◊ Uzun bir ortadan sonra yine ekranlardasın Hasret… Iyi olsun…
– Çok teşekkür ederim.
◊ Ismi “Konuştukça…” değil mi? Biraz programın içeriğinden kelam eder misin?
– Evet, “Konuştukça…” oldu ismi. Konuştukça konuşacağız, konuştukça öğreneceğiz, birlikte eğleneceğiz. Hayatı paylaşacağımız, ömrün içinden her şeyin olduğu bir program.
Hafta sonları ailece oturduğumuz ve keyifli sohbetlerin olduğu kahvaltı sofraları için farklı, pratik ve ekonomik tarifler de vereceğiz; sağlıktan doğal yaşama, hoşluktan şahsî bakıma, eğitimden psikolojiye kadar her mevzuyu akılda kalıcı içerikler ve renkli anlatımlarla, uzman konukların görüşlerini aktararak izleyiciye sunacağız. Müzik ve televizyon dünyasının sevilen yüzlerini samimi sohbetler, hayatlarına dair en özel kesitler ve sürprizlerle meskenlerinize konuk edeceğiz.
Ayrıyeten programımızda izleyicilerimize yesyeni bir hayatın kapılarını aralayacak değişim kısmımız de olacak; küçük dokunuşlarla yaşanan büyük farklara birlikte şahit olacağız, onların hayatına dokunacağız. Yani hafta sonu ailece ekran karşısına geçip keyifli vakit geçirecekleri bir sabah programı “Konuştukça”…
◊ Kameralardan oldukça vakittir uzaktın. Çekimler nasıl geçiyor?
– Çok keyifli. Ben eğleniyorum valla çekerken. Lakin heyecanlıyım alışılmış. Bir de şöyle bir şey var, ben birinci müzik kanallarında başladım ancak ulusal olarak birinci kanalım Kanal D. “Sabah Şekerleri” ile başlamıştım. Sonra “Çarkıfelek”. Kanal D’nin daha Mecidiyeköy’deki binasında olduğu devirlerdi. Kameraman arkadaşlarım, teknik grup, idare takımı; o kadar aile üzereydik ki. O ortamda yıllarım geçti. Tekrar geri dönmenin, hiç orta vermemiş üzere kaldığım yerden devam etmenin, bu çatının altında bulunmanın ekstra bir heyecanı var o yüzden.
◊ “Yuvaya döndüm” diyorsun.
– Evet. İnan çok duygulandım, gözlerim doldu şu binaya adım atarken. Konuk olarak değil de yine ailenin bir ferdi olarak adım attığım için çok heyecanlandım, sesim titredi. Belirli etmemeye çalıştım ancak önemli his yoğunluğu yaşadım yani. Hâlâ eski kameraman arkadaşlarım duruyor. Hiç ayrılmamış gibiyiz. Yalnızca saçlarına biraz kır düşmüş. Düşün o vakit 17 yaşındaydım, artık 13 yaşında oğlum var. Hayat o kadar süratli akıp geçiyor.
BEN KİMSEYE “AŞKA KAPIM AÇIK” DEMEDİM
◊ Röportaj çıktığında programının birinci iki kısmı yayınlanmış olacak. Birinci konuk da bildiğim kadarıyla Bülent Serttaş. İkinci isim belirli mi?
– Ünlü konuk yalnızca cumartesi günleri var. Bir sonraki haftanın konuğu Deha…
◊ Deha dedin de aklıma sahneden sana söyledikleri geldi…
– Aşk duası…
◊ Evet. “Kalbinin kapılarını aşka açtın, umarım bu yıl aradığın aşkı bulacaksın, dualarımız seninle” dedi. Aranızda bu türlü bir konuşma mı geçmişti öncesinde?
– Yok, asla. Kızdım ona esasen. “Neden bu türlü bir şey dedin?” diye sordum. “Aaaa niçin ki? Çok eğlenceli” diye yanıt verdi. Tamam, eğlenceli lakin ben bu türlü bir şey söylemedim hiç, hatta ima bile etmedim.
◊ Nereden çıktı bu laf?
– Deha’nın üslubu bu, sahnedeyken herkese takılır. Onu artık beğenilen görüyoruz. Ben de olağanda espri kaldıran biriyim. Lakin bu formda bütün gazetelerde haber olunca, güya ben bu türlü bir demeç vermişim üzere algılandı.
◊ “Artık aşka hazırım” üzere bir demeç…
– Yok işte o denli bir şey. “Aşka kapılarını açmak” ne demek? O denli bir şey nasıl söylenir? Bir bayan niçin söylesin bunu? Aşkın kapısı mı olur ayrıyeten, açtın kapadın falan. Hem hayatımda hiç o denli keskin cümleler kurmadım ben.
◊ “Kapalıyım” da demedin…
– Demedim, zira bu planlanabilen bir şey değil. “Tamam, ben şu an iş yapmaya hazırım” dersin, pandemi olur, hiçbir şey yapamaz ve oturursun. “Aşka hazırım” dersin, karşına aradığın özelliklerde biri çıkmaz. Bu türlü şeylerin hazırlığı olmaz.
◊ Fakat uzun vakittir hayatında kimse yok. Yoksa gözlerden uzak yaşıyorsun da biz mi duymuyoruz?
– Yok, bilinmiyor değil de… Gözlerden uzak olmak tercihim. Zira beraberlik dediğin şey etrafın sana anlattıklarıyla olmaz, evvel senin karşındaki insanı tanıman lazım. Gücün tutmadığını hissedebilirsin. O vakit niçin boşu boşuna diğerlerinin gözü önünde yaşayayım o süreci? Bana soracak olursan göz önünde olmak çok da artı bir şey değil esasen. Lakin hayatımız çok göz önünde, bir halde haber oluyoruz işte.
SEYİRCİNİN GÖZÜ ÖNÜNDE BÜYÜDÜM
◊ Çarkıfelek’in büyüsü neydi?
– Samimiyet. Sanıyorlardı ki diyaloglar bize yazılı veriliyor. Halbuki her şey gerçekti, spontaneydi. Bu da insanlara çok samimi geldi.
◊ Çok gençtin o vakitler…
– 17 yaşında başladım bu işe. Bu piyasayı hiç bilmeyen, ürkek, içine kapanık bir kızdım. Büyüdüm, genç kız, anne, mesken hanımı derken izleyici neredeyse geçirdiğim her evreye şahit oldu. Mutluluklar, mutsuzluklar, özel hayatım, iş hayatım; benimle ilgili her türlü bilgi arşivlerde mevcut. Seyircinin gözü önünde büyüdüm ben.
◊ Oğlun Demir de 13 yaşında. Yani bir ergen annesisin…
– Demir sağ olsun çok anlayışlı, çalışma hayatıma elinden geldiğince takviye oluyor. Ortada “Kaç gündür bana az vakit ayırıyorsun” diyor natürel. 2-3 gündür yeniden çok ağır çalışıyor, konuta geç gidiyordum. Telafi edeceğim. Arayıp “Demircim bu akşam seni yemeğe çıkarmak istiyorum” dedim. Akşam romantik bir yemeğim var kendisiyle. (Gülüyor)
◊ Anne-baba ayrılığından çok etkilenmemiş üzere. Pek memnun bir çocuk Demir.
– Sadece benim değil Sinan’ın (Serter) da önceliği oğlu.
◊ Boşanmalarda çocuklar da çok yıpranıyor. O yüzden ikinizi de tebrik etmeli.
– İşte bunun şuuruna varmak lazım. Allah’a çok şükür en yakın arkadaşım Sinan (Serter) benim.
◊ Demir bu yakınlığa bakarak yine bir ortaya gelmeniz konusunda umutlanmıyor mu?
– Bizi bir ortada görünce hâlâ bir “acaba”sı oluyor, bunun farkındayım. Ortamızda yürüyor, bir onun elini tutuyor, bir benim elimi. O sırada insanların kendisine baktığını düşünüyor. O his bana da geçiyor, gözlerim doluyor. Lakin en azından keyifli.
◊ Ayrılığınızı nasıl karşılamıştı?
– Sinan’la şahsî anlaşmazlıklarımız hiçbir vakit yüksek sese varmadı, o denli ayrıldık. Münasebetiyle Demir ayrılığın ne demek olduğunu tam olarak anlamadı. Kimi arkadaşlarının anne babalarının birbirlerini görmeye tahammülleri bile yok. Onlara bakınca “O vakit bizimkiler niçin ayrıldı?” diyor.
◊ Bu kaideler altında ona durumu nasıl izah edebildiniz?
– Hayatın bizi bu biçimde yönlendirdiğini, hepimiz için bunun daha iyi olduğunu anlatmaya çalıştım. “Bak artık iki odan olacak. İstediğin vakit ikimiz bir ortada senin yanında olacağız” dedim.
◊ Babasıyla gereğince vakit geçiriyor mu?
– Tabii… Zati meskenlerimiz de çok yakın, Sinan bir alt sokağımızda. Demir hiçbir vakit anne babanın bir ortada olmasının eksikliğini hissetmedi.
◊ Yani sen de eski eşinle sık sık bir ortaya geliyorsun.
– Evet. Tatile falan gidiyoruz. Özel günlerde zati daima bir ortadayız. Ayrıyeten olağan vakitlerde da Sinan arıyor, “Kokoreççiye gidiyoruz, canın çekerse sen de gel hadi” diyor, gelip beni alıyorlar. Birbirini görmeye tahammül edemeyen çiftlerden değiliz.
HİÇ DERDİM YOK SANIYORLAR
◊ Hudutların yine gerildiği olmuyor mu?
– Sinan’a kırıldığım, kızdığım ya da “Yeter” dediğim oluyor doğal, dört dörtlük değil her şey. Lakin ben bunu daha çok içimde çözmeye çalışıyorum. Demir’e yansıtmıyorum.
◊ Her şeyi içine atan beşerler, sonunda üzücü patlar. Sen nasıl sakinleşiyorsun?
– Bazen içim dolmuyor değil. Artık onu çalışarak, koşturarak, kafayı öbür şeylerle meşgul ederek tolere ediyorum. Bazen “Hiç mi kaygının yok?” diye soruyorlar. O denli bir şey olabilir mi?
SIKILINCA “KUMDAN KALE YAPAN ÖZLEM”İN OLDUĞU YERE KAÇIYORUM
◊ Sıkıldığında nereye kaçarsın?
– Bodrum bana çok iyi geliyor. Muhakkak bir yaştan sonra orada yaşayabilirim. Çabucak değil lakin… Yeniden de yılın 6 ayı orada, 6 ayı burada üzere bir hayatı seçebilirim. Bodrum’un bana iyi gelen değişik bir gücü var.
◊ Bodrum birçok bireye kalabalığı ve kaosu çağrıştırıyor halbuki…
– Benim için de her yeri bir değil. Tanınan beldeleri tercih etmem. Çocukluğumun geçtiği, kumdan kale yapan Özlem’in olduğu yer var mesela. Çok severim. Oraya adım attığımda “Özlem Yıldız gelmiş” denmez, “N’aber kız Özlem” olurum. Marketçisi, kahvecisi, pastanecisi, pansiyoncusu, otelcisi herkes tanır. Zira 5 yaşından itibaren oradaydım.
HAYATIMDA BİR TEK PANDEMİ DEVRINDE OJESİZ GEZDİM
◊ Hasret Yıldız hamur da açar, paklık de yapar, spor da, program da… Nasıl yetişiyorsun hepsine?
– Hepsine ayıracak vaktim var, insan istedikten sonra vakit bulur. Bana daima “Hiç değişmedin, daima zayıf ve bakımlısın, daima genç gösteriyorsun” falan diyorlar. Bir şeyler yapmanız, kendinizi sevmeniz, kendinize bakmanız lazım. Mesela ben bir tek pandemi devrinde ojesiz gezdim. Onun dışında en salaş tatilde bile aman ellerim bakımlı olsun, yüzüm gözüm düzgün olsun isterim. Çocukluğumdan beri kendimi önemsiyorum, kendime bakıyorum. Bu çok kokoş olmak, pür makyaj ve topuklularla gezmek değil fakat… Bakımlı olmayı seviyorum genel olarak. Bunun için illa çok para da gerekmiyor.
◊ Kameralarla tanışmadan evvel de formuna bu kadar dikkat eder miydin?
– Takıntılıyım ben, her vakit zayıf olmalıyım. Kilolu olmaya tahammül edemem. Biri bana “Ay sen biraz kilo mu aldın?” dese o gün bittim, gücüm düşer. Makyajımı beğenmesinler, saçımı ya da kıyafetimi eleştirsinler lakin bana “Sen kilo mu aldın?” demesinler. Çocukluktan beri bu türlü. Çocukken de zayıftım.
◊ Kiloya takıntılı olanlar vakit içinde kantarın topuzunu kaçırıyor, hastanelik oluyor. Senin o denli bir periyodun oldu mu hiç?
– Hayır. Yemiyor değilim ki. Mesela patates kızartması koysunlar önüme, bir tabağı bitiririm.
◊ Üstüne iki saat spor…
– Yaparım… Sonraki gün de daha az yerim.
Hürriyet
