Spor Arena Dış Haber – Manchester City’nin Türk asıllı Alman yıldızı İlkay Gündoğan, The Players Tribune’e bir makale yazdı ve mesleğiyle ilgili birçok bahiste samimi sözler kullandı.
Gündoğan, kendisinin Türk mü Alman mı olduğuyla ilgili yapılan tenkitlere reaksiyon göstererek, “Özellikle Türkiye’de ne kadar Türk olduğumu sorguluyorlar. Bu sahiden hudut bozucu. Almanya için oynamam, benim Türklüğümü değiştirmez. Lakin bunu kimilerinin anlaması güç görünüyor” dedi.
İşte İlkay Gündoğan’ın açıklamaları;
Bu yazıya, Şampiyonlar Ligi’ni ne kadar çok sevdiğimi söyleyerek başlamak istiyorum. Nitekim, hepimiz öyleyiz değil mi?
Benim için her vakit dünyanın en büyük turnuvası olmuştur. Kupanın büyüklüğü ve marşın hoşluğunun haricinde, çocukluğuma uzanan bir şey var. 2000’lerin başında Şampiyonlar Ligi gecelerinin, bilhassa benim üzere göçmen ailelerden gelen çocuklar için çok özel olduğunu söylediğimde, kendi kuşağımdan birçok insan ismine konuştuğumu düşünüyorum.
Demek istediğim; Gelsenkirchen’de yaşadığımız periyotta ne vakit bir Türk ekibi Avrupa’da oynasa, ailem tüm işlerini bırakırdı. Kadro için, hayatları oynanan maça bağlıymışcasına tezahürat yaparlardı.
“TÜM AİLEM GALATASARAYLIYDI”
Galatasaray’ın 2000 yılında UEFA Kupası’nı kazandığı periyodu asla unutmayacağım. Dokuz yaşındaydım. Fenerbahçeli annem dışında, tüm ailem Galatasaray taraftarıydı. Her neyse, hepimiz finali izliyorduk ve Arsenal’i penaltılarla yendiğimizde, benden 6 yaş büyük amcam İlhan gözyaşlarını tutamadı. Bebek üzere ağlıyordu. Bu, benim için en iyi çocukluk anılarımdan biriydi.
Ve kazanılan UEFA kupasıydı. Kimse kusura bakmasın lakin o halde, Şampiyonlar Ligi’nin ne manaya geldiğini hayal edebiliyor musunuz? Daha sonra profesyonel futbola başladığımda bunun benim için ne mana tabir ettiğini ve kupayı kazanmanın benim için nasıl bir his olduğunu düşünebiliyor musunuz?
“2013 ŞAMPİYONLAR LİGİ FİNALİNİ UNUTAMIYORUM”
Mesleğimde hala çok düşündüğüm ve aklımdan çıkmayan bir maç var. 2013’te Borussia Dortmund’la Bayern Münih’e karşı oynadığımız finali hatırlarsınız. Kendimizi çok iyi hissediyorduk. O vakte kadarki en iyi sezonlarımdan birini yaşıyordum. Hatta finalde gol bile attım lakin maçı 2-1 kaybettik. Benim için kabus üzereydi. Maçtan sonra bile anlayamadım neler olduğunu. Nasıl, neden? “Bir daha ne vakit bu türlü bir talihim olacak?” diye sordum kendime. Dürüst olmak gerekirse o final hala rahatsız ediyor beni. O kupayı çok istiyorum.
“KARİYERİM BOYUNCA YALNIZLIK HİSSETTİM”
Pek çok insan, biz futbolcuların eksiksiz hayatlar yaşadığını düşünüyor. Güya hiç rahatsız edilmeyen, bir tıp memnunluk balonunun içindeymişiz üzere. Aslında bu durum o denli değil. Annemi, babamı ve erkek kardeşimi 8 aydan fazla bir müddettir görmüyorum. Bir yıldan fazladır da ailemin geri kalanını görmüyorum. En iyi arkadaşlarım da uzakta. Bunun bir kısmı elbette pandemiye bağlı ve birçok insanın emsal durumlarda olduğunu biliyorum lakin büsbütün dürüst olmak gerekirse, mesleğim boyunca bir yalnızlık hissettim. 18 yaşındayken konuttan ayrıldığımdan beri durum bu türlü. Bir futbolcu olarak bu hissin kaçınılmaz olduğunu düşünüyorum.
Açıkçası bu durumdan şikayet edemem. Varlıklı ve ünlüyüz ve sevdiğimiz şeyi yapıyoruz. Asla bundan öbür bir şey istemezdim. Geç profesyonel oldum ve uzun müddet bunun olup olmayacağını bilmiyordum. Ve sonrasında hayatım büsbütün değişti. Aslında komik bir durum. Gençken, tüm mesleğinizin peri masalı olacağını düşünürsünüz.
“GENÇLİĞİMİ FEDA ETTİĞİMİ HİSSEDİYORUM”
Açıkçası, ailem beni ve erkek kardeşim İlker’i büyütmek için şahane şeyler yaptı lakin o kadar çok çalışıyordum ki, diğer hiçbir şey için neredeyse hiç vaktim olmadı. Hayatım yalnızca okul ve eğitimdi. Arkadaşlarım bir cuma gecesi dışarı çıktıklarında, sonraki gün maçım olduğu için meskende kalırdım. Ben çok şey kaçırdım. Gençliğimi feda ettiğimi hissediyorum. Ve çılgınca olan şey, bunları yaparken profesyonel olup olmayacağımı bile bilmiyordum.
“AİLEM TÜRK, BEN DE KENDİMİ TÜRK GÖRÜYORUM”
Dürüst olmak gerekirse Almancamın ne kadar iyi olduğuna şaşırdığını söyleyenler oldu. Ben de onlara, “Ben Almanya’da büyüdüm. Lisanını konuşamasaydım bu utanç verici olurdu” dedim. Tıpkı şey diğer durumlarda da oldu. Ailem Türk, ben de kendimi Türk görüyorum lakin kimi Türkler, “Ah, sen Türk müsün?” diye şaşırıyorlardı. Bu hakikaten makûs bir his. Ben her iki ülkeye de aitim fakat bazen ortalarında sıkışmış üzere hissediyorum. Büsbütün Alman olmadığımı söylüyorlar, tıpkı biçimde Türk olmadığımı da. Pekala o vakit ben neyim?
“ALMANYA İÇİN OYNAMAM, BENİM TÜRKLÜĞÜMÜ DEĞİŞTİRMEZ”
Bu durumun en makus yanı, Almanya için mi yoksa Türkiye için mi oynayacağıma karar vermemdi. Hala ergenlik çağlarımın sonundaydım, bu yüzden bir gün büyük bir futbolcu olup olmayacağımı bilmiyordum. Kararımın yol açacağı yansıları asla hayal edemezdim.
Bilhassa Türkiye’de ne kadar Türk olduğumu sorguluyorlar. Bu sahiden hudut bozucu. Almanya için oynamam, benim Türklüğümü değiştirmez. Fakat bunu kimilerinin anlaması güç görünüyor. Neyse ki gelen tenkitlerin birçok toplumsal medyadan. Türkiye’ye gittiğimde tanıştığım beşerler, bilhassa büyükbabamın memleketinde yaptıklarımdan her vakit gurur duyuyor. Ayrıyeten böylesine büyük iki kültürü anlayıp özümsediğim için kendimi daha varlıklı hissediyorum.
Spor Arena (@sporarena)’in paylaştığı bir gönderi
Hürriyet
