Piyasada bu kadar çok Çehov uyarlaması varken, Dramatists Guild’in oyun yazarlarından korsanlar olarak dışarıda onları dışarı çıkarmayı isteyip istemediğini merak etmek doğru.
Yerine, görünümüne göre gösterilen kaynak “Martı” – “Kiraz Bahçesi”, “Üç Kız Kardeş” ve “Vanya Amca”nın birleşiminden daha sık görünüyor. Aşkın ve tiyatronun umutsuzluğuyla ilgili 1896 trajikomedisi, genellikle bubi tuzaklı tek bir pakette bir sürü saygı ve sahtekarlık başladı.
Uyurlamaların çoğunu tutmaması önemli değil; patlama gecesinden bu yana, “Boğulan Karga”, “Stupid ____ Bird”, “A Seagull in the Hamptons” ve hatta “The Notebook of Trigorin”, Tennessee Williams’ın 1981 bıçaklaması hakkında çok az şey duyuldu. Önemli olan, en götüren şovu muhafaza eden söz konusu olduğunda, klasik bir başlığın çağdaş bir duyarlıkla karıştırılmasıdır, böylece troykalar ve patronimler spor arabalara dönüşür ve açık sözlüdür.
Bu tekrarlamalara yaklaşırken sorulacak ilk sorudan: Kaynağını bilmiyorsanız, bunların bir anlamı var mı? İkinci soru şu şekildedir: Eğer eklerseniz herhangi bir değer katarlar mı?
Salı günü Pershing Square Signature Center’da açılan New Group prodüksiyonunda Thomas Bradshaw’ın reenkarnasyon çekilişlerine katılım “Martı/Woodstock, NY”, ilk çıtayı belki de bir ayakla geride bırakıyor. Hikayeyi 19. yüzyıldan kalma bir Rus malikanesinden 21. yüzyıldan kalma bir Catskills yerleşkesine amacı ve Chekhov’un iddialı, şımarık, aşık karakterleri The New York Times’da soya yönetimi, Prada spor görevlileri ve tavalar dünyasında aşağı evlerdeler. .
Bu Bahar NYC Tiyatro, Müzik ve Dans hakkında daha fazlası
- Müzikal Canlanmalar: Müzikallerdeki en kötü karakterler neden en iyi melodileri alır? Eleştirmenimiz, değerlendirme canlandırmalarda, hem gerçek hem de efsanevi dünya liderlerinin hak etmeyebileceklerini bir imaj makyajı içlerinde yazıyor.
- Yükselen Yıldızlar :Bir oyun yazarına dönüşen bu aktörlerin hepsi, gelecek aylarda New York’ta gösterime girecek olan bu dört gösteriyi yaratırken hayatlarının anılarını ve anlamlarını ortaya çıkarıyor.
- Gustavo Dudamel: New York Filarmoni’nin yeni müzik direktörü, Mayıs ayında Mahler’in Dokuzuncu Senfonisini yönetecek. Şehirdeki en sıcak biletlerden biri olacak.
İngilizce ses benzerleriyle yeniden ölüm bu karakterler, orijinal 10’un yaptığı gibi hemen hemen takım yıldızı oluşturuyor. (Görünüşe göre sitedeki bazı çalıştırma kovuldu.) Parker Posey’nin canlandırdığı Kuzey Yıldızları Irene, “ünlü ünlü değil, tiyatro ünlüsü” olan, orta başarılı ve aşırı derecede kendi kendine yeten bir oyuncu. Eski indie “it girl” Posey, bir Tony’nin çıkışı ama hafif bir samimiyetle “Başka bir taneye sahne var” diyebilen bir üye mükemmel bir şekilde canlandırıyor.
Irene, sevgilisi orta halli romancı William (Ato Essandoh) ile birlikte hasta arkadaşı Samuel (David Cale) ve hassas ama yetenekli olmayan oğlu Kevin’i (Nat Wolff) ziyaret etmek için şehirden döner. Kevin, toplu şirkete sunmayı planladığı rol alan komşu kızı Nina’ya (Aleyse Shannon) aşıktır. Ancak Nina, William’a aşıkken, başka bir aile üyesi olan Sasha (Hari Nef), Kevin’e aşıktır.
Daha fazla sevgi üçgeni ve dörtgeni vardır ve bunlar Bradshaw’ın notu kuvvetlice kırparak her zaman net bir şekilde haritasını çıkarmaz. (Yine de, Scott Elliott’ın prodüksiyonu 2 saat 35 dakika koydu için biraz tuhaf.) Ama işini aslını anlıyorsunuz: Herkes sahip olmayacak birini ister ve yolcusuzluk doğurur.
Bradshaw’ın “Seagull” filminin bu tür uyarlamaları için ikinci testi aşmadığı – yeni sürüm, orijinalin sunduklarının eşiğinden bir değer katıyor mu? – ilk etapta hayran olup olmamanıza bağlı olabilir. Onun tiyatrodan çıkardığın, sonuç olarak “öfkelenmiş” olsalar bile görmeden “kendi tepkilerini sorgulamalarını” istemekle ilgili olduğunu söyledi. Bunu, ensest, pornografi, skatoloji ve sadomazoşizmi genellikle özel tasvir eden “Yerine Getirme”, “Yakınlık” ve “Yakma” gibi oyunlarda sadakatle yaptı.
“Martı”sında da bundan çok var. Kevin’in gülünç oyunu – Çehov’da yangın bir sembolist fantezide – burada birbirleriyle tam anlamıyla gazlı, çünkü Nina toplum içinde osurmanın erdemlerini övüyor. Seyircilerden “en son dönem deneyimlerini” paylaşmalarını istediklerinde, en çok dikkat çektiklerini izleme şansıyla ödüllendirdiğinde doruk noktası gelir. Bir Bradshaw oyunu için bir incelikle, bu bir perdenin kafeste sahnelenir.
Ama not Çehov’un karakterlerinin kötü muhafazaları müstehcenlik yerine küstahlık olarak tercüme ediyor. Orijinal “Martı”nın ünlü açılış salvosunu ele alma şekli; bu salvoda Maşa’ya kendini yedi zavallı öğretmen Medvedenko neden tamamen siyah giyindiğini tahmin ediyor. Onun acıklı sonuçları çizgi roman açıklamaları – “Hayatım için yas tutuyorum” – şimdi adı Sasha, yeniden koruyucular olan Mark’a (Patrick Foley) “en saklama kıyafetlerimi Walmart’tan almıyorum” dediğinde sadece bir öğeye dönüşüyor. ”
Oyun, tüm küstahlığı ve acımasızlığıyla zaman zaman “Kaba Kızlar Kampa Gidiyor” gibi geliyorsa, alçaklığın nereden geldiği her zaman net değildir. Sasha veya Irene, sık cömertlik sık bir müstehcenlik yüklemeleriyle yaptıkları gibi yere birini indirdiklerinde, Nef ve Posey bize ince bir şekilde, nefretlerle kendi kendilerine gittiklerini gösteriyor.
Ancak diğer durumlarda, hıncın arkasında hiç kimse ya da belki de sadece popüler ama her zaman paniğe kapılan Bradshaw varmış gibi görünüyor. Diyalog telaşında gelişmesigüzel bir şekilde yana kaydırılan kutsalların adlarının çoğu teatral olması tesadüf değil: Arthur Miller, Tracy Letts, “How I Learned to Drive”, Terrence McNally, Nora Ephron ve Janet McTeer “tamamı kadınlardan oluşan ‘True’da Batı.’”
Baltaları taşlamak komik olabilir ve birkaç kez kendimi toplum içinde kahkahalar atarken yakaladım, sonra özel olarak pişman oldum. Muhtemelen Bradshaw’ın bizi istediği yerde olsa da, kolay kahkahalar gerçekten katma değer sağlıyor; ilerleyerek, daha eksiltici olurlar.
Ama sonra iki şey olur.
İlk, Nina (çift ırklı) ve William (çok ırklı) kimliğinin arka planlarını ve amaçlarını etkileme şeklini keşfederken, oyunun yeni bir sorgulama hattını açıyor. William, “Irklar arası çocuklar, bir gün üzülürler, parçalanmış aygıtı birbirine bağlayacak şebekedir” diyor. Nina buna cilveli bir şekilde yanıt veriyor, “Bilmiyorum. Bence Siyahlar birbirine bağlı kalmalı.
Bu, orijinali geliştiren, bilinen bir deneyimle farklı bir boyut kazandıran, kendine özgü bir değişikliktir.
Ve ikinci yarı oyun yeniden değişiklikler. Çehov’u yağmalamak ve hatta üzerine inşa etmek yerine, yazılarının muazzam derine inmesine ve en sonunda ara sıra “Martı” haline gelir. Irene’in oğlunun onların iki yerinde da sardığı sahne hassas -kendini öldürmeye çalıştı- PS 122’ye sohbet yoluyla sapmayı gerektirse de, her zaman olduğu gibi işliyor. tombala yerine kaba Scrabble, yine de başarısız olmaz.
Yine de, alaka düzeyini artırılmış birkaç sunumu kapsamlı ve çoğu zaman verimsiz bir güncelleme zahmetine değip değmeyeceğini merak ediyorum. Bu kadro standart baskıyı kaldıramaz mı? Ve kaba metin ve dur-kalk yönünün neden olduğu sahneleme süreleri olmadan daha düzenli bir şekilde başardınız mı? (Ama Qween Jean’in muhteşem çağdaş kıyafetlerini saklama.)
Bir sendika şartını yerine getirmedikçe, oyun yazarlarının Çehov’u yankesicilik yapmaya devam edeceği için hiçbir neden yok. Gerçi yazarken şunu fark ediyorum: Zaten içlerinde da bu.
Martı/Woodstock, NY
9 Nisan’a kadar Manhattan’daki Pershing Square Signature Center’da; thenewgroup.org. Süre: 2 saat 35 dakika.
