Geçen hafta, İngiliz sinema dergisi Sight and Sound, “tüm zamanların en iyi filmleri” olarak adlandırdığı yıllık anketinin sonuçları yayınlandı. Derginin anketini yaptığı ilk yıl olan 1952’de, Vittorio De Sica’nın yeni-gerçekçi klasiği “Bisiklet Hırsızları” 1 numara seçildi. Alfred Hitchcock’un “Vertigo”su tarafından rıhtımından düşürüldü. Bu yıl, Chantal Akerman’ın 1975 tarihli güç hocası “Jeanne Dielman, 23, Quai du Commerce, 1080 Bruxelles”, dünya şok eden “Vertigo”nun yerini aldı (tamam, bazı sinema insanları). Times’ın ilk sinema eleştirmenleri anketi ve bunun ne anlama geldiğini tartıştı.
AO SCOTTAnket sonuçları yayınlanmadan önce, liste yapmayı hiçliği, eleştiriyi oylamayla yürütmenin barbarlığı ve bir filmin tüm zamanların en iyi olabileceği fikrinin tamamen sakinleri hakkında bir söylenti ile salıvermeye hazırdım.
Beni yanlış anlama: Tüm bu mesajları hala kullanmak. (Ayrıca, daha az kibirli bir şekilde, Sight and Sound’un asla en iyi 10 listesini istememesi beni her zaman biraz incitmiştir.) Ancak “Jeanne Dielman”ın zirveye çıkışı, eleştirmenler için hoş bir geçmiş oldu. sistem.
MANOHLA DARGIS Akerman’ın – Akerman’ın 25 yaşında yönettiği – yabancılaşmış bir Belçikalı ev hanımı Egemen parlak, resmi olarak sert, vücudunda tavizsiz, üç saat 21 yönetimi yavaş yanığının her zamanki yaşlılardan daha fazla destek alacağını hiç beklemedim. okul favorileri Yani, vay!
Yine de 2015’te ölen Akerman bundan ne yapacağını merak ediyorum. Önceki anketten yararlanmayı elden çıkarmada fayda var. Bu son hitin yayınlandığı gün, Sight and Sound’un yönetici yöneticisi Isabel Stevens, derginin 2014’te farklı bir ankete katılmayı istediğini de Akerman’ın şu genel hesabını tweetledi: “Fikirden pek hoşlanmadım. Akerman, düşüneceğini ancak bu her şeyi istemlerine anlam veremediğini belirterek, “Bu tür şeyleri yapmak çok yorucu ve çok da gerekli değil” dedi.
The Projectionist Yeni Bir Ödül Sezonunu Anlatıyor
Oscar’lar Mart’a kadar yok ama kampanyalar başladı. Kyle Buchanan, yol boyunca filmler, kişilikleri ve bölümleri anlatıyor.
- Gotham Ödülleri:Sezonun ilk resmi programında “Her Şey Her Yerde Hepsi Birden” büyük kazandı.
- Valiler Ödülleri:Jamie Lee Curtis ve Brendan Fraser gibi yıldızlar, sinema endüstrisi coşkusunun barometresi olarak kabul edilen etkinlikte bir oda dolusu akademi seçmenini çalıştırdı.
- Bir bağımsız Hit’in Kampanyası : “Her Şey Her Yerde Hepsi Aynı Anda”yı Oscar yardımcıları nasıl yaparsınız? Tadını sorumlular için bir parti sorumluluğu.
- Jennifer Lawrence :Oscar ödüllü oyuncu, “Causeway”deki performansıyla daha fazla övgü alabilir ama o, yıldız olmayan bir hayata odaklanmış durumda.
BT hemen hemenAkerman’ı bu artırmaya dahil etmek aşağılayıcı geliyor ve yine de insanlar düzenleri yaratmaya ve sürdürmeye yatırım yapıyor, bu nedenle kanon işleyişini sürdürüyor.
SCOTT Derecelendirmeyi ve sıralamayı karşılama! Bu yıl Sight and Sound, 1.600’den fazla eleştirmenden, 2012’dekinin neredeyse iki katı kadar oy üst erişimini genişleterek genişletti. nokta.) Son Oscar zaferlerinin bazılarında olduğu gibi, nesiller arası ve diğer demografik değişimlerinin kanıtlarını görün. 2012’de kadınların yönettiği iki film vardı ve yalnızca bir Siyahi egemenliğin filmi vardı. Bu sefer aralarında Akerman ve Agnés Varda’dan ikişer film olmak üzere dokuz kadın ve Spike Lee, Charles Burnett, Barry Jenkins ve Djibril Diop Mambéty dahil olmak üzere Afrikalı ve Afrikalı Amerikalı film yapımcılarından yedi kadın vardı.
Bu kapsayıcılığın nasıl siyasi kaygıların estetik yargıyı geride bıraktığının bir işareti olması hakkında tahmin edilebilir bazı homurdanmalar oldu. Benim için en büyük şok, “Jeanne Dielman”, Varda’nın “Cléo From 5 to 7”, Barbara Loden’in “Wanda”, Burnett’in “Killer of Sheep” ve Lee’ninki gibi filmlerin geleceğinin ve kadrolarının bu kadar uzun sürmesi. Bu forumda tanınmak için “Doğru Şeyi Yapın”.
Bana ve seçmenlerin çoğuna göre, bu filmlerin spesifik olarak “Citizen Kane”, “Vertigo” ve Yasujiro Ozu’nun “Tokyo Story” gibi daha klasik bir eve ait olacağından şüpheleniyorum. Ancak yeni kutsanmış şaheserlerin varlığı, eskilere dair anlayışımızı da değiştiriyor, onları yeni anlamlarla tazeliyor. “Tokyo Story”deki dokunaklı ev gözlemleri, “Jeanne Dielman”daki ev içi yabancılaşmaya tescilli titiz dikkat ile sohbet ederken yeni kalıplar ve yakın ilişkilere bakıyor.
DARGIS Bence bu kesinlikle doğru. Akerman, Ozu, Renoir ve Burnett birer dev. Bununla birlikte, genel dinleyicinin iki genel gelenekten gelen saygın, fikir birliğine varılmış favoriler tarafından çok dar bir şekilde şekillendirildiğini düşünüyorum: Hollywood ve arka sinema. Bu da seçimlerimi büyük ölçüde tanımlıyor (aşağıda paylaşacağım) ve keşke garip, dağınık, itibarsız filmlere, George A. Romero’nun “Yaşayan Ölülerin Gecesi” gibi bir tür başyapıtına yer açsaydım. Sonsuz dek varlığımda yer alan bir film ve daha avangart film yapımcıları için.
Çoğu zaman, beğeninin yaratıldığı ve filmlerin nasıl kategorize edildiği ve yükseltildiği, paketlendiği ve satıldığı ve nasıl ve ne zaman gözden düşürüldükleri ile ilgili. “Citizen Kane” sadece bir başyapıt olduğu için değil, aynı zamanda Welles’in Hollywood’a efsanevi bir şekilde savaşan bir sinema şehidi olduğu ve sinema çalışmaları kurumsallaşırken her yerde bulunan bir kültürel varlık olduğu için bu kadar uzun süre egemen oldu. Daha da önemlisi, “Kane” televizyon yayınlarında yayınlanan ve repertuvarın vazgeçilmeziydi. Kullanılabilirlik, 1996’da restore etmek büyük beğeni toplayan “Vertigo”nun 2012’de neden zirveye yükseldiğini kullanmak da yardımcı olabilir.
Bu mevcudiyetin, eleştirmenlerin İlk 10’unda neden sadece bir sessiz film olduğunu ve endüstriyel olarak açıkladığını varsayıyorum: Dziga Vertov’un 1929 yapımı “Kameralı Adam”. Skandal bir şekilde, 100 filmlik dinlemenin tamamında yalnızca dokuz sessiz film var ve hiçbiri 1920’lerden önce yapılmamış. Bu liste 10, 20, 30 yıl öncesine göre farklı görünüyorsa, bunun nedeni daha az çünkü eleştirmenler ve yönetimler artık politik olarak doğrucu bazı hayalet ajandalara saplanıyorlar; Bunun nedeni, temsilciliklerdeki düşüş, sinema festivallerinin yükselişi, ev eğlencelerindeki değişiklikler, sektördeki ve sinema okullarındaki değişimler gibi faktörler. Feminist sinema anlayışının anaakımlaştırılması “Jeanne Dielman”a yardımcı oldu ama şu anda Criterion Collection aracılığıyla yayınlanıyor olması da kesinlikle yardımcı oldu.
Ayrıca, DW Griffith’in (2012’de 93. sırayı paylaşan) “Hoşgörüsüzlük”ünün, ankete katılanların bilgisayar kapatmasında adım olması veya azarlanma konusunda endişesi nedeniyle listeden düşmesini varsayıyorum. Niyet, sinema söylemine uzun süredir hakim olan ve Griffith’in “Bir Ulusun Doğuşu”ndaki ırkçılığın sanatından daha az önemli olduğunda ısrar eden sahte biçimcilik türü artık çoğumuz için savunulamaz. Ne de olsa bunun yerine kutlanacak birçok film yapımcısı var. Bu anket için sadece mülklerinin Roman Polanski’ye sevgi ve muhafaza “Çin Mahallesi”ni 72. en büyük olarak seçmesi dikkat çekicidir – bu 10 yılda değişmedi, ama diğer her şey değişti.
SCOTT 1952’de, ilk Görüntü ve Ses anketi yayınlandığında – bu arada, diğer tür sadece 25 yıllık ortalıkta dolaştığından, ağırlıklı olarak sessiz filmler üzerineydi – sinema eğitimi akademik disiplini yoktu. Kendisinden önceki edebiyat gibi, sinema da on hapishane sınıfı çalışmasıyla ilhak edildi. Feminist sinema, Avrupa arka sineması ve avangart gelenek üzerine derslerin müfredatının temel taşlarından biri olan “Jeanne Dielman” da dahil olmak üzere, 40 yıllık geçmişindeki pek çok eleştirmenin bu filmlerle ilk kez bu şekilde karşılaştığından şüpheleniyorum.
En yayın eleştirmenler arasında değişmeyen bir şey, auteur fikrinin azmi: sinemanın her şeyden önce bir yönetimin arka planı olduğu düşüncesi. Yazarlar kanunu, klasik Hollywood, Japon ve Avrupa sinemasının partisi Eski Ustalarının yaptığı şeyler geçti. Bu adamlardan birkaçı, Akerman, Varda, Wong Kar-wai ve David Lynch gibi yeni mutabakat figürlerine yer açmak için en kısa sürede sürgüne gönderiliyor – seni özlüyoruz, Howard Hawks. Ancak auteur ilkesi, belki de kendilerinin fikri tutumlarını sürdüren kurumsal “sinema”nın hegemonyasına karşı bir protestocu olarak koruyuculuğunu koruyan.
Yönetmenlerin listesi bazı yönlerden daha popülist ve türe daha fazla yer veriyor. Eleştirmenler, ilk kez büyük Hayao Miyazaki’nin iki filmiyle temsil edilen korku, bilim kurgu, komedi ve animasyona karşı geçen biraz temkinli. Yine de, Walt Disney ve Chuck Jones’u bırakarak tüm sinema tarihinin bir araştırmasını düşünerek garip görünüyor.
DARGIS Eski yetiştirme Warners onu bir şekilde hayatta kalmaya devam etse de, düşüncelerini Disney’in Walt’ın kalplerimizi, zihinlerimizi ve cüzdanlarımızı kontrol etmesi için mühlet yapması gibi, Jones’un kesmeyi kutladığı gibi. Endüstri sömürebileceklerinin devasını barındırıyor, bu da ankete katkımın bulunmamasının bir başka nedeni: insanları keşfetmesini istiyorum başka filmler. Bu nedenle, Chris Marker’ın anketiyle ilgili 1992 çekincesini kendi favorileri değişti için paylaşıyor olsam da (gerçi unutma, “Vertigo”yu seçti), işte şu anki 10 sevgilim: “Au Hasard Balthazar” (Robert Bresson), “Baba” (Francis) Ford Coppola), “Jeanne Dielman”, “Flowers of Shanghai” (Hou Hsiao-Hsien), “Toplayıcılar ve Ben” (Varda), “Tokyo Hikayesi”, “Killer of Sheep”, “Little Stabs Mutlulukta” (Ken Jacobs) , “Kan Olacak” (Paul Thomas Anderson) ve “Ayakkabılar” (Lois Weber).
Tony, ne sunacaktın?
SCOTT Asla sormayacağını düşündüm! Sadece 10 film seçen acımasız bir disiplin ve herkesin nasıl yaptığını bilmeden önce oy veriyormuş gibi davranmaya yönelik. Kronolojik bir grup sunmuş olabileceğim bir liste: “Altına Hücum” (Charlie Chaplin); “La Terra Trema” (Luchino Visconti); “Opera nedir doktor?” (Chuck Jones); “Madonna Caddesi’nde Büyük Fırsat” (Mario Monicelli); “Tatlı Hayat” (Federico Fellini); “5’ten 7’ye Cléo” (Varda); “Symbiopsychotaxiplasm: Birini Al” (William Greaves); “Doğru Şeyi Yapın” (Spike Lee); “Paris Yanıyor” (Jennie Livingston); “Lazzaro kadar mutlu” (Alice Rohrwacher).
2032’de tekrar kontrol edelim ve her şeyi nasıl değerlendirelim.
