Tiyatroların kapanışının ardından iki yıl süren tiyatro çalışmaları, New York sahnelerine keder, ölüm ve kıyamet gibi konularla boğuşan çok sayıda solo sanatçıyı sundu ve bunları sadece komedi. Kişisel gösterilerin üretimi ucuzdur ve hala sallantılı bir zeminde olan bir endüstri için aşırı düşük giderme çabalarıdır.
Bu sonbaharda herhangi bir eksiklik yaşanmadı ve şimdi Off Broadway’de düzenlenen dört kişisel gösteri, forma çeşitli seçenekler sergileniyor ve en azından bu tur için içsel düşüncelerinizi ve korkularınızı açığa çıkarmanın işe yaradığını kanıtlıyor. East Village’daki Connelly Tiyatrosu’ndaki “Sana Değil Bana İyi Bir Gün” ve Midtown Manhattan’daki Playwrights Horizons’taki “Harpy Ülkesindeki Sad Boys”, tüm duyguyu sergiliyor ve ruhu bir sahne sahnesi gibi bölümlere ayırıyor. ameliyat masasıydı. Playwrights Horizons’ta yer alan “Okul Resimleri” ve “Eğlenceler”, dikkati başka bir yere yönlendirmek için belli bir mesafede tutan, ancak dikkat dağıtıcı ve kaçamak olabilen aygıtları kullanan üreticilerle tam tersi yine bir yaklaşım benimsiyor.
“Sana Değil Bana İyi Bir Gün”ün orta yaşlı anlatıcısı, içten ayrıntılar açıklıyor: Seyirciye, oğlu seks yaptığından bu yana uykuda olan sürpriz bir genital siğil vakasını tedavi ettiğini söylüyor. .
Waterwell’in sunduğu bu alaycı samimi itirafta, ve oyuncu Lameece Issaq, iğneleyici bir mizah anlayışına sahip, kötü bir dönemimaya çalışan bir New Yorkluyu canlandırıyor: Başa dönmeleri nedeniyle ortodonti okulunu atlatmak zorunda kaldı ve sonra yazar hastaların başarısız kalıplarındaki kusurları giderdiği için dişinden kovuldu. Şimdi HPV tedavisini sürdürüyor ve fırınların ve cinsel istismar mağdurlarının azizi olan St. Agnes’den alan bir manastır pansiyonuna taşınıyor. (Peiyi Wong’un hazırladığı yıpranmış sığınak, Mextly Couzin’in dinamik ışıklandırması altında mekanları değiştiriliyor.)
Waterwell’in sanat yönetmeni Lee Sunday Evans’ın zarif bir duyguyla yönettiği Issaq’ın performansı hem hassas hem de açık sözlüktür; anlatıcı olarak doğrudan izleyiciye hitap etmek ile kısa ve öz bir şekilde çizilmiş karakterleri seslendirmek (herkesin dişleri bir hikaye anlatır) arasında kolayca geçiş yapar. Annelik girişimiyle önce yeğenine, sonra da kendi potansiyel çocuğuna doğru yönlendirilen anlatıcı, kontrol edemediği şeyler tarafından ihanete uğrar, ancak her zaman, kısa bir zamanda kendine özgü olduğu devaya geri döner.
Bir gösterinin heyecan verici ve çılgınca bir zihinsel zenginliği olan “Harpy Ülkesindeki Hüzünlü Çocuklar”da, onlar ve onları zamirlerini kullanan Alexandra Tatarsky, anaokulu drag (manzara, kostüm ve özellikle yaratıcı dekor) gibi bir yüksek lisans semineri veren Alman edebi karakterlerini yaşıyor. tasarım Andreea Mincic’e aittir). Kendilerini “kaygılı palyaço” olarak güvence altına alan bu kişiler, refleksif sorgulamalarla kendi eylemlerini o kadar sık bozarlar ki, kesintiler asıl mesele haline gelir. Tatarsky, titreyen gözlerle, çoğalan kahve fincanlarından yudumlar almak ve olgunlaşmak, yeni bir şey yaratmak ve ölüm işlemlerini gerçekleştirmek için katmak için anlatımsel bir çaba içinde kilitlenmiş görünüyorlar. (Baskı yok.)
Tatarsky, Goethe’nin, yatak odasında kendinden nefret etme ve hareketsizlikle ilgili bir oyun yazmak için çabalayan varlıklı bir grup olan Wilhelm Meister’a dönmeye devam ediyor. Bazen Tatarsky’nin deliliği dengesiz melodilerle ifade edilir (seslerin birleştirilmesiu Shane Riley’ye aittir). Kimliğini okunaklı kılan bir arka plan nasıl oluşturabilirsiniz? Peki neden okunmalı olsun ki?
Iris McCloughan’ın canlandırıcısıyla buluşan “Sad Boys”, güldüklerini, ağladıklarını veya her biri yılda bir kez mi söylemek zor olsa bile, sizi canlı yayın yapan bir sanatçıyla birlikte olmaya sürükleyen çılgınca bir yapıya sahip. Tatarsky’nin kümülatif çoğalması, yerde yaşayan gri bir sakalla canlandırdığı Gezgin Yahudi karakteri gibi, kişiliğin sabit bir gösterenler kümesinden alternatif süreç içinde var olduğu yönünde görünüyor.
Renkli inşaat kağıdı parçalarına karalanmış reklamlar, New York City’de dersler vermekten elde edilen anılardan oluşan, Milo Cramer tarafından yazılan ve icra edilen, çoğu şarkıların söylendiği bir kolaj olan “Okul Resimleri” için bir set listesi oluşuyor. Onlar ve onlar zamirlerini kullanan Cramer, ayrıcalıklı gençliğin kısa anlık görüntülerini bir araya getirmeyi amaçlıyor: onların saf netliği, kaba güvensizliği ve onların dinlenme hileli bir sistemin başarılı olması. (Cramer senaryosunda yerel konuların kurgu olduğunu belirtiyor.)
bölgedeki derslerin ücretlerini karşılayabildiği ortaokulların bu portreleri, Morgan Green’in yönetimi altında, kaba bir pastel boyanın ses eşdeğeri olan bir ukulele ve atonal konuşmaşarkı ile sunuluyor. İki dakika mı? Evet. Ve daha önce, bunun, gösterinin 60 dakikasının büyük bölümünde Cramer’in sürekli ifade tarzının ortaya çıkacağı açıkça ortaya çıkıyor. Heceleri seslendirmek ve hikayeler kaotik notalar gençliğin heyecanını uyandırıyor, ancak şarkı sözlerindeki sanatsal stratejin izini sürmeye zorlu bir görev haline geliyor. Şehrin eğitim sistemindeki sistemik eşitsizlikle ilgili bir ders, hoş bir teneffüs olarak geliyor ve sonunda Cramer’ın yetişkinler olarak izleyiciyle aynı seviyeye gelmesine olanak sağlıyor.
Yazar ve sanatçının şal yakalı smokini ve beyefendi tavrına rağmen, Ikechukwu Ufomadu’nun “Eğlenceler”de üstlendiği yeteneklin çocuksu bir onaylı var. Bu stand-up setindeki mizah, başlıktan da anlatılabilir gibi havadar ve neredeyse kusurlu. Ufomadu’nun bilgili dış görünümleri ile basit fikirli etkisi arasındaki uçurumda, Zararlı olmayan önemli sözlerin sürekli bir esintisi geliyor (“Kutlayan herkese Mutlu Cumalar!” “Kaçınız okul mezunu musunuz?”). Ortaya çıkan göz devirme-kıkırdama oranı bir zevk meselesine bağlı olacaktır.
Burada Nemuna Ceesay tarafından yönetilen Ufomadu, gösterişli bir Bay Rogers’ın zarif ve çekici gücüne sahip olmaya başladı; İzleyicilerin girip herhangi birinin bir gönüllüye ihtiyacı olup olmadığını sormuyor ve ardından hizmet sunma cesaretini gösterdiğinde asla bu kadar fazla olmuyor. Ufomadu tatlısı ama aynı zamanda durgun ve cilasız; ailesindeki çekici bir tablonunda süzülüyor.
Bu elbette bir eylemdir; Oyuncuların sahnesinde gerçek doğalarını ne kadar ortaya çıkardıklarını görmek imkansız olabilir. En derin şekliyle, Ufomadu’nun parasallık tarzını hepimizin ne ölçüde ortak zeminde desteklediğini gösteriyor. Elbise ve ayakkabı olmadan nerede olacaktık? Evde muhtemelen çıplak halimizi kullandığımız kadar cesur değiliz.
Bana İyi Bir Gün Sana Değil
16 Aralık’a kadar Manhattan’daki Connelly Tiyatrosu’nda; waterwell.org.
Harpi Ülkesindeki Sad Boys; Okul Resimleri; ve Eğlenceler
3 Aralık’a kadar Playwrights Horizons, Manhattan’da; oyun yazarlarıhorizons.org.
