Karanlık Kanyon Erzincan’da görmeyi en çok istediğim yerlerden biriydi. Nedendir bilinmez fakat nerede bu türlü tehlikeli bir yol varsa kesinlikle oraya gitmem ve o yolu geçmem gerekiyor. Uzun bir Doğu cinsinin son duraklarındandı Karanlık Kanyon; artık yorgunduk.
Malatya Arapgir’den yola çıktığımızda akşamüstüydü. Sanırım geçtiğim en hoş yollardan biriydi. Karanlığa kalmadan Karanlık Kanyon’a varma telaşımız olmasa bin sefer mola vereceğimiz garantiydi. Epeyce virajlı bir yol. Süratli geçtiğimi biliyordum ancak bir gün kesinlikle tekrar buraya döneceğimi de biliyordum. Kilometreler uzunluğu olağanüstü görünümler, çokça viraj sonrası Kemaliye’ye vardığımızda doruktan uzun uzun baktık. Norveç’te bir kasabaya bakar üzere hissettim bir an. Norveç’te olunca bayıldığımız lakin kendi memleketimizde olunca umursamadığımız, kimi ‘değer yargıları’ yüzünden birden fazla kimsenin bilmediği mükemmel bir yer.
Tehlikesi tescilli
Tren penceresinden tekraren gördüğüm Kemaliye’ye bu sefer de doruktan bakıp devam ettim. Tekrar kalamadım. Nasıl bir mukadderat bu? Hava kararmadan Karanlık Kanyon’a varılmalıydı, mecburen devam ettik. En sonunda Karanlık Kanyon’a varan tünelleri uzaktan gördüğümde bir zafer çığlığı attım.
Çok uzun, sıcak, yağmurlu, azap üzere bir günün sonunda bu zafer çığlıkları hak edilmişti katiyen. Tünelin ağır kamyon ve TIR trafiğine aldırmadan, birinci tünelin başında hoplayıp zıplayan, koşan, bin kare fotoğraf çeken iki bayan gördüyseniz onlar bizdik! Biraz tez etmişiz, asıl Karanlık Kanyon’un başlangıcı iki tünel sonraymış. Yol ikiye ayrılıyordu ve sağa bir köprüyle ayrılan noktadan devam ediyordu kamyonlar. Karanlık Kanyon tabelası daracık bir tünelin başında öylece duruyordu. “Nasıl yani? Buraya mı gireceğiz” deyip durdum. Yolu asfalt değildi. 4×4 olmayan bir otomobille girdiğim onca stabil yoldan sonra artık bezmiştim ve yeni bir sorun istemiyordum. Emin olmak için yoldan geçen bir TIR’ı durdurup sordum. Norveç’te geçtiğim tüneller de neymiş! Bence buradakileri görmeden karar vermeyin. dangerousroads.org internet sitesinde dünyanın en tehlikeli yolları ortasında gösterilirken Çin’deki Guoliang Tüneli’nden bile tehlikeli olduğu belirtilmiş. Tam 38 tane tünelden geçmemiz gerekecek.
Her birine önemlinsanların isimleri verilmiş. Numaralandırma da olsaydı kaç tane kaldığını hesaplayabilirdik. Tünellerden bir bir geçerken dışarıya açılmış pencerelerden mükemmel bir görünüm görüyorsunuz. Durmadan, fotoğraf çekmeden gidemiyorsunuz. Tam 132 yılda tamamlanmış bu tüneller.
Mıcırlı, toprak yollar…
Birinci 1870’te başlanmış kazmaya. O vakitler hayvanların geçmesi amaçlanmış ve tünelden yalnızca yürüyerek geçilebiliyormuş. Daha sonraki yıllarda en son haline getirilerek araçların da geçişine açılmış. Daracık yolda ilerlerken “Ya karşıdan biri gelirse!” dediğim anda bir araç sesi duymam birebir ana denk geliyor. Neyse ki geniş bir yer bulup geçebiliyoruz. Yol çift yönlüymüş, onu da öğrenmiş oluyoruz. O denli viraj ki asla karşıdan gelen aracı görmüyorsunuz. Yol toprak.
“Ne olur mıcır olmasın” diye dualar ederken o da oluyor. Yokuş üst bir yerde yol üzücü halde bozuk ve yer mıcır. Aracın yere tutunma ihtimali sıfır. Fırlattığım taşlar, çektiğim patinaj, lastiklerden çıkan yanık kokusu, otomobilin uçuruma yanlışsız kayan gerisi, iki bayan, kararmak üzere olan hava, tehlikenin farkında olmayan yol arkadaşım ve kayan otomobilde hâlâ fotoğraf çekmeye devam etmesi! Görüntü ve ortam o denli büyüleyici ki Karanlık Kanyon’da Karasu Nehri’ne uçarak inmek üzereyiz fakat hâlâ fotoğraf çekebiliyor. Süratle otomobilden inip duruma bakıyorum ve başlıyorum ayaklarımla toprak sert taban çıkıncaya kadar kazmaya. Arkadaşım da bana katılıyor. Lastiklerin tutunabileceği sert tabana ulaşıp tüm yolu resmen kazıyoruz. Buradan diğer çıkış yolu yok zira. Bize yardım edecek kimse de yok. Ne internet ne telefon çekiyor. Otomobile bir dahaki sefere kürek koymalıyım. Neyse ki bu formül işe yarıyor ve bir-iki deneme sonrası oradan kurtuluyoruz.
Büyüleyici bir görünüm
“Aman diğer bu türlü yer olmasın” diye dua ede ede yol alıyoruz. Çok süratli gidilemiyor. Hem virajlardan, hem bozuk toprak yoldan, hem karanlıktan. Ben bu yolu asfalt zannediyordum. Arkadaşlarım gitmişti ve hiç toprak yoldan bahsetmemişlerdi. Halbuki yalnızca birinci iki tünele girip sonrasındaki köprüden Erzincan tarafına devam etmişler. Bu 38 tüneli ve 7 kilometrelik macera yolunu geçmemişler. Onlar ismine çok üzüldüm. Karanlık Kanyon’un yarısından sonrasını karanlıkta geçtik. Aslında tünellerin içi de karanlıktı diye teselli edeyim kendimi.
Tüneller bittikten sonra yol asfalt. Şundan eminim ki harika görünümlere sahip bir yoldu ancak karanlıktan ötürü biz göremedik. Tekrar bardağın dolu tarafına bakacak olursam; yolumuza çıkan yabanî hayvanlar o denli mükemmeldi ki “İyi ki gece geçtik” dedik. Hayatımda birinci sefer doğal ortamında gördüm kimilerini… Bence şükretmeyi hak ediyor.
Karanlık Kanyon’a mutlaka en az bir-iki gün ayırmalısınız. Karanlık Kanyon Erzincan’da fakat Malatya Arapgir’e daha yakın. Geçtiğim o mükemmel yolları görmek istiyorsanız Malatya üzerinden gidebilirsiniz. Arkamda yeniden dünyanın en güç yollarından birini bıraktım; hem de ölmeden çıktım. Daha ne olsun! Tekrar geleceğimi, o kanyonun içinde tekne çeşidi yapacağımı, raftingde azgın sularla boğuşacağımı ve Karanlık Kanyon’a karşı bir odada uyuyacağımı biliyorum.
Hürriyet
