Son 10 kanat, David Geffen Hall’un arka tarafı yoldan geçenleri Nina Chanel Abney’nin “San Juan Heal” enstalasyonuyla selamladı. Cesur, renk bloklu çizimleri, 20. yüzyıl düşüncesi Lincoln Center’a yer açmak için yıkılan, büyük boy Siyahi ve Porto Rikolu mahallesine saygı duruşunda bulunuyor.
“San Juan Heal” bu performans kurslarının ilk günahını kabul eden bir yoluydu. Açıkken, merkezin başkanı ve genel müdürü Henry Timms, “Farklı sesler, farklı görünümler ve benzerleri Lincoln Center’da görerek daha fazla insan hakkında düşünme konusunda çok düşünceydik” dedi.
Ama ayları merak etmeye başladı: Binanın içinde, içinde olduklarından daha fazla beyaz insan olmayan var mı? Enstalasyon hem geçmişe bir selam hem de gelecek için bir umutsa, Lincoln Center oraya ulaşmak için ne yapıyor?
Lincoln Center’ın Summer for the City programı kapsamında iki buçuk haftadır Geffen Hall’da ikamet eden Mostly Mozart Şenlik Orkestrası’nın bu konuda pek çok fikri var. Bu kadar az konserle seyircinin çekilmesi için çok az zaman var ama aynı zamanda orkestra olarak çevik olmak için daha fazla alana sahip.
Temmuz ayrılan sonlarına doğru, topluluk konserleri, Iraklı Amerikalı yapımcı Amir ElSaffar’ın Two Rivers topluluğunun yer aldığı bir prömiyeriyle başladı ve Thomas Wilkins, Gemma New ve Jonathon Heyward’ın aldığındeki kimlik ve kimlik üzerine çağdaş bir şekilde yer aldığı programlarla devam etti. Eğer orkestranın resmi olmayan tanıdığı, kulakları rahatsız etmeyen aksi repertuarına bağlı kalırken özgürlüğüne kavuşur. Performanslar işinizdeki canlandırıcıya kadar değişiyordu.
Wilkins, açılış konuşmasında, bir tür sanatsal kendini gerçekleştirme olarak “kendini rahatlatan” yapımcılardan bahsetti ve Heyward, Siyah yapımcılara bir platform verdi: Adolphus Hailstork, Xavier Foley, Jessie Montgomery ve Fela Sowande.
Wilkins’in konserinde, Foley’nin kontrbas (Foley), keman (konser şefi Ruggero Allifranchini) ve yaylı çalgılar grupları için yazdığı “Adalet ve Barış İçin” adlı eseri, zerafet niteliğindeki bir açılışın gösterisinin ardındanişli pasajlarla harekete geçti. Sowande’s African Suite’te (1944), müzisyenler bir ruhla güler yüzlü Nijerya melodilerini takip ettiler. Ama finalde, Hailstork’un Senfonisi No. 1’de Wilkins onlarda mükemmelliğe ilham verdi ve çarpan ışık huzmeleri ve parıldayan ses dalgalanmaları gibi baş döndürücü bir tını karışımı etkisi yarattı.
Heyward, programları Montgomery’nin Aşağı Doğu Yakası’nda büyürken gördüğü müzikle -en dikkat çekicii Miles Davis’le- dönen bir tonlu şiir olan “Kayıp Şehir Kayıtları” ile açtı. Parçanın kaygan, kimerik atmosferinin ortasında, Jon Manasse’nin çaldığı bir solo klarnet, Barber’ın “Knoxville: Summer of 1915”inin bir görünümündeki bir çocuk sesi gibi tatlı ve yumuşak bir masumiyetle ortaya çıktı. Olduğu gibi, Berber’in Keman Konçertosu’nun canlı bir anlatımı izlendi.
Geçen yılki Çoğunlukla Mozart Şenlik Orkestrası konserlerinde de çok çeşitli yapımcılar yer aldı, ancak seçimler – William Grant Still, Joseph Boulogne ve Florence Price – bazen çağdaş düzenleyicileri yayınladı. Bununla birlikte, son programlar, gerçek kapsayıcılık yönünde daha somut bir yöndeki bir evrimi yansıtmaktadır.
Heyward, bir sonraki müzik direktörü seçildiğinde beri orkestra ile ilk konserinde seyirciyle doğal bir yakınlık, çekici bir podyum tavrı ve sakin vuruşlarla net bir yol performansı sergiledi. İlk başta Montgomery’de sertti, Barber ve Schumann’ın “Ren” Senfonisinde yavaş yavaş daha organik jestlere rahatladı.
Ancak şu anda Heyward’ın niyetleri ile çıkışları arasında bir uçurum var. Schumann’ın cephesi “mutlak neşeden” bahsetti, ardından daha çok nefes sonunda bir memnuniyet gibi bir şey söyledi. Senfoninin Rheinland’ın coşkulu betimlemelerinde dünyevilik toplamaya bağlı olarak sallanıyordu.
Bu orkestranın ismine rağmen, Mozart son üç programda yalnızca bir kez yer aldı; New, olgun tarzının mükemmel bir örneğini olan ve aynı dönemde yazılmış opera başyapıtlarından hatasız parçalarla örülmüş “Prag” Senfonisini yönetirken, “Le Nozze di Figaro” ve “Don Giovanni.”
Yeni, ince bir renk ve hacim yapısının geliştirdiği ve tonlamalarda ondan uzaklaştı, ancak Andante’nin iç gözlemini veya Presto’nun dramını benimsemiş olması gerekmedi. Ayrıca Mendelssohn’un 1 No’lu Piyano Konçertosu’nun ve Sarah Gibson’ın sözde kadın işleri zanaattan ince arka’ya veriler için mücadele eden 1970’lerin feminist arka hareketine gizemli, açık yürekli, zaman zaman sert bir saygı duruşu varlığıki “çözgü ve atkı”yı yönetti.
Bu üç akşamın solistleri, gösterilerine teknikte son söz olmasa da kişisel bir yetenek kattılar. Foley’nin Bottesini’nin 2 No’lu Kontrbas Konçertosu’ndaki hünerli, kurnaz, yumuşakça güçlü stil, notaları kıvırmak gibi üslup açısından sorgulanabilir bir alışkanlığa rağmen dinleyicileri koltuklarının kenarına çekti. Stewart Goodyear, Mendelssohn piyano konçertosunda hızlı, verimli, sürükleyici bir gangster gibi havalandı ve tüyleri diken diken eden heyecanlar için zarafeti bir kenara bıraktı. Barber’ın coşkulu Keman Konçertosu’nda Simone Lamsma, ilk bölümün uzun, gösterişli melodisindeki üçlü ritimlerin içerdiği gerilimi yumuşattı; sahanın keskin kenarlarında çalma yürüyüşleri, tonunu, sıcak orkestra dokularının içine dahil edilmesini kapsayan esrarengiz bir parlaklık verdi.
Lincoln Center’ın sanat lideri Shanta Thake, her konserinden önce seyirciyi karşılama ve kendi deyimiyle “ritüel”e yönlendirmek için sahneye çıktı. Geçen yıl, bu çağrı-cevap alışverişi, pandemiden sonra kurtuluşu varoluşa çağırmanın bir yolu gibi geldi. Bu yıl, her konserde seyircinin egzersizden kopuşu daha da derinleşti.
Muhtemelen Wilkins ve Heyward, Çoğunlukla Mozart Şenlik Orkestrası’nın repertuarını genişleterek grup oluşturan gruplardır. Ve coşkulu alkışlar sağlayan ve hatta parçalar arasında ayakta alkışlanan büyük, çeşitli düzenlemelerden memnun tepkileri bir göstergeyse, işe alıyor.
