◊ Aslıcım acın çok taze, başın sağ olsun…
– Çok teşekkür ederim Tülay… Allah kimseye bu acıları yaşatmasın. Mevtin bile güzeli dilenir ya, hakikat. O denli ani oldu ki… O yüzden kabullenemiyor insan.
◊ Annenle baban olabildiğince izole yaşıyorlardı diye biliyorum.
– Öyleydi esasen. Abim (Saruhan Hünel) ve ben bile “taşıyıcı olabiliriz” kaygısıyla onları çok sık ziyaret etmiyorduk. Deniz kenarında bir yazlık meskenleri vardı, orada kalıyorlardı. Ekim ayına kadar da her şey yolundaydı.
◊ İşler ne vakit denetimden çıktı?
– Bir gün babam aradı, nezle olduğunu söyledi. Market alışverişine çıkmış, dönüşte yağmura yakalanmış. “Herhalde o gün üşüttüm biraz, hastayım” dedi.
◊ Nezle olduğunu söylediğinde hiç aklına korona olabileceği gelmedi mi?
– Düşmez olur mu? “Baba emin misin? Bir test yaptır” dedim. “Yok, ilaç aldım” diye diretti.
◊ Sonra…
– Sonrası… İki gün geçti, düzelme yok. Üçüncü gün aradım, “Baba çabucak hastaneye gidiyorsun” dedim.
◊ İçine kurt düşmüştü yani…
– Ya bir şey itiraf edeyim mi; arayıp hasta olduğunu söylediği o birinci gün telefonu kapattığımda içimden “Babam Covid oldu. Onu kaybedeceğiz” diye geçti. Bu fikir kalbime hançer üzere saplandı.
◊ Malum olmuş…
– Güya… O yüzden ısrarcı oldum doktora gitmesi için zati. O da daha fazla itiraz etmedi, “Sabah gidiyorum hastaneye” dedi. Sonraki gün beni aradı “Acilen hastaneyle yatırıyorlar” diye…
◊ Hastalık ilerlemiş mi?
– Akciğer sineması çekilince virüsün ciğerlere indiği görülmüş. İki-üç gün olağan serviste yattı.
◊ Görüşüyor muydunuz o günlerde?
– Olağan odada olduğu için telefonla konuşuyorduk. Lakin sonra ağır bakıma alınacağını haber verdi. Bu ortada bütün hekimlerinden, hemşire ve hasta bakıcılarından Allah razı olsun, babamızı göremediğimiz için ağır bakımda bile imajlı konuşma yapmamızı sağladılar.
◊ Ziyarete gidemiyordunuz olağan…
– Hayır, Covid hastalarını ziyaret etmeniz yasak. Hele ağır bakımdaysa tümüyle imkansız.
PLAZMA DA İŞE YARAMADI KÖK HÜCRE DENEMESİ DE
◊ Siz plazma arayışına da girmiştiniz, toplumsal medyadan bu davete takviye gelmedi mi?
– Hem de nasıl dayanak geldi. Sevenlerimize teşekkür ediyorum. Kızılay’a da teşekkür etmeliyim, yardım edebilmek için canlarını dişlerine taktılar. Bulduğumuz plazma babama verildi ancak durumunda bir değişiklik olmadı.
◊ Son umutlar o vakit mı tükendi?
– Hayır, akabinde fakat hasta onayı ile yapılabilen bir iğneden bahsettiler. Onu denedik.
◊ Hastalar üzerinde denenen yeni bir ilaç mı yani?
– Yoo o denli değil. Halihazırda kimi spesifik tedavi yolları var, bunlar Bakanlık onaylı. Bütün tedavi sistemleri denendi babamda lakin işe yaramadı. Baktık ki onu kaybediyoruz, kök hücre diye bir şey duymuştum, birtakım hastalarda işe yarıyormuş, onu da deneyelim dedik.
HER ŞEY 10 GÜNDE OLUP BİTTİ ÖNCESİNDE DAĞ ÜZERE ADAMDI
◊ Bu travmatik süreç ne kadar sürdü?
– Yalnızca 10 gün, her şey o 10 günde olup bitti. 10 gün öncesinde sapasağlam, dağ üzere bir adamdı. Hiçbir hastalığı yoktu. Ne şeker, ne tansiyon…
◊ Kaç yaşındaydı?
– 82… Lakin sahiden kimse kestirim etmezdi zira yaşını göstermiyordu. Yaşını göstermeyen, yürüyüşünü aksatmayan pek sağlıklı bir adamdı babam. Hatta biz birinci günden beri babamdan fazla annem için tedirgindik. Zira 47 ameliyat geçirdi annem.
◊ Nasıl! 47 ameliyat mı?
– Evet. En son gözlerini kaybetti, göz nakli oldu. Sonrasında beş sefer kornea nakli yaşadı. Bebek üzere bakılması gerekiyordu. Merhum babam da ona sahiden bebek üzere baktı. Hastaneye giderken bile el eleydiler (ağlıyor).
◊ Anneniz Şükran Hanım hepinizden daha çok yıkılmış olmalı…
– Doğal ki… Lisana kolay, 55 yıllık hayat arkadaşını kaybetti. Çok büyük bir aşktı onlarınki. Son devirde birbirlerine daha da düşkün olmuşlardı. Münasebetiyle annem için tam bir yıkım oldu.
◊ Ya abin… Saruhan nasıl?
– O da inanılmaz makus. Abim bilhassa son devirde her fırsatta babamın yanındaydı. Çok hoş evlatlık yaptı. Babamızı kaybettiğimizi hâlâ kabullenemiyor.
◊ Olağan tabii, çok ani bir kayıp yaşadınız…
– O denli. Abim de güya içine doğmuş üzere son periyotta o kadar çok fotoğrafını, o kadar çok görüntüsünü çekmiş ki, artık onlara bakıyoruz daima.
SON KONUŞMAMIZDA “HAKKINI HELAL ET” DEDİ, ARTIK DAYANAMIYORDU
◊ Babanın morali nasıldı?
– Vefat etmeden bir gün evvel manzaralı konuştuk, dedi ki “Ben öleceğim, artık dayanamıyorum. Seni çok seviyorum, hakkımı helal ediyorum, sen de helal et”… Birebir gece abim konuştu onunla, ağabeyime de birebir şeyleri söylemiş. Abim diyor ki “Hayır baba ölmeyeceksin, moralini yüksek tut”, o diyor ki “Dermanım kalmadı”… (Ağlıyor) Ne olur bu hastalığa yakalanmamaya çalışın. Bilim insanlarını dinleyelim, tedbirleri boşvermeyelim. Bu virüs sapasağlam babamı 10 günde aldıysa, kronik hastalığı olanlar ne yapsın?
Şükran-Mehmet Fevzi Hünel 55 yıllık evlilerdi.
MERHUM OYSAKİ VİRÜSÜ ANNEME DE GEÇİRMİŞ
◊ Ya sen, abin? Test yaptırdınız mı?
– Evet. Babamı defnettikten sonra birinci iş hastaneye gittik. Hepimiz testlerimizi yaptırdık, Allah’a şükür pak çıktık. O gün “Taziyeleri kabul etmeyeceğiz” dedik. Tamam biz temiziz ancak telefonumuz hiç durmuyor, gelmek isteyen çok insan var. Kendimizden çok diğerlerini düşündük inan. Yani biz negatifiz fakat taziyeye gelirsin, Allah koruma öbür yerden virüs almış biri sana geçirebilir. Ya da sen çabucak öncesinde diğer yerden virüs almışsındır, hasta olunca “Aslı’ya gittik de virüs kaptık” diyebilirsin. O yüzden taziye ziyaretlerini kabul etmedik.
Birinci sefer söylüyorum, babam oysaki virüsü anneme de geçirmiş.
◊ O hastalanmadı mı pekala?
– O da tıpkı anda korona oldu. Meskende pek hafif biçimde geçirdi Covid’i. Fakat işte… Baba acısını yaşadık. Acımızı dindirmek için birbirimize bile sarılamadık. Gittik babamın toprağına sarıldık.
◊ Kimileri fark etmeden hastalığı geçirmiş olabiliyor. Sende o denli bir durum da yok değil mi?
– Yok. Testlerimin hepsini yaptırdım, hiç Covid olmamışım. Toplumsal olmama karşın dikkat ediyorum. Bağışıklığımı da güçlendirmeye uğraşıyorum.
O İKİ ŞARKIYI BABAMA İTHAF EDECEĞİM
◊ Hoş şeyler düşünelim, hoş şeyler olsun artık. Çok sınandık bu yıl…
– Ne olur daima hoş düşünelim bundan sonra. Birinden kötülük bile görsek iyilikle yanıt verelim, gerekirse iyiliğimizle onu mahcup edelim. Biraz rahatlamamız lazım.
◊ Müzikle rahatlarsın tahminen sen yeniden…
– Biliyor musun, çok hoş iki müzik almıştım. Tam aranjelerine başlamıştım ki başıma bu acı olay geldi. Sanıyorum o müzikleri kaybettiğim babama ithafen çıkaracağım. Alışılmış evvel kendimi toplamam lazım.
KIYAFETLERİMİ TABLETE DÖNÜŞTÜRDÜM
◊ Sıhhat çalışanlarına hepimiz minnet borçluyuz. Sen de onları lisanından düşürmüyorsun. Hatta bir sıhhat çalışanına düğün jesti yapmışsın diye duydum.
– Bir devir Covid sakinlemişti biliyorsun. O günlerde “Benden bunu birinci talep eden sıhhat çalışanının düğününde sahneye çıkacağım” demiştim. Sözümü tuttum. Zati kendimi toplumsal sorumluluk projelerine adadım.
◊ Geçenlerde de kermesteymişsin. Orada ne işin vardı, aslında ortalık karışık?
– Tuzla Belediye Lideri Şadi Yazıcı’nın “Askıda Tablet” diye bir kampanya başlattığını duydum. Eğitimine online devam etmek zorunda olan ancak ailesinin durumu yüzünden zorda kalan çocuklar için hayata geçirilen bir proje. Bundan çok etkilendim zira çocuklar bizim geleceğimiz. Evladım yok lakin bütün çocuklar benim evladım. O projeyi duyunca da ne yapabilirim diye düşünmeye başladım. Sonra dolabıma baktım, dedim ki “Aslı bu kıyafetleri nerede giyeceksin, bu takıları nerede takacaksın artık?”…
◊ Pandemiden beri giyim kuşamın da pek kıymeti kalmadı esasen…
– Hiçbir şeyin ehemmiyeti kalmadı ki.
◊ Neyse… Kermes diyorduk.
– Evet. Seçimlerimi yaptım, takımıma de “Bana yardım edin kızlar” dedim. Menajerimden asistanlarıma tüm takım, üç gün boyunca kermeste satış yaptı. Yardımsever arkadaşlarım da dayanak verdi. Birtakım arkadaşlarım, bir kazak alıp sadece çorbada tuzları bulunsun diye binlerce lira ödedi. Bazen de bakıp geçen bir genç kıza beğendiği şeyi kendim armağan ettim. Bir nevi geri dönüşüm oldu. Kıyafetlerimi tablete, kağıt kaleme, kitaba dönüştürdüm Tülay…
◊ Bu hususta hassassın anladığım kadarıyla…
– Evet. Sayın Emine Erdoğan hanımefendinin bu hususa gösterdiği hassasiyeti biliyorum. Bir sanatçı, bir televizyon programcısı olarak da Emine Hanım’ın toplumsal sorumluluk projelerine elimden geldiğince dayanak vermeye çalışıyorum. Geri dönüşüm konusunda bana ışık olduğu için kendilerine çok teşekkür ederim. Mesela bu kermesle gereksinim sahibi çocuklarımıza uzanma bahtı buldum. Bu da kendimi çok iyi hissettirdi. Tahminen yaşadığım acıyı annemden ve ağabeyimden daha kolay atlatmamın sebebi budur. Beşerler için bir şeyler yapmaya çalışmanın verdiği huzur.
Hürriyet
