M. Night Shyamalan’a Güvenmek İçin Ne Gerekir?

Bir adam karanlık bir gözle girer ve şüpheli bir izleyici kitlesiyle karşılaşır. Bu dört duvar arasında tutsak yabancılara ölüm kalım meselesi olan bir hikaye anlatacağını açıklıyor. Ama daha önce oluşturduğu çok önemli bir ihtiyacı var: güvenleri.

“Knock at the Cabin”de tırpanla kaynaşmış bir yaba kullanan, ağır dövmeli bir kaslı adam olan Leonard (Dave Bautista) için güven kazanmak kolay değil. Filmin yönetmeni M. Night Shyamalan için bu daha da zor.

Shyamalan, 2021 NPR röportajında ​​​​hileci itibarı hakkında “Buna bir tür süslü dans hareketi olarak bakmıyorum” dedi. “Şimdi millet, ay yürüyüşünü yapacağız! İşte başlıyoruz!” Shyamalan, ıvır zıvırın peşinde olmayacağı konusunda ısrar ediyor. O, aydınlanma anlarını kovalayan bir spiritüalist, tek bir kütüphaneyi açığa çıkardığında dünyayı anlamlandırdığında o nefes verme.

“Knock at the Cabin”in başlarında, Leonard ve adam kaçıran üç arkadaşı bir aileyi bağlar – ebeveynleri Eric ve Andrew (Jonathan Groff ve Ben Aldridge) ve küçük kızları Wen (Kristen Cui) – ve mahkumlarını ikna etmeye çalışırlar. içlerinden ölümün ölmesi yoksa ölüme, ölüme, satıcıya ve vebalara maruz kalacağını. Paul Tremblay’in “Dünyanın Sonundaki Kulübe” adlı romanından uyarlanan sinema, toplamda tam anlamıyla bir Vahiy duyuruyor. Rehineler ve bulundurma bir seçim yapmalıdır. Leonard’a inanacaklar mı inanmayacaklar mı? başlangıçta ortaya konulan iki sonuçtan biri doğru ortaya çıkıyor. Ne olursa olsun, jeneriğinde Shyamalan’ın adını elinde bulunduran, bazı insanların Halasona bir bükülme deyin.

Her zaman böyle değildi. Philadelphia banliyölerinde büyüyen bir uzunlukta olan Shyamalan, haftalık sonlarını Steven Spielberg filmlerinin basit 8 mm yeniden yapımlarını gerçekleştirdi. Indiana Jones fötr şapka giymişti; Alman çobanı dev kayayı oynadı. Ailesi onun doktorunu varsayıyordu. ur-Shyamalan’ın sürprizi, yalnızca New York Üniversitesi’nin Tisch Sanat Okulu’na başvurduğunda geldi.

Shyamalan sonsuza kadar Spielberg’in papağanlığını gerçekleştirmedi. Kendi sesini bulması gerekir. ReelBlend podcast’indeki bir röportajda, lisedeki aşkının kapalı gişe sattığı bir “Ölümcül Cazibe” öğretmeni sırasında eğilip “Şunun gibi filmleri yapmalısın” diye fısıldadığını söyledi. Ö gerilim filmlerine bir şans eseri yol açabilir. Yine de ilk uzun metrajlı film – Hindistan’da yurt dışında okuyan Amerikalı bir kolej çocuğu hakkında bir kültür çatışması draması olan ve o zamanlar 22 yaşında bir öğrenci olan Shyamalan’ın borç parayla finanse edildiği “Praying With Anger” (1992) tarafından reddedildi. inceleme zahmetine giren birkaç eleştirmenden biri olan James Berardinelli: “Bir sonraki köşede ve ondan sonraki köşede ne olduğu her zaman bellidir.”

“Altıncı His”, Shyamalan’ı yaratıcı tekdüzeliğinden kurtarmış ve onu yeni bir rutine saplamıştı. Yeniden izlediğinizde, filmin “Ölü insanların çamaşırları” olmadığına dair kanıtları en genel olarak nasıl ortaya koyduğunu değerlendirebilir. Bu bir anagnorisis örneği, bir karakterin gerçek anlamını kullanması, Oedipus’a ve diğerlerine uzanan edebi bir araç. (Aristoteles bunun için hikaye anlatıcılığının en tatmin edici ifşası olduğunu ilan etti.) Shyamalan bir dikişte hile yapmadı. Yine de, sonraki filmlerine bir ölüm duygusu gölgelendi. İzleyiciler, SAT’ta bir matematik sorunuymuş gibi, üçüncü perdeden önce filmi çözmeye yemin ederek, dükleri yukarıdayken filmlerine gittiler. Bu sadece bir olay örgüsü noktasıydı.

Buna cevaben Shyamalan, “Köy”den doğaüstü olanı çıkardı. Michael Bamberger’in “Sesleri Duyan Adam: Veya, M. Night Shyamalan Kariyerini Bir Peri Masalında Nasıl Riske Attı” adlı incelemen bir röportajda yapımcı, DreamWorks yöneticisi Nina Jacobson’a “Artık insanların Filmlerini geldiklerinde ne alacaklarını biliyorlar.”

“‘Bana hiç güvenemezsin – bilmiyorsun’ diyorum NeresiBen gidiyorum.'”

Filmleri gişede hala başarılıydı ve genel olarak başarılı olmaya devam edecekti, ancak belirginle ilişkisi daha da kötüleşti. Shyamalan daha aptalca ifşaatları kavradı (“Belki insanları kurutuyorlar?” Mark Wahlberg’in karakteri “The Happening”in yüzyılın tahmininde bulunuyor) ve önceki 30 dakika boyunca öldüğünü iddia eden bir yolculukca belgeseli hazırlandı. Bu sıralarda, Yann Martel’in “Pi’nin Hayatı” adlı romanının bir uyarlamasını izlemekten vazgeçti çünkü kendi doğum yeri olan Hindistan’ın Pondicherry süresin bir uzunluğundaki bir hikayeyi, hikayeyi varlığının incelemesine tabi tutamayacak kadar korumacı aldı. bir M. Night Shyamalan resmi. (Sinema, yönetmeni Ang Lee’ye 2013’te Akademi Ödülü kazandıracaktı.)

Shyamalan’ın kendi öyküsünü yazması durumunda, iki ironiye dikkat çekiyor. İlki, Shyamalan’ın sahip olduğu varlıktır. fazlaCiddi basına basmakalıp cevaplar vermek yerine – oyuncu kadrosunun olması için, stüdyoya gitmek, her şey harika – arkadaş edinmek için burada olmadığını barındırmak övünen bir realite şovu konukları gibi iç mekanını ortaya koyuyor.

İkincisi, “Altıncı His”i Hollywood’a cüretkar, orijinal bir film yapımcıları olarak girmek için çekmişti – yine de kendisini “Sonraki Spielberg” olarak anan bir Newsweek kapağının baskısıyla kıskıvrak yakalamıştı. hala evde idolü taklit eden o çocuktu. Shyamalan, ilk Shyamalan olmak istedi. Dördüncü bir Indiana Jones sinemasının senaryosunu yazma teklifini kabul etmeyin, ancak bir şekilde aşırı karmaşık ve vahşice paniğe kapılmış bir hoşgörü parçası olan “Lady in the Water”ın (2006) onun “ET”si taşıyıcısına inandı. yazar onu fazladan bir cinsel çekicilikle Bob Dylan, Michael Jordan ve Moses’a benzettiği söz konusu kitap. (“Gecenin gömleği yarı açıktı – Tom Jones en iyi dönemde.”)

“Lady in the Water” felaketi, Shyamalan’ın bütçesinin daha pahalı olduğu, “The Last Airbender” (2010) için 150 milyon dolara ulaşan, ancak toplam Rotten Tomatoes puanını da eklediği dört filmlik bir operasyon başlattı. hala çürük.

Shyamalan, gösterişli gişe rekorları kıran filmlerin yaratıcı özgürlük hakkını elde edeceğini kanıtlayacağını ummuştu. İnancını, Spielberg’in başarısının yanlış bir anlatısına bağlamıştı. Ve başarısız oldu.

Usta manipülatör kendi seçimlerinden yararlanıyordu.

Bundan sonra ne kızına gelince? Cevap açıktı – eğer başa dönerse. Shyamalan, 5 milyon doğumda buluntu görüntü korku filmi “The Visit”i (2015) yapmak için evinden borç aldı. Her Hollywood düzenlemesini dağıtmayı bıraktı, bu nedenle Philadelphia’ya uçtu ve Universal evet diyene kadar düzenlemesini cilaladı. “Ziyaret” dünya çapında 98 milyon dolar hasılat yaptı ve yönetme, 278 milyon dolar hasılat yapan bir sonraki sinema olan “Split”i ve 247 milyon dolarlık bir sonraki “Glass”ı finanse etmek için beklenmedik bir ödeme aldı; her biri tam bir yaratıcı aralığıyla kendi parasıyla çekildi ve biri hariç hepsi esasen kendi arka boyunca çekildi. Bunun istisnası, pandemi nedeniyle Dominik Cumhuriyeti’nde kapalı bir tatil beldesinde hayatında “Old” (2021) filmidir. Bunu da cebinden ödedi.

Gerçek şu ki, günümüzün titrek sinematik izleme, bir sonrakini bırak, mevcut Spielberg’i zar zor destekleyebilir. Bunun yerine, Shyamalan yeni bir paradigma tasarlıyor. O, düşük bütçeli bir yabancı olmayı tercih eden ender markalı film yapımcıları, dünyanın en ünlü B-film yönetmenliği, başlığın içindeki zekice kancalar içindeki ucuz resimlerle izleyicileri heyecanlandırma beklentileri üstleniyor. Artık en iyi şekilde sonuna kadar saklamıyor. “Eski”de Shyamalan açık sözlü bir anlatımı benimsiyor – gizemli kumsal insanları yaşlandırıyor! – ve iyi zevk alanlarını değerlendirmek için fikri mülkiyete katlar ve baş döndürücü, sahip olduğu zevke doğru ilerler.

“Kulübede Vur”u bir güven egzersizi olarak kabul edin. Bautista’nın karakteri, kabindeki aile onun vizyonlarına inanmayı reddederse kıyameti tehdit ediyor – ve Shyamalan, onun sadece eğlendirmek istediğine inanıp inanmadığımızı görmek için bizi tiyatroda topladı. Bunu yapmak için kan ve gözyaşı dökmeye hazır bir filmde, Shyamalan’ın samimiyetinin kanıtı en büyük darbeyi bünyesinde barındırıyor.