Banu YELKOVAN – Her iki kadronun da farklı sebeplerle kazanmak zorunda olduğu bir maç olduğunu hiç bilmeden izlesek, ligin orta sıralarında, dönemden hiçbir beklentisi kalmamış iki kadronun formalite maçını izliyoruz zannedebilirdik. Maç eksiğiyle Beşiktaş’ın 9 puan gerisindeki G.Saray’ın gayesi şampiyonluktan çok ikinciliğe hakikat meylederken, Şampiyonlar Ligi talihi için bu maç da kalan tüm maçlar üzere, final niteliğindeydi. G.Birliği desen, o da düşmemek için kazanmak zorundaydı ve bunu topun ve oyunun hakimiyetini büsbütün rakibe bırakarak, kazanmak için üzerine gelecek G.Saray’ı kontrataklarla karşılayarak yapmayı deneyeceklerdi muhtemelen.
Bu taktiğin tutup tutmadığını anlayamadık, zira golü bir kenara bırakırsak, birinci 45 sonunda neredeyse hiç aksiyon yoktu. Yan pas, geri pas, yan pas, geri pas tadında bir şey izledik. Rakip 10 şahısla topun ardına geçmiş ve kendi alanına kapanmışken sarı kırmızılılardan yaratıcılık beklemek haksızlık olabilirdi diyenler de çıkabilir olağan.
BU SEFER BEKLEMEDiLER
Gerçekten geçen maçta da misal oyun izlemiş, konum vermeden kilidi açmaya çalışmıştı sarı kırmızılılar ve bunu son dakikalarda başarmışlardı. Bu kere o kadar beklemelerine gerek kalmadı, birinci yarının sonunda geldi gol. Halil birinci golünü, ceza alanı dışından şık bir vuruşla ağlara yolladı. Gol dışında temposu düşük, yavan bir birinci 45’in akabinde 2. yarı en azından daha istekli bir kadro vardı alanda. Yeniden de maçın büyük kısmında %70’lere çıkan topla oynamanın hakkını verecek kadar çok durum izlemedik. 2. gol, son haftaların golcü ismi emre Akbaba’dan 53’te geldi. Neyse.
Sonuçta G.Saray kazanarak takibe devam etti. Neyi takip ettiğini, ilerleyen haftalar gösterecek.
Hürriyet
