LA JOLLA, California — La Jolla Playhouse’da SE Hinton’ın 1967 tarihli gençlik yabancılaşması romanından ve Francis Ford Coppola’nın 1983 sinema versiyonundan uyarlanan yeni müzikal “The Outsiders”ın bulunduğu sahnesinde kimse şarkı söylemiyor. Dokuz kişilik orkestra – gitar, bas, davul, klavye, bazı kederli yaylılar – da sessiz kalıyor. Bunun yerine, genç bedenler, yaklaşık 20 tanesi, kendi vuruşlu müziklerini sağlayan, mantar kaplı zemine düşen, sahne yağmuru onları sırılsıklam ederken mikrofonlarına inliyor.
Bu şiddet doğal olarak gösterilmesi içindir. Bu tekmeler ve yumruklar aslında bağlantılı değil. Ancak kavga, en ilk başta, estetize edilmez. Bu bir yumruk dövüşü, dans değil – acımasız, beyhude, ıslak, ham ve üzücü.
“Yabancılar” hatırı sayılır çekiciliğine rağmen henüz çok fazla gerçekliğe dayanamıyor. Garip, hasret dolu, hızlı hızlı dizi, geçmişteki ergenler gibi, etrafta dolaşan çeşitli kimlikler deniyor. Adam Rapp’ın bir şirketinden Danya Taymor’un yönettiği, Jamestown Revival’dan Jonathan Clay ve Zach Chance ve Justin Levine’in muhteşem, hüzünlü müziği ve sözleriyle bu La Jolla versiyonu (ve sonraki hayallerini umacak kadar duygusalım) diğer versiyonlar şu anda olabilir) çok fazla karaktere, çok fazla temaya, çok fazla stile hizmet eden, büyüyen sancıları olan bir müzikaldir. Ancak tam olarak teslim edilmemesi gereken, gerçekten görülmesi gereken bir şey olabilir.
Büyük ölçüde kitaba ve iyi ya da kötü sinemaya, bir New York Times eleştirmeni evvel’in “bazı kaç, küçük karakterlere kahramanca tavırlar empoze etmeye yönelik gülünç derecede ciddi bir girişim” olarak tanımladığı gösteri 1967 Tulsa’da geçiyor. Tamam. ve “sosyalitler” in anlatımı olan Socs, Batı yakasında var.
Kitapta ve filmde her iki çete de beyaz ve tamamı erkek. Burada Gresçiler zahmetsizce ama düşünceli bir şekilde çeşitlendirildi. (Sarafina Bush’un canlı, düşünülmüş hükümleri, çete ayrımlarını açıklığa kavuşturuyor.) Sevilen bir karakterin ölümüyle ilgili en az bir önemli ayrılma daha var, ama bu da amaçlı ve yerinde.
Bu Bahar NYC Tiyatro, Müzik ve Dans hakkında daha fazlası
- Müzikal Canlanmalar: Müzikallerdeki en kötü karakterler neden en iyi melodileri alır? Eleştirmenimiz, değerlendirme canlandırmalarda, hem gerçek hem de efsanevi dünya liderlerinin hak etmeyebileceklerini bir imaj makyajı içlerinde yazıyor.
- Yükselen Yıldızlar :Bir oyun yazarına dönüşen bu aktörlerin hepsi, gelecek aylarda New York’ta gösterime girecek olan bu dört gösteriyi yaratırken hayatlarının anılarını ve anlamlarını ortaya çıkarıyor.
- Gustavo Dudamel: New York Filarmoni’nin yeni müzik direktörü, Mayıs ayında Mahler’in Dokuzuncu Senfonisini yönetecek. Şehirdeki en sıcak biletlerden biri olacak.
- Vızıltıyı Hissetmek: “Bob Fosse’s Dancin’” Broadway’e geri döndü. Yıldızları mı? Makineden başka her şey olan eklektik bir danışman kadrosu.
“Yabancılar”ın kapsayıcı endişesi, büyükleri tarafından büyük ölçüde terk edilmiş bu gençlerin dünyasını ve tarihsel yanlış anlama biçimidir. Hikayenin merkezi, her ikisi de okulu bırakmış olan ağabeyleri Sodapop (Jason Schmidt) ve Darrel (Ryan Vasquez) ile birlikte yaşayan 14 yaşındaki öksüz Ponyboy Curtis (burada Brody Grant tarafından canlandırılıyor) var. onu desteklemek için
Şair ruhuna sahip tatlı bir çocuk olan Ponyboy, geçen saatlere kadar Charles Dickens’ı ve gün batımlarındaki ihtişamı okuyarak kalır. Arabayla girişte tanıştığı Sos algılaması Cherry Valance’a (Piper Patterson) “Robert Frost oldukça yetenekli” diyor. (Frost’un gençliğe ve çürümeye yönelik kısa övgüsü, “Nothing Gold Can Stay”, “The Outsiders”ın ana motifi olarak geçer.) Ama bir grup sarhoş Sosyete ona ve en yakın arkadaşı Johnny Cade’e (Sky Lakota-Lynch) saldırdığında , Ponyboy, evden eve götürülürken bulur.
Kitap ve şimdi de müzikalin büyük cazibesi, resmettiği ve davet ettiği büyük duygulardır. Hinton kitabı henüz lisedeyken yazılmış ve belki de bir kadın olduğu için (SE, Susan Eloise’in anlatımıdır), erkek karakterlerinin zengin ve duygusal yaşamlarını dile getirdi, bu da müzikalin kederli notasını besliyor. “The Outsiders” – her biçimi – nefret kuşatmak istiyor ve anlamaktan daha kolay olduğunu savunsa da, Greasers arasındaki tutkulu ilişkiler (asla erotik değil, çoğu zaman romantizmin sınırlarını aşan bir güçle) göstermekten çekinmiyor. .
Gösteri birkaç düzeltilebilir yanlış adım atıyor. İlk kitabın açılış satırlarına sahip olan ve Tal Yarden’in projeksiyonlarıyla bir açılış üssü, “Cool Hand Luke” ta Paul Newman’a odaklanıyor, biz henüz yapmamışken garip bir dikkat dağıtma (ve 50 yaş altı kalabalık için zayıf bir referans). yine de ana karakterlerle tanıştırıldı.
Ancak üçüncü sayı olan “Grease Got a Hold on You”da hikayenin ünitesi nihayet yakalıyor. (“Grease” ve “Hairspray”in türü var olduğu göz önüne çıkanlar, şov için alternatif bir başlık “Pomade” olabilirdi.) Ayrıca, platonik bir arkadaşlığı romantik olana doğru iten, özellikle gergin hissettiren bir el tutma olayı da var. Hinton’un cinselliği cesurca yer değiştirmesi. Bir yangını heyecan verici içeren bir sahne ikna edici bir şekilde sahnelenmemiştir.
Daha zorlayıcı aksamalar da var. Bu, Ponyboy’un hikayesi, ancak en ilgi çekici karakteri o değil. Ve Grant’in ciddi, gür sesli performansına rağmen göz, Vasquez’den Darrel ve Patterson’dan Cherry ve Lakota-Lynch’ten Johnny ve özellikle de Da’Von T. Moody’den Dallas gibi, bir gangster pozuna sahip kaslı bir başlık ve büyük, Beyzbol sopasını bir majör sopası gibi döndürebilen, altında yaralı bir kalp var.
Tasarım ekibi ve koreograflar Rick ve Jeff Kuperman’ın yardım ettiği Taymor, bazı çarpıcı ve eğlenceli bakışları yönetse de, gerçek ile görünümleri arasındaki ilişki huzursuz olmaya devam ediyor. (Her zaman boş arsada mıyız? Bu bir hurdalık tutku oyunu mu? Şimdi bir araba neden dikey?) Ve “Yabancılar” bazen kendi coşkusunu bastırıyor. Taymor (“Heroes of the Fourth Turning,” “Pass Over”) bir müzikalin sağlayabileceği zevkleri dümdüz etmeden tehlikeli ve doğru hissettiren bir eserin nasıl sunulacağını henüz çözmedi.
“The Outsiders” güçlü arabalarını Broadway’e yönlendirmek istiyorsa, ki yapması gerekir, daha fazla geliştirme, odaklanma ve yaklaşımdaki bu farklılıkları neredeyse kesin olarak düzeltecektir. Şimdi bile, genç, yetenekli sınırlar en iyi yaptıkları şeyi yapma, hareket etme ve şarkı söyleme özgür olduklarında, bu tür bir uyumsuzluk geri çekilmenin bir yolunu buluyor.
Müzikal olarak, partisyon çok dilli, folk, bluegrass ve rockabilly geleneklerinden konuklarını ağırlıyor ve ara sıra ruh ve Broadway baladlarına yönelik jestler yapıyor. Bu, iç ve dış çatışma hakkında bir hikaye ama aynı zamanda “Büyük Beklentiler” ve “Stay Gold” gibi şarkılarda bereketli ve şaşırtıcı uyum için izin veriyor. Umutsuzlar için, sevgisizler için, yanlış anlaşılanlar için, yani hepimiz, Greaser ve Soc, genç ve yaşlı, “The Outsiders” uyum vaadini sunuyor.
yabancılar
2 Nisan’a kadar La Jolla Playhouse, La Jolla, California’da; lajollaplayhouse.org. Süre: 2 saat 35 dakika.
