Benim için futbol, başımda kalan fotoğraf karelerinden oluşan bir ırmak romandır… Geçen cuma akşamı Lizbon’da futbol tarihinin asla unutulmayacak gecelerinden biri yaşandı. ‘Yenilmez armada’ diye bildiğimiz bir ekip; Barcelona, Bayern Münih’ten 8 gol yedi. New York Times’ta Lionel Messi’nin bu fotoğrafını gördüğüm vakit kendi kendime dedim ki; “Bu bir yapayalnızlık fotoğrafıdır…” Dünyanın şu an yaşayan en ünlü futbolcusu. Hayatı çılgın bir taraftar sevgisi izdihamında geçmiş bir insan. Fakat burada yapayalnızlığı anlatan bir kare görüyoruz.
14 AĞUSTOS 2020, LiZBON 22 MAYIS 2011, SiVAS
SONRA kendi kendime dedim ki: “Ben bu fotoğrafı bir de 22 Mayıs 2011’de Sivas’ta görmüştüm…” Orada da bomboş tribün sıralarında tek başına oturan bir insan vardı. O da Türkiye’de en çok taraftarı olan iki kulüpten birinin lideriydi… Aziz Yıldırım. Bu iki yalnızlık ortasındaki fark hem büyüktü hem de çok küçük… Messi karesinin gerisinde yenilmiş 8 gol vardı. Aziz Yıldırım yalnızlığının gerisinde ise o gün zar sıkıntı 4-3 kazanılmış bir maçın getirdiği şampiyonluk. Her iki kare de bana futbolun demir kanununu anlatıyor. Futbol bir sonuç yarışıdır. Ve Süleyman Demirel’in deyişiyle “Hiçbir şey zaferin yerini tutamaz…” Fakat “Her şey bir hezimeti yaratanların yerini tutabilir…” Yeşil alana çıkan herkes şunu çok iyi bilmelidir: İkinciyi kimse hatırlamaz… Taraftar birincilik ve zafer ister… Bunların ikisi de yalnızlık getirir…
TAMAM HATALI ONLAR LAKIN BiZ TARAFTARLAR GÜNAHSIZ MUYUZ?
FUTBOLUN bir kanunu da şudur: Hezimet yalnızlığı en başarılı futbolcu üzerinden anlatılır. Zafer yalnızlığı da en başarılı lider üzerinden. Zira gözler evvel tepedekilere çevrilir, sonra aşağıya kayar…. Birincisinde geleceğin yükü vardır… İkincisinde ise geçmişin, o zafer için ödenen bedellerin, çekilen heyecan ve badirelerin yükü.
Biliyorum bu bir futbol sayfası için pek alıştığımız bir yazı değil… Lakin taraftar olarak bu psikolojiyi bilemezsek, en sevdiğimiz insanlara bile haksızlık yapmış oluruz… Diyeceğim; biz taraftarlar da o kadar suçsuz değilizdir… Pekala bu anlar nedir? Son mu? Yoksa başlangıç mı?
8-2 UTANCI FECi BiR SONSA BU SONA GETiREN NELERDi?
NEW York Times dün uzun bir Barcelona yazısı yayımladı… Yazı, üç sözlük bir cümleyle bitiyordu: “Bu bir son.” Lakin neyin sonu? Barcelona efsanesinin mi? Yoksa gözlerin dikildiği yalnız adamların mı? Guardian gazetesi bu maçı yorumlarken şunu diyordu: “Tarih Nou Camp’ta bu kararları alanlar hakkında hiç nazik olmayacak…”
Neydi efsane Barcelona’nın hali: (*) Oynadıkları futbol bayattı. (*) Futbolcular bütün ruhlarını kaybetmiş, kendi kendilerinin gölgesi haline gelmişti. (*) Dünyanın en büyüğü Messi 5 yıldır Avrupa şampiyonluğu göremiyordu. Ayrıyeten geride 2018’de Roma’da 4 gol yemenin utancı vardı. Geçen yılın utancı olan 3-0 önde çıktığı yarı final rövanşında Liverpool’a 4-0 kaybedip elenmek de hâlâ hafızalardaydı. Neydi bu sonu getirenler?
HER TARAFTAR EN ESKi TÜFEKLERi SEVER LAKIN
(*) Kulüp lideri Josep Bartomeu taraftarın gözünde bütün itibarını kaybetti. (*) Kulüp Paris Saint Germain’e giden Neymar’ın yerini dolduramadı. (*) Son yıllardaki transfer siyaseti çöktü. Bir yıl evvel Ajax’ı yarı finale getiren Frenkie De Jong büyük umutlarla alındı ancak orta sahayı taşımakta zorlanıyordu. Atletico Madrid’den tekrar büyük savlarla transfer edilen Antoine Griezmann yedek koltuğundan kalkamıyordu. Neymar’ın yerine alınan Ousmane Dembele de yedek kulübesindeydi.
(*) Buna karşılık kulübün Liverool’dan 105 milyon Pound’a transfer edip kullanamadığı ve Bayern Münih’e kiraladığı Coutinho orada mükemmeller yaratıyordu. (*) Ve asıl kıymetlisi, kulüp üç tesirli ‘Eski Tüfek’ten bir türlü vazgeçemiyordu. Yani Luis Suarez, Sergio Busguets ve Gerard Pique… İş o noktaya gelmişti ki, Pique, Lizbon hezimetinden sonra şahsen kendisi şunu demişti: “Kulübü kurtarmak için gerekirse artık biz de ayrılmalıyız.” Pekala kim ödeyecekti bu tarihi utancın bedelini?
MENAJERi ALANDA MI KOVALIM, UÇAKTA MI?
NEW York Times, Barcelona Teknik Yöneticisi Quique Setien için şöyle diyor: “Lizbon’da alandan ayrılırken yahut uçaktayken yahut uçaktan indiğinde kovulacağını herhalde biliyordu.” İki gün sonra kovuldu. Gelelim gazetenin son cümlesine… Bu hezimet, bu utanç Barcelona için son mu? Yanıtım şu: Bir devir için muhakkak son. Lakin Barcelona o denli büyük bir kulüp ki… Bu bir periyodun sonu, katiyen bir diğer periyodun başı olacak.
FUTBOLDA ‘TIPPING POINT’ VAR MI?
FUTBOL büyük bir cümbüş sanayii. Bazen yüz değişikliğine muhtaçlık olur. Bazen ‘Tipping Point’ler yani kaynama ve taşma noktaları vardır. 4-1 Roma tesadüftü. 3-0’dan gelinen Liverpool hezimeti tesadüftü. Üç tesadüf acı bir gerçek eder. Lizbon faciası artık tesadüf olamazdı. Ne var ki, büyük kulüpler bu türlü tipping noktalarını büyük bir fırsata çevirebilir.
SON SORUM BiR TARAFTAR OLARAK F.BAHÇE’YE…
TÜRKiYE’ye gelince… Başta Fenerbahçe olmak üzere bütün büyük kulüplerin yönetici ve teknik yöneticileri ile futbolcuları bu 8-2 maçını büyük bir dikkatle izlemelidir. Zira o maçta Barcelona için gelinen ‘Tiping Point’e Türkiye’de, federasyonu, kadroları, yöneticileri, oyuncuları ve taraftarı ile toptan gelindi. Ben de yazımı bir Fenerbahçe taraftarı olarak şu soruyla bitireyim: Barcelona’nın başarılı eski tüfekleriyle el sıkışmayı tartıştığı günlerde, Fenerbahçe en eski tüfekleriyle nereye gidebilir? Alışılmış öteki kulüplerin taraftarlarına da birebir soruyu kendi kulüplerine sormalarını tavsiye edebilirim.
Hürriyet
