Mart ayında son ders zili çaldığında hepsi koşuşarak konutlarına dönmüştü. Tekrar okula gidecekleri günü bu kadar özleyeceklerini hiçbiri düşünmemişti. Aylar süren uzaktan eğitim sürecinde onlar okula gidemese de okul onlara geldi. Eğitim konutlarda devam etti ancak öğrenciler sınıflarını, sıralarını, arkadaşları ve öğretmenlerini çok özledi. 12 Ekim’de okula başlayacak farklı kademelerden öğrenciler, okula tekrar başlayacak olmalarının heyecanını Hürriyet ile paylaştı.
SON SENEYİ KONUTTA GEÇİRMEK OLMAZDI
Tarık Türkmen (12’nci sınıf öğrencisi): Okula en son 7-8 ay evvel gittim. Bu mühlet zarfından daima uzaktan ders gördük. Benim son senem. Artık okula veda edeceğiz ve bu yılı meskende geçirmek en çok da bizi üzüyordu açıkçası. Okulu ve arkadaş ortamımı çok özledim. Çok da heyecanlıyım. Güya birinci sınıfa başlıyormuşum üzere hissediyorum. Ayrıyeten bu sene imtihana gireceğim. Sözel dersleri bir halde yapabiliyorum lakin sayısal dersler için okula gitmek gerekiyor. Yapamadığım soruları telefondan soruyorum öğretmenlere. Yanıtını da alıyorum lakin anlayamıyorum. Zira yazarak anlatıyorlar haliyle ve bir matematik sorusunu bu halde anlamak pek mümkün olmuyor.
OKULLARIN BİR DAHA AÇILMAYACAĞINI DÜŞÜNDÜM
Ece Türkmen (8’inci sınıf öğrencisi): Meskendeki süreç benim için hoş geçti. Bol bol test çözdüm. Başta çok zorlanacağımı düşünmüştüm. Bir daha okullar açılmayacak sandım. Fakat derslerimiz verimli geçti. Bilgisayarım yok. Cep telefonundan bağlanarak derslere katılabildim. Lakin ders saatleriyle ilgili biraz eza yaşadım. Bilhassa akşamları tam yemek saatinde ders olması beni biraz zorladı. Bir de hareketlerimiz kısıtlandı. Okulda direkt öğretmene soru sorabiliyorduk. Yanımdaki arkadaşımdan yardım alabiliyordum. Artık yine o ortama dönüyor olmak beni keyifli etti.
YÜZ YÜZE EĞİTİM GİBİSİ YOK
Aynur Türkmen (Veli): Uzaktan eğitimde konutta iki öğrenci olması bizi biraz yordu. Daima bir koşturmaca oldu. Ayrıyeten ders saatleri ya sabah çok erken ya da akşam geç saate olunca ahenk sağlamakta zorlandık. Yüz yüze eğitim gibisi yok. Telefon daima ellerinde olunca denetim etmek de sorun olabiliyor. Biz de gün içinde çok fazla mesken işi yapamaz olduk. Gürültü olmasın, dikkatleri dağılmasın diye konut bile süpürmüyoruz. Okulların büsbütün açılması taraftarıyız. Lakin işe gidiş saati değil de biraz daha geç saatte başlarsa dersler seviniriz. Mesela birinci ders saat 10 üzere başlarsa en azından kalabalıktan uzak kalmaları sağlanır.
OKULDAKİ DİSİPLİNİ ARAR OLDUK
Furkan Sakallıoğlu (8’inci sınıf öğrencisi): Açıkçası çok özledim okulu. Âlâ ki açılıyor. Zira konutta olunca rahatlık çöküyor. Ders güya isteğe bağlı üzere oluyor. Okulda bir mecburilik oluyor ve bizim muhtaçlığımız olan da bu. Boşluğa düşmüş üzere hissetmiştim konutta olduğum devirde. Arkadaş ortamımı da çok özledim. Tıraşımı oldum. Kitaplarımı, defterlerimi hazırladım. Zilin çalmasını bekliyorum.
Buyruk Kağan Sakallıoğlu (2’nci sınıf öğrencisi): Okul daha iyi bence. Dersleri özledim. Zati daha okula yeni başlamıştık geçen sene. Çabucak bitti. Bu sene de olmasa üzülürdüm. En çok da arkadaşlarımı özledim. Okul bir daha kapanmasın.
Bahar Sakallıoğlu (Veli): Benim okula giden üç evladım var. Üstlerine çok düştüm. Öğretmenlerimiz de sağ olsun çok iyiydi. Devamlı irtibat halindeydik. Lakin teğe bir eğitim üzere tabi olmuyor. Çocuklar en çok da arkadaşlarını, sınıf ortamını özlüyor. Kendi açımdan da düşünüyorum. Meskenin içinde bir kaos ortamı oluşuyor. Evvelce biri gidiyordu biri geliyordu. Yorgun geliyorlar daha sakin oluyorlardı. Benim de nefes alacak vaktim oluyordu. Konutta sıkılınca birbirlerine sarıyorlar. O yüzden en çok memnun olanlardan biri de benim.
KEŞKE BEŞ GÜN OLSA
Beren Balekoğlu (8’inci sınıf öğrencisi): Uzaktan eğitim okuldan soğumamıza neden oldu maalesef. Okulun ortamı çok hoş. Sosyalleşmemizi sağlıyor. Ayrıyeten oranın havası bile derslere adapte olmamızı kolaylaştırıyor.
Gülşen Balekoğlu (Veli): Keşke beş gün olsa fakat şu an iki güne de razıyız. Kursa da gönderdik. Zati karateye de gidiyor. Elimizden geldiğince faal olmasını sağlamaya çalışıyoruz. Virüs birinci yayıldığında meskenlere kapandık. Çocuk yatağında yiyor, yatağında ders çalışıyor, yatağın içinde oynuyor. Yani tıpkı meskenin içinde daha fazla vakit geçirdik fakat birbirimizden de uzaklaştık maalesef.
Hürriyet
