralı küçük cepleri, hayranlara çoğu zaman mahrumiyet içinde kalacakları bir yer sunar. duygu dünyası. Samimiyet boygenius projeleri, hayranlarını onları taklit etmeye, arkadaşlıklarının nadir ve görülenleri kayıt altına almaya teşvik ediyor. Bu, grup bireylerinin bağ kurabileceği bir duygu çünkü onlar da büyüyü hissediyorlar. Bridgers’ın hali hazırda görülüyor gibi, “Onların yanında kendimi daha çok seviyorum.”

Oğlanların bazen “boygenius” olarak adlandırdıkları “proje”nin özünde bulunan şey budur: kendini ifade etmek ve ayrılmak için bir kapsayıcı, kimlik için bir izin yapısı yaratmak ve sonra bu çok özel süreci sona erdirmeyi hayretle izlemek. hem en iyi arkadaşlarınıza hem de kendinize. Dacus ve Bridgers onayları şekilde başlamalarını sallarken Baker, “Bu grupların merak ettikleri ayrıntıları yaşama lisansı alıyorum” dedi. “En ülkü versiyonlarımızı kendimiz seçiyoruz. Ve sonra çocuklarımız bizim oluşturduğumuz kişilik gibi giyiniyorlar; çünkü bunda kendilerine ait bir şeyler buluyorlar.”

Eğer erkek çocuğuysa oğlanlar hakkında derin sırlar bilen eski arkadaşlar gibi görünüyorlar, çünkü öyleler. Dacus ve Baker, 2016 yılında ilk kez ikisi de 22 kez bir araya geldi. Baker, ilk albümü “Sprained Ankle”ı desteklemek için küçük bir kulüp turu gerçekleştirdi. Dacus’un bir açılış töreniydi. Baker, “Lucy ile DC9 adlı mekanın yeşil odasında tanıştım” diyor. “Lucy ‘Bir Kadının Portresi’ni okuyordu belki? Henry James’ti.” Her ikisi de küçük Güney kasabalarındaki dini evlerde büyümüş çok yeşil, çok genç müzisyenlerdi – Richmond, Va. dışında Dacus, gururla “mısır tarlasının karşısında ve bir keçi çiftliğinin yanında” olarak tanımladığı bir mahallede ve Bartlett, Tenn’de Baker.., Memphis’in bir paketlerisü.Bağlandılar.

Bridgers, Baker’ın turnesindeki bir başka açılıştı. Los Angeles’taki Eagle Rock Rekreasyon Merkezi’ndeki gösteriden önce tanıştılar. Bridgers bu bölgeden olduğu ve o noktada çıkarılan şarkılar Baker’a Baker’ın şarkılarından “daha az amatör” ve “daha gelişmiş” görünmek için Baker’ın daha uzak bir noktasında, “daha kültürlü” birini bekliyor. Ancak Bridgers “deri ceketi ve NASCAR tişörtleriüyle biraz titizdi.” Bridgers anlayışlı ve kibardı, yine de ama en çok göze çarpan özelliği onun “tatlılığı”ydı diyor Baker. Ben şöyle dedim: Gidip biraz pizza ve çörek almak ister misin? Biz de gece geç saatlerde pizza ve donutlara gittik ve gruplardan bahsetmeye devam ettik. Çok saftı.”

20’li yaşlarınızın başında (kırılgan, biçimlendirici bir dönem) temel grup arkadaşlarla tanışırsınız. Onlar sizi yetişkinliğin sınırındayken ancak yetişkin bir kişiye karar vermeden önce var olan insanlardır. Onların senin kim olduğu herkesten önce bilen insanlardır Umurunda Kim olabilir, daha sonra ünlü olabilir özellikle değerli bir bakış açısıdır. Çocuklar, en iyi ihtimalle belirsiz, en kötü acımasız ve şüpheli, şüpheli insanlarla dolu bir işte kariyerlerinin göz önünde bulundurulduğu birlikteydiler. Baker şöyle diyor: “Özellikle çevrenizde her şey çok hızlı oluyormuş gibi vücudunuzda, size ayıracak zamanı olan biri varken” diyor Baker; boyut veren numara ve bir dahaki sefere katılmak istemediğini söyleyen biri. aynı şehirde ve o ara Baker bunun onun şey olduğunu söylüyor. Ben şöyle düşündüm: Tamam, bu adamlara gerçekten güveniyorum. Boygenius resmi olarak bir hale gelmeden önce, hakkında konuşulanları sık sık okudu, ara sıra müzik çalmak için aralardı uzun bir kitap kulübü toplantısı gibi hissettiren grupen bir toplantının açılışını yapan bir metin grubuydular. (Mevcut seçimi: Leslie Jamison’un evliliği anısı, “The Recovering.”)

İlk tanışmalarından sonraki iki yıl içinde üçünün kariyerinde yükselişe geçti. Bridgers’ın ilk solo albümü “Stranger in the Alps”i çıkarırken Baker ve Dacus’un ikinci albümlerini (“Turn Out the Lights” ve “Historian”) yayınladı. Üçü de çılgınlar gibi dönüyor, bir yandan da iletişim halinde kalıyorlardı. 2018 sonbaharında çocuklar kısa bir tur için rezervasyon yaptırırken buldular ve bunu tanıtmak için biraz müzik kaydetmeye karar verdiler. Başladıktan dört gün sonra “boygenius” EP’si haline gelen altı program kaydetmişlerdi. Birlikte turneye çıkışlarında, solo şarkıların ve birlikte şarkıların bir karışımını yaptılar. Hayranları vardı ama Boygenius’un şu anda ilham veren ilgi düzeyi veya kişisel hayranlık gibisi yoktu.

Bu kişisel cazibenin gelişi tahmin edilebileceği gibi kafa karıştırıcıydı. Örneğin Studio City’de kahve içerken Bridgers’ın tarihinin kaşlarını çatladığı bir an geldi. “Az önce film mi alınıyordu?” Dacus, grup arkadaşının, dimdik oturan, telefon masasının üzerinde, kahvesine yoğun bir şekilde bakan genç bir kadına bakışını takip ederek sordu. Bridgers, “Beğenmedim, beğenmedim” diye öfkelendi. Dacus yakın zamanda Target’ta alışveriş yaparken takip edildi. Baker, CVS’de Cadılar Bayramı şekeri gösterisi sırasında birisinin onu filme öğrendiğini keşfetti. “Komedi vardı” dedi, kıkırdayarak, “çünkü şekerdeki bir toplantıdan çekim yapıyorlardı ve sonra her şey düştü ve [küfür] [küfür] [küfür] [küfür] gibi oldular.” Bridgers gergin bir şekilde yürüyor ama gülüyordu. Kayıt cihazına doğru eğildi: “Ve o kişiye sadece şunu söylemek istiyorum: ‘Öl. Ölmek!”

Bridgers izlenmeye karşı özellikle hassastır çünkü kendisi kötü çoğalmanın daha aralıklı yanını diğer oğlanlardan daha çok deneyimlemiştir. “Boygenius” EP ile “The Record” arasındaki yıllarda Bridgers oldukça meşhur oldu. Bunun pek çok nedeni vardı; İrlandalı aktör Paul Mescal ile olan ilişkisi, Taylor Swift ile olan ilişkisi (Eras Tour’un açılış performanslarından korunmak ve Swift’in “Nothing New” adlı single’ına konuk olmak) ve genel olarak her yerde yer almakta. – National, Lorde ve Paul McCartney gibi sanatçılar için işbirlikçi aranıyor. Ancak bunun nedeni Bridgers’ın şaşırtıcı ikinci albümü “Punisher”ın 2020’nin çıkmasıydı; bu albümde insanlar umursamadı ve huzursuz tıslayarak evde sıkışıp kaldılar ve bu nedenle Bridgers’ın kendine özgü sert güzelliği ve öfke karışımını karşılayarak mükemmel bir şekilde hazırlandılar. 2021’de “SNL”yi solo çalınan sahne ve gitarını parçalamak için eleştirildi. (David Crosby, Twitter’da bu hareketi “acınası” olarak nitelendirdi; Bridgers ise sert bir şekilde “küçük sürtük” diye cevap verdi.) Çocuklar Şubat ayında Grammy kırmızı halısında yürüdüğünde, Bridgers daha önce orada güçlü olacak; “Punisher” dört adaylığa kazandırıldı.

Yani öyle olması dikkat çekici Köprücüler 2020’de ofislere geri gelen mesaj gönderildi ve aynı haftanın kendisinde yazılan “Punisher” mesajı çıktı. “Yeniden bir grup olabilir mi?” yazdı.

Pek çok harika aşk romanında olduğu gibi, herkes dahil oldu aranan Birbirine dönmek isteyen ama ikisinin de diğerlerinin aynı şekilde hissetmeyebileceğinden korkması. Bridgers’ın anladığı şey, başarıyı kendi başına sürdürmek ile öğrencilerden biraz yardım alarak idare etmek arasındaki farktı. “Çocuklar topluluğu konusunda gerçekten çok iyiler” diyor. “Ben daha dar görüşlüyüm. Yani mühlet için bileşenlerim var. Ama oğlanların hayatlarında daha çok oda arkadaşı oldu. Bu sayede kurutuldu çok şey öğrendi. Mesela otobüsün ön salonuna gelip ‘[küfür düzenleme], dün gece gerçekten stresli bir mesaj aldım!’ gibi şeyleri söylediği gibi. Ve sadece konuş. Bu en iyisi.”

Çocuklar bir grup terapistine gider. Bridgers’ın ifadesiyle, yollarda yalnızca “sebepsiz yere şirret” bir gün geçirmişlerdi. Brontë’lerin evini gezerken İngiltere’deydi; belki de bunun, “içimizdeki Charlotte ve Emily Brontë’nin bastırılmış hayaletiyle, kimyasal travmayla” ilgili olduğunu söylüyor. Artık çocuklar ne zaman dönmeye başlasa buna Brontit diyorlar. Dacus, “Bir daha asla müzik yapamayız ve boygenius, sahip olduğumuz bu dostluğun adıdır” dedi.

Hakkındaki şey Şimşeğin bir şişede kalması, serbest bırakılmasının ancak bu kadar uzun sürmesidir. Hollywood Bowl’daki Cadılar Bayramı gösterisinden önce, yaklaşık 18.000 kişi sahne arkasında oynamaya hazırlanıyorlardı. Soyunma artan enerji, son derece iyi finanse edilen bir lise tiyatrosu prodüksiyonunun çılgın heyecanını taşıyordu, ama aynı zamanda aynı seviyedeki bir beklenti kederi de vardı: Bu, herkes ölmeden önceki büyük yıl sonu performansıydı ve ne yapılmalı sorusuna kapılmıştı. şimdi uçurumdayız. “İyiyim, üzgünüm!” Dacus, menajeri ona nasıl sorulduğunda makyaj odasının dışında olduğunu söyledi. “Şarkısı şöyle olacak: Ah, bu oğlum sefer.”

Grup, turun bu son etkinliğinde ne giyecekleri konusunda gizli tutuldu. Boygenius, memnun ve taraftarların arsız görsel ifadelere olan zevkini tatmin edecek şekilde nasıl giyinebilir? El yapımı tabelalarla düzgün bir şekilde etiketlenmiş üç adet dönen sistem rafı planı açıkça ortaya çıkıyordu: Bunlar Kutsal Üçlü – Baba (Dacus), Oğul (Fırıncı) ve Kutsal Ruh (Köprücüler) tarafından. Bir arkadaşı, derin bir Hıristiyan ailede büyüyen Baker’a, annesinin Cadılar Bayramı için İsa gibi giyinmesi konusunda ne düşüneceğini sordu. “Ona söyledim” dedi Baker eğlenerek – ama Baker merak etti: “Ya ben cennete gidersem ve onları şöyle derlerse, ‘Eşcinsel olmayı ve yalan söylemeni sorun görmüyoruz, ama neden buraya gelmek zorundaydın ki?’ Hollywood Bowl’da beni bu kadar mı zorladın?’”

Kostümü basitti, sadece beyaz bir elbise, sandaletler ve dikenli bir taçtan ibaretti, bu yüzden hızla giyinip koridorlarda dolaşabildi, İsa’nın ayakkabılarının rahatlığı Fırınna hayran kaldı (“Çölde çok uzaklara yürümek zorundasın! ”) grup arkadaşları hala makyaj (Dacus, Elvisesque kutlamalı beyaz) takım elbise giymiş) ve saç (hayalet halesi ve peçesinin buz sarısı yelesine ayrıntılı olarak verilmesi gereken Bridgers) yaparken.

Daha sonra Dave Grohl’un boyunbağı meselesi vardı. “Bu haçı asabilir misin?” Grubun müşterisi Lindsey Hartman’a sordu. Grohl gecenin özel konusuydu. Hartman sırıtıp başını sallayarak, “Nirvana’nın davulcusuna ben kostümü giydireceğim” dedi. “Budur.”

2017’nin “Wonder Woman” filmi, ekrandaki herkesin kadın olması dışında, düzinelerce diğer aksiyon filminin bilinen sahneleriyle kadın izleyicilerleri düzenli olarak gözyaşlarına boğdu. Hollywood Bowl’daki tablo bende de benzer duygular uyandırdı. Boygenius’un tamamı kadınlardan oluşan bir destek grubu var (melek gibi giyinmişler, beyaz Dickies tulumları ve haleler giymişlerdi) ve hayatta çok sayıda kadın vardı. Sanki neredeyse hiç erkek yokmuş gibi olmuş. Bridgers’ın erkek arkadaşı, komedyen ve müzisyen Bo Burnham, ayrıca aktör Andrew Garfield ile, Cobra Kai karate üniformasıyla ortaya çıktığında, enerji değişimini hissedebiliyordunuz. Grohl iki kızıyla birlikte ortaya çıktığında Burnham, Bridgers’a “Sen işleri yaptın, benim için endişeleniyorsun” dedi. Üstün değişim için soyunma yolunda onlara, “Annem buraya geldiğimde sana mesaj atacağım” dedi.

Birkaç dakika sonra grup standart yürüyüş müzikleriyle sahneye çıktı: Thin Lizzy’nin “The Boys Are Back in Town” şarkısı. Herkes gibi Grohl da çocuk dehası deneyimine hizmet etmek için oradaydı. İtici “Satanist”te davul çalmak istiyordu, bu da gösteriye sadece birkaç şarkıyla katılmaya katılmaya karar verdi. Grubun sesinin arkalarında Grohl varken çılgın gibi davrandı: büyük ve cesur, sanki grubun gücü anlayan ve bundan tam anlamıyla keyif alacak kadar rahatlamış bir grup gibi – ama o olmadan da sonuçları öyle geliyor. Tamam, dedi Bridgers’ın kişiliğini sallayıp sırıtarak. “Şovun şu anda işlemlerini gerçekleştiriyor. Sanki internete yeni girdim gibi geçiş yapıyorum.”

Yaklaşık iki saat süren performansın geri kalanında hem sahnede hem de kalabalıkta hafif bir keyif havası hakimdi. Kristen Stewart, nişanlısı Dylan Meyer ve bir grup söğüt gibi motosiklet ceketi verilen Angelenos’la birlikte izlendi, ayaklar yukarıda Modelo içerken şarkı söylenirken görülebiliyordu. Stewart, “Onları iki kez gördüm ve her seferinde kendime sakin olmam bölümünden ama kullanabileceğim” diyor. “Neden bu kadar duygusal olduğunu bilmiyorum. Bence gerçek bir [küfürcü] grup onlar. Müzakere tanımlamalarında bir şeyler var. Sanki ‘anlarsanız’ içeri girmenize izin veriliyormuş gibi hissettiren bir bağın içine yerleştirilmiştir. Ve izin verilmiş .” Birkaç koltuk ötesinde, kız öğrenci kıyafetleri giymiş lezbiyen bir çift sevişme nöbetlerinin ortasında saçma sapan gülümsüyordu. Şarkıların arasında Bridgers, hayranların ünlü boksörü Maxine’i minik bir koyun gibi giyinmiş olarak ortaya çıktı ve “İşte Tanrı’nın kuzusu!” Dacus mikrofonunu almadan hemen önce son tekrardan. “Bütün gece sana ne cildimi bulmakta zorlandım” dedi, sesi dolgundu. “Ama özetlemek gerekirse sizi çok büyütüyor ve sizi sevdiğiniz gerçeği de gözden kaçmıyor. Bu saçmalık bir rüya. Teşekkür ederim.”

Gösteriden sonra sahne arkasında Grohl, Billie Eilish ve grubun diğer üyeleri yeşil odada toplandılar. Alanın başka bir yerde, resmi parti sonu partisinde Bridgers’ın annesinin ortalıkta dolaşıp gülümsüyordu: “Liseden bazı arkadaşların kontrol edilmesi gerekiyor, mühlet olsunlar, çünkü onlar da bir mesaj alamadıkları için çığlık atmıyorlar.” (Boygenius turnelerinde sahne arkası alkol yoktur.) Bridgers sonunda Burnham’la birlikte, başına sımsıkı çekilmiş siyah bir kapüşonluyla birlikte yeniden nöbetçi olarak gösterildi.

Geceleri hala gençti, söylenecek pek çok veda vardı, ardından iki hafta sonra “SNL” ve ardından 2024’ün başında Grammy ödülleri vardı. Ancak bundan sonra ne olacağı açık bir soruydu. Boygenius’un yakın zamanda birlikte yeni müziğin yapılmayacağı belli değil.

Tanıştığımız ilk günde oğlanların bana söylediği ilk şey, kendi eskimelerini sabırsızlıkla bekledikleriydi; gelecekte bir gün, insanların hayattaki müziklerini dinleyebilecekleri, ama bilmeden ya da gerçekten umursamadan. yapımcıları hakkında.

Baker şöyle hayal etti: “İnsanlar şöyle diyorlardı: Ah, evet, bu programı birkaç yıl önce sevdim.” “Bunu her zaman konuşuyoruz çünkü…” Buraya döndü ve Dacus’a sordu: “Louise Glück az önce ölmedi mi?”

Dacus başını salladı ve Nobel ödüllü şairin yakın zamanda doğruladı.

“Tamam” dedi Baker, “ama o öldüğünde biz de öyle değildik mi? Zaten ölmemiş miydik?”

Dacus kıvrıldı ve tekrar başını salladı.

Baker, “Rüyam bu” dedi.

Dacus, “Amacım bu” diye aynı fikirdeydi. “Temel olarak herkesin sunabileceğim kadarıyla o kadar memnun olmasını istiyorum ki, meydana gelmişmü düşünsünler.”

Lizzy GoodmanGazete ve 2001-2011 yılları arasında New York City’de sözlü müzik tarihini anlatan “Benimle Banyoda Buluş” kitabının yazarıdır. Hobbes GinsbergMadrid’de yaşayan lezbiyen bir fotoğrafçı, göç ev hayatları ve benliğin evrimini araştıran, aşırı doygun çalışmalar yapıyor.