Dünyanın en tehlikeli yollarından birinin Türkiye’de olduğunu öğrendiğimden beri oraya gitmek için fırsat kolluyordum. Bir Karadeniz seyahati planladığımızda bu yolu da ekliyorum heyecanla rotamıza…
Trabzon tarafındayız. Navigasyona ‘Türkiye’nin en tehlikeli yolu’ yazıyoruz, Soğanlı Dağı’ndaki keskin virajlı D- 915 yolu çıkıyor. Ben biraz heyecanlı olduğumdan çıkan haritaya hiç bakmadan koyuluyorum yola… ‘Pazar günü asla gitmem’ dediğim, içimi daima acıtan Uzungöl’de ve onun fecî kalabalık trafiğinde buluveriyorum kendimi. Burası benim için katlettiğimiz tabiatın bir simgesi üzere.
SİSİN İÇİNDE KAYBOLDUK
Yola Trabzon Sümela tarafından başlarsanız Uzungöl’den geçmek zorundasınız. Uzungöl’den çıkar çıkmaz dağlara tırmanıyorsunuz. Kalabalıktan sıyrıldığımız an ormanlık dağ yolu ve sisler içindeki Uzungöl de eski günlerindeki üzere bir görüntüye kavuşuyor. Güya başına hiçbir şey gelmemiş…
Dağ yoluna saptığımız an kısa bir müddet sonra D-915 karayoluna ulaşabileceğimizi sanıyorum; lakin yanıldığımı süratle fark ediyorum. Sislerin içinde burnumuzun ucunu dahi göremeden uçurumların ortasından ne kadar gidiyoruz, kaç yayladan geçiyoruz bilmiyorum. Her gördüğümüz araca yol soruyoruz, onlar da bize. Hepimiz ‘Alacakaranlık’ jenerasyonunda, sislerin içinde kaybolmuş üzereyiz. Navigasyon devamlı ileriyi gösteriyor. Geri dönmek için de çok geç artık. En sonunda Soğanlı Geçidi tabelasına ulaştığımızda sisten artık hiçbir şey gözükmüyor. Dışarısı buz üzere ve meczup bir rüzgâr esiyor. Yanlış anlaşılmasın, kış değil, yaz mevsimindeyiz. Soğanlı tabelasının çabucak arkasındaki yol ikiye ayrılıyor ve orada ‘girilmez’ işareti var. Seyahat boyunca konuştuğumuz herkes kapalı olduğunu söylemişti. Oraya girmeyip devam etsek en yakın yerleşim yeri 5 saat. Girilmez tabelası önümüzde yolumuzu kapatırken elimdeki navigasyon ‘Devam’ diyor ve ben bu ikilemde ne yapacağımı bilemezken kapalı yoldan bir otomobil fişek üzere çıkıp siste kayboluyor. O otomobilin oradan çıkması bizim bahtımızı değiştiriyor. Grup arkadaşlarımla şöyle bir birbirimize bakıyoruz. Devam, diyoruz. İnternet çok hoş çekiyor. Etrafımızı göremesek de elimdeki navigasyondan tam o yolun zirvesine, başlangıç noktasına geldiğimizi görebiliyorum. Artık akşam olmuş, bir sis bulutunun tam içindeyiz ve hayallerim o sisin içinde ancak göremiyorum. Bu yolu karanlıkta ve siste geçerseniz hiçbir şey anlamazsınız. Üstelik çok tehlikeli… Aklıma Sinop’ta bize meskenini açan Mehmet geliyor, kendisi meteorolojide çalışıyor. Çabucak bir bildiriyle yarının hava durumunu soruyorum. Gelen karşılıkta yüzde 90 havanın açacağını söylüyor. Gruba dönüp “Bu gece otomobilde yatıyoruz” diyorum. O denli bir yerde konaklıyoruz ki bir tarafımız uçurum, öbür tarafımız zirvemize yıkılacak üzere duran bir kaya. Çadır kurabileceğimiz bir alan yok. Dışarısı çiğ, sırılsıklam ve buz üzere. Mevsim yaz fakat Karadeniz için pek bir şey fark etmiyor. Uzaktaki köylerin ışıklarını görebiliyoruz. Tek endişem, gece birileri yoldan geçerse arabamızı görmeyip çarpabilir. İşte o vakit D-915 yolunu uçarak inen birinci beşerler olabiliriz. Bu kaygılarla erkenden uyuyoruz. O denli yorgunuz ki! Gece ortada bir kalkıp yola bakıyorum. Yol kıvrıla kıvrıla dağdan aşağı iniyor ve ay ışığında süper parlıyor. Düş mı gerçek mi bilemiyorum.
MASALSI BİR ATMOSFER
Sabah gözümüzü pırıl pırıl bir güneşle açıyoruz. Nasıl bir mutluluktur bu! Otomobilden inip yarın başına geldiğimde kıvrım kıvrım yolu görüyorum. Tam da zirvesinde uyumuşuz. Masal üzere, hayal üzere bir şey. Uzaktan çağlayan şelalelerin sesini duyuyorum. Binlerce kare fotoğraf çekmişizdir. Sonra da “Hadi başlayalım” deyip yola devam ediyoruz. Başım dışarıda, otomobilin tekerleği uçurumun kenarında, yavaş yavaş ilerliyoruz. Bir evvelki günün sisi, kara bulutlarına inat güneş bugün bize torpil geçiyor. Derebaşı virajları olarak da bilinen bu yol Trabzon ile Bayburt’u birbirine bağlıyor.
Yol coğrafik koşullar göz önünde bulundurulduğunda yılın en az 6 ayını karlı ve kapalı geçiriyor. Yaz aylarında bile geçmenin ne kadar güç olduğunu deneyimledim. Virajları tek seferde dönmek mümkün değil. Karşıdan bir otomobil gelse “Ne yaparız” diye konuşurken karşıdan bir araba bize yanlışsız yaklaşıyor. Virajlar biraz geniş, birbirimize yol veriyoruz. Yol 20 dakika kadar sürüyor. Süratli geçerseniz daha kısa sürebilir. Aşağı indiğimizde başımı kaldırıp geldiğimiz yola bakıyorum. Gördüğüm tek şey bir dağ oluyor. Yol gözükmüyor. İnsan o dik dağdan aşağıya arabayla indiğine inanamıyor.
Not: Şayet aşağıdan üste yanlışsız çıkacaksanız otobandan ‘Karaçam’ tabelasından girip yolu hiç bırakmayınca D-915 yolunun alt kısmına ulaşıyorsunuz.
https://nerdesinbahar.com/
Hürriyet
