Apartman dairesine sıkışmış hayatlarımızı bırakıp güneyde bir köye taşınmayı, Karadeniz’in bir yaylasında bulutlara zirveden bakmayı, karavan alıp ülkeyi gezmeyi hayal edenlerin sayısı bir epey arttı. Lisanslı yelken sportmeni olan 34 yaşındaki Aslıhan Begüm Gökçınar da teknede yaşamayı hayal ediyordu fakat ekonomik koşulları tekne almaya imkân vermiyordu. “Aklıma bir şey koyarsam, onu yapmak için süratle aksiyon alırım” diyen Gökçınar, teknesine bebek üzere bakacağına ikna ettiği bir yat sahibiyle kiralama muahedesi yaptı. Artık bir konutta değil, kiraladığı teknelerde yaşıyor.
EVDEKİLERİ DEPOYA KALDIRDI
Bir konut dolusu eşyayı, kıyafetleri, çok sevdiği topuklularını depoya kaldırıp kiraladığı teknede martılarla uyandığı, sade bir yaşama başlayan Gökçınar, bir bankanın kurumsal irtibat departmanında çalışıyor. “Gelecek jenerasyona bu dünyadan neler bırakabiliriz; tükenmekte olan kaynakları nasıl sorumlu kullanabiliriz, paylaşım iktisadı, sürdürülebilir ömür üzere kederlerim var” diyor… Daha az tüketmeye, daha azla yetinmeye ihtimam gösteriyor. Tekneyi de bu açıdan en ülkü ömür ortamı olarak pahalandırıyor. Yakında etraf şuurunu gelecek jenerasyonlara aktarma konusunda bir toplumsal sorumluluk projesi yapmayı hedefliyor.
Gökçınar’la, şen kahkahaları eşliğinde, teknede hayatı konuştuk.
Teknede yaşamaya nasıl karar verdin?
Bir müddettir aklımdaydı aslında. Teknede ömrün yaygın olduğu ülkeler var, neden ben de yapmayayım diye düşünüyordum. Lakin nasıl yaparım emin olamıyordum. Annem-babam memur, imkânlar kısıtlı. Sonra bir gün bir arkadaşım neden tekne kiralamadığımı sordu. Sordum soruşturdum, herkese haber uçurdum ve 7 günde taşındım.
Değerli mı?
Değil, mesken kirasından daha ucuz. Marina kirasının 12’de 1’i benim aylık kiram. Ben paylaşım iktisadının tabiat için çok kıymetli olduğuna inanıyorum. Mesela şu an bulunduğum İstanbul, Fenerbahçe Kalamış Marina’da 800 tekne var lakin daima kullanılan sayısı 4-5…
Güç oldu mu bir kiralık tekne bulmak?
Tekne çok emek ister, çocuk üzere bakım ister. Bunun için hizmet verenler var, sabahları yıkıyorlar, vakit zaman havalandırıyorlar. İçinde yaşayan biri olduğunda ve nizamlı bakım gördüğünde tekne eskimiyor, çürümüyor. Sahibi hem marina kirası hem de bakım hizmetinden kurtuluyor. Ancak natürel tekne çok değerli bir şey. Ben denizciyim. Sahibine teknesine çok iyi bakacağıma kelam verip o denli ikna ettim.
Tekne daima yaşamak için çok küçük değil mi?
Benim için harika büyüklük ve yeterlilikte bir ömür alanı sunuyor. Fakat klostrofobisi olanlar için güç olabilir. Gerçi benim de klostrofobim var. Üstelik beni deniz de tutuyor ancak bunları teknede yaşayarak aşıyorum. Bu bir aşk, bir hayat kültürü…
Eşyalarını ne yaptın?
Bir kısmını depolara koydum, bir kısmını İzmir’e gönderdim.
Hangi alışkanlıklarını geride bırakmak zorunda kaldın?
Ben tuvalet ve banyo için marinayı kullanıyorum, tekneyi kullanmak çok mantıklı değil. Yaz-kış, her sabah duş alırım. Bu alışkanlığımı bırakmadım lakin yeni bir hale büründü. Sabahları artık gözümü açınca marinanın duşlarına gidiyorum. Kışın o sıcak duştan buz üzere bir alana çıkıyorum. Ancak buna da alıştım, hatta bana çok iyi geldi. Yatağımı toplar üzere her sabah tekneyi yıkıyorum mesela. Evvelce sabahları ketojenik besleniyordum, her sabah bir yumurta yiyordum ancak birinci teknemde ocak yoktu ve bundan vazgeçmem gerekti. Bir gardırop dolusu kıyafetle vedalaşmak zorunda kaldım.
‘TOPUKLULARIMI ÖZLÜYORUM’
En çok neyi özlüyorsun?
Eski alışkanlıklarımdan bir tek topuklu ayakkabılarımla gezmeyi özlüyorum diyebilirim. Haliyle
teknede giyemiyorsun. Arkadaşlarımı da alıştırdım, bana gelirken onlar da giymiyor.
Teknede yaşamanın en hoş tarafı ne?
Birinci teknemde yataktayken perdeyi açıp ayı izleyerek uyuyordum. Dolunaya sarılır üzere… Çok aydınlık sabahlara, martılarla uyanıyorsun. Her günbatımı farklı hoş. Ben İstanbul’da yaşadığımı teknede anladım. Yatağım beşik üzere, mışıl mışıl uyuyorum. Bir orta Steven diye bir kedi besledim, gerçi ben onu değil, o beni sahiplendi. Yıllarca çeşitli eğitimlere katıldım. Bilhassa mindfulness (bilinçli farkındalık) eğitimleri daima anda kalmayı söyler. Ben bunu teknede yapabildim, başımı kaldırıp gökyüzüne her baktığımda ‘Çok hoş bir şey yapmadım mı ben ya’ dedim ve şükrettim.
Etrafın reaksiyonları nasıl?
Annem-babam İzmir’de Sığacık’ta yaşıyor, marinaya yakın… Onlar çabucak ahenk sağladı bu fikre. Arkadaşlarım da bu keyfe ortak olabildikleri için çok mutlu. Açık havada bir ortaya gelebildiğimiz için pandemi periyodunda çok rahat oldu burası. Bir tek iş arkadaşlarım, çevrimiçi toplantılara tekneden katıldığım için biraz hudut olmuyorlar değil (gülüyor).
Hayatında biri var mı, o ne diyor bu duruma?
Var, o da denizci. O nedenle çok keyifli o da…
‘ATLANTİK’İ GEÇMEK İSTERİM’
Çocuk yapmak istesen, onu da burada büyütür müsün? Teknede çocuk büyür mü sence?
Çok da hoş büyür. Suyun, elektriğin, tabiatın, denizin değerini bilerek büyür. Kendisine, etrafına, dünyaya saygılı olur. Özgür, inisiyatif sahibi bir çocuk olur. Teknede herkes bir iş yapmak zorundadır, sorumluluk sahibi olur, grup olmayı öğrenir. Özgüvenli ve mütevazı olur.
Sıradaki hayalin ne??
Atlantik’i geçmek istiyorum. Dünyanın çeşitli yerlerindeki yarışlara katılmak istiyorum.
Müsilaj sizi nasıl etkiliyor?
Çok makûs etkileniyoruz. Tabiata verdiği ziyan müthiş. Teknelerin de filtrelerini doldurup bozuyor.
TEKNE BEŞERE SADELEŞMEYİ ÖĞRETİYOR
Denizci olmayan birine teknede yaşamayı tavsiye eder misin?
Ederim natürel. Şu var: Tekne çok çalışmayı gerektirir. Her sabah erken kalkıp kesinlikle tekneyi yıkamak lazım. Çok konfor düşkünleri için güç olabilir lakin bence güç dedikleri pek çok şeyi seve seve yapacaklardır. Ben 6 ayda 6 farklı teknede yaşadım. Nasıl bir tekne sorusuna tahminen birkaç denemeden sonra karşılık bulabilirsiniz.
Teknede hayat beşere ne öğretiyor?
Sadeleşmeyi öğreniyorsun. Dolaplarca kıyafetin, odalarca eşyanın o kadar da gerekli olmadığını fark ediyorsun.
‘HABİTATIM KARA DEĞİL ARTIK DENİZ’
Birinci gün fark ettim, teknede kapı cam ve içerisi gözüküyor. Nedense cam kapıdan içerinin görüleceğini düşünmemiştim. Bir de teknede şalter çok çabuk atabiliyormuş. Birinci gün sabah kahvemi içip çalışmaya başlayacağım diye hem laptopu, hem telefonu hem kettle’ı prize takınca şalter attı. Tekneyi bozdum sanıp büyük panik yaşadım. Artık sırayla takıyorum.
Arkadaşlarımın konutunda bile prize bir şey takacaksam öteki bir şeyi çıkarıyorum. Bunu yaptığımı fark edince kendi kendime “Senin habitatın kara değil, deniz artık” dedim.
Hürriyet
