Baharın tatlı tatlı gülümsediği bir gün, yolumu Barbaros Köyü’ne düşürdüm. Yavaş yavaş canlanan bahar kolları üzere köyde de kıpırtılar başlamıştı. Ziyarete gelen kümeler esnafın yüzünü güldürecek değil lakin olağan vakitlerimizi anımsatıp içimizi güzel bir hisle dolduracak kadardı. Köy meydanında Bahar’ın Kahvesi’nde güneşin en çok ısıttığı masayı seçip birer çay söyledik. Avuç içi kadar köy meydanında üç tane emlakçı olması, o dakikalarda büyük kent mağdurlarının istilasından habersiz olduğum için tuhaf geldi.
İzmir’in Urla ilçesine bağlı Barbaros Köyü, konumlandığı harika tabiatın içinde o denli cazip gülümsüyor ki “Pılımı pırtımı toplayıp buraya yerleşsem” hayali kurarken buluyorsunuz kendinizi. Bu hayalinizin peşinden gitmeniz ise biraz sıkıntı şimdilerde. Zira son beş yıldır bölgeye akın eden büyük kent mağdurları yüzünden arazi fiyatları beşe katlanmış.
Bu türlü vakitlerde yapmayı çok sevdiğim üzere, gelen geçeni izlemeye başladım. Her gelenin yüzünde evvel hayret, sonra tatlı bir tebessüm bırakan, köylülerin zekice teşebbüslerinden biri olan oyuklara (korkuluk) gözüm takıldı. “Ne yapsak da köyümüzü duyursak, insanları buraya çeksek” derken, beş yıl evvel Barbaros Oyuk Festivali’ni başlatmışlar.
KÖYLÜ KENTE, KENTLİ KÖYE…
El üretimi korkulukları farklı farklı giydirip adım başı sergilemişler. Geçen yıl şenliği pandemi yüzünden es geçmek zorunda kalmışlar ancak bu yıl eylül ayını hevesle bekliyorlar.
Biz ılık güneşin tadını çıkarıp gelen geçeni izlerken hem kahvenin hem de Köy Bakkal ve Emlak’ın sahibi Bahar Hanım yanımıza oturdu. 700 yıllık Barbaros Köyü’nün girişindeki kütüphaneyi hatırlatıp Yörüklerin her periyotta çok aydın olduğunu, eğitime ehemmiyet verdiğini anlattı. Lakin kütüphane memuru emekli olup yerine yenisi atanmayınca kütüphanenin kapısı kilitli kalmış. Üzülmemek elde değil.
Köyde tarım bitme noktasına gelmiş. Geçim kaynağı daralan halk, topraklarını kentlilere satmak zorunda kalmış. Köylünün geçinemeyip tarımı bırakma ve kente göç etme; kentlinin pak besin, sakin hayat diyerek köye göç etme ve tarım yapma sevdasıyla karşılıklı gelişen iki istikametli göç son yılların moda hareketi üzere görünse de asıl sebep zorlaşan ömür şartları nedeniyle kimsenin yerinden mutlu olmaması.
Barbaros Köyü’nün simgesi olan oyukların (korkuluk) eylül ayında şenliği de var.
Bahar Hanım’a birtakım konutların kapısında yazılı olan ‘çat kapı’ uygulamasını soruyorum. Yazıyı gördüğünüz meskene girip ne ikram ederlerse onu yiyip içip parasını ödediğimiz bir metotmuş. Hem uygulamaya hem de çok sevdiğim çat kapı sözüyle uyuşmasına hayran kaldım.
Buralara yolunuz düşerse, ki Çeşme’ye kesin düşecektir, işte o vakit Barbaros Köyü’ne bir uğrayın. Buranın mahallî lezzetlerinden çok sevdiğim çalkamanın, patlıcan balığının ve kulukanın tadına bakın. Köyün sokaklarında yürüyün. Adım başı göreceğiniz oyuklarla fotoğraf çekin. Hobbit Evi’nde konaklayın yahut en azından çay içip bir dünya renkli ayrıntısı fotoğraflayın. Köyün girişinde göreceğiniz Barbaros Kültür Sanat Evi’ni ziyaret edin. Uğramışken köyün çabucak dışına konumlanmış Koruncuk (Korunmaya Muhtaç Çocuklar) Vakfı Urla Şubesi’nin kapısını da kesinlikle çalın.
Hürriyet
