◊ Yeni “Best of” albümünüz güzel olsun. Öncelikle tanıtım için yaptığınız 72 saatlik kayıt maratonunda beni de unutmadığınız için teşekkür ederim.
– Rica ederim, ne demek…
◊ Orgun başına geçmiş, tavernada yaptığınız üzere binlerce sanatçıyı ve medya mensubunu tek tek isimleriyle dansa davet etmişsiniz. Sahiden sabır işi… Kimin fikriydi bu?
– Polat Yağcı’nın… Sevgili prodüktörüm. 100 yıl düşünsem bu türlü bir şey benim aklıma gelmezdi aslında.
◊ Projesinden size bahsettiğinde “Hadi canım, nasıl çıkılır o işin içinden?” demediniz mi?
– Demez olur muyum? Aradı beni, “Arif abi, sana çok kıymetli bir şeyden bahsedeceğim, telefonda anlatamam fakat bir zahmete şirkete gel” dedi. Allah’tan ben de o vakit İstanbul’dayım, buradan gelip gitmek güç oluyor zira. “Peki” dedim, gittim.
BEN BUNLARIN HEPSİNİ OKURSAM HAŞAT OLURUM
◊ Nasıl açtı mevzuyu size?
– “Ya Arif abi, sen yıllar evvel bütün ailelere hitap ettin, herkesi dansa davet ettin, konuşmalı kasetin büyük sükse yaptı. Tekrar orgun başına geçeceksin, sanatkarların ve medya mensuplarının isimleri bende var, onları söyleyeceksin” dedi. “Kaç tane yani?” diye sordum. “Herhalde 2 bine yakındır abi” diye karşılık verdi. Bahsettiğiniz tepkiyi de o vakit verdim işte (gülüyor).
◊ Ne dediniz?
– “Polat sen ne yapıyorsun ya! Ben bunları tek tek nasıl okuyayım? Haşat olurum ben” dedim. Lakin geri adım atmadı. ‘Hem bireye özel yeni yıl kutlaması yaparak insanlara hoş bir hatıra bırakacağız hem de albümdeki müzikle onları piste davet ederek geçmişe götüreceğiz. Abi bu iş çok yanlışsız proje, çok ses getirecek. Bana güven” diyerek ikna etti beni. Aslında yeni yıl kutlaması olarak başlamıştık projeye ancak iş albüm tanıtımına döndü.
BİRİNCİ GÜN KONUTA GİDEMEDİM ŞİRKETTE YATTIM
◊ İşin sonuçlarına bakılırsa ısrar etmekte çok da haklıymış…
– Aslında bir yandan proje benim de aklıma yatıyordu lakin sahiden sıkıntı işti. Sonunda “Peki, seni kırmayacağım” dedim, girdim stüdyoya. Tam 72 saat! Birinci gün orada yattım. Yiyorum, içiyorum, şirkette yatıyorum…
◊ Tüm kayıt bir günde bitemezdi zati…
– Ne bir günü… Hepsi birden bir anda okunmaz bunların. İkinci gün “Ben haşat oldum” dedim. “Abi yarın devam edelim kalanını” dedi. O denli yaptık. Sonraki gün devam ettik. Üçüncü gün bitiririz artık bu işi diye düşünüyorum. Tekrar bir 10-15 saat okudum. “Şükür, bitti” deyip çıktım Balmumcu’daki stüdyodan.
Tam Haliç Köprüsü’ndeyim, bir telefon… “Abi şunları unutmuşuz”… Hadiii… Akşam trafiğinde tekrar dön geri.
◊ Ve sonunda geçmiş olsun…
– Ne geçmiş olsunu… Bitirip düştüm yeniden yola, bu defa yardımcısı Seda Hanım arıyor; “Arif abi, benim listeyi vermemişler sana, o sanatkarları okumamışsın!”
◊ Dönmeseydiniz artık…
– Zati “Seda olmaz, ben bittim” dedim. “Arif abi, gel yoksa Polat beni mahveder” diyor o da… Nasıl “Hayır” diyeyim. “Tamam, seni mahvetmesin” deyip tekrar döndüm mü yoldan! Okudum kalanları da… O yorgunluğun üstüne Silivri’ye nasıl vardım bilmiyorum. Meyyit gibiyim bildiğin.
◊ Dinlerken ben yoruldum.
– Bitti sanıyorsun.
◊ Yok artık!
– Var vallahi. Sonraki sabah baktım telefon çalıyor zır zır zır. Kimse beni o saatte aramaz. Bir baktım Polat Yağcı. Gözlerimi açamıyorum fakat, o denli bir yorgunluk. Açtım telefonu, “Arif abim, hoş abim, nasılsın? Kendini iyi hissediyor musun?” diye saymaya başladı. “Bu hayra alamet değil Polat, sen tekrar beni çağıracaksın” dedim. “Abi, çok değerli isimleri unutmuşuz” diyor. Verdiği isimler de daima şöhret yani. Madem bu türlü bir şeye başladık, yarıda bırakmayalım diye yeniden yollara düştüm. Bir sekiz-dokuz saat daha orada kayıt yaptım ve sonunda tamamlandı.
◊ Yalnızca sanatkarlar ve medya mensuplarının kulaklarını çınlatmadınız yani. Yelpaze çok daha genişmiş…
– Farklı sanat kollarından aklınıza kimler geliyorsa hepsini okuduk. Ayrıyeten Türkiye’ye mâl olmuş iş adamları, siyasetçiler, milletvekilleri…
SAMİMİ OLDUĞUM SANATÇILAR BENİ SAYFASINDA PAYLAŞMADI
◊ Yorgunluğunuza değdi fakat… Çok ilgi gördü yaptığınız kayıtlar.
– Doğal… Mesela Cem Yılmaz, Ajda Pekkan, Seda Sayan üzere isimler, sanatçı dostlarım, arkadaşlarım. Toplamda 30 milyona ulaştı izlenme sayısı.
◊ Sizi hayal kırıklığına uğratan, emeğinizi boşa çıkaran isimler oldu mu?
– Bakınız Ajda Pekkan, bir muhteşem star… Cem Yılmaz, üstüne yok. Onlar toplumsal medya hesaplarında yer verdi. Lakin çok samimi olduğum arkadaşlarım sayfasında paylaşmadı bile.
◊ Kimler onlar?
– İsim vermeyeceğim.
◊ Yıllardır sahnede taklidinizi yapan Cet Demirer’i de unutmamışsınız. Tanışmış mıydınız kendisiyle?
– Yok. Şimdiye kadar hiç karşı karşıya dahi gelmedik. Lakin arkadaşlar izlemiş, “Gösteride bir taklidini yapıyor, inanamazsın” dediler.
Demiş ki “Arif Susam buraya gelene kadar her şovda taklidini yapacağım”…
◊ Bu vesileyle o buluşma da gerçekleşir tahminen…
– İnşallah. Kısmet…
Arif Susam, torunu Arif’le birlikte poz verdi.
KİŞİLİK OLMADAN SES VE MÜZİK YETMEZ
◊ Arif Beyefendi siz hâlâ canlı performanslara devam ediyor musunuz?
– Pandemiden ötürü maalesef.
◊ Pekala sevilen bir sanatçı olmanın formülü var mı? Yalnızca iyi ses ve müzik yetmiyor galiba…
– Kişilik… Şahsiyet… Çok hoş müzik söylüyor, isim oluyor, ancak gel gelelim karakter problemli. Olmuyor o vakit. Hepsinin birbirini tamamlaması lazım.
18 YIL BOYUNCA ARALIKSIZ HER GÜN SAHNEYE ÇIKTIM
◊ “Şimdikiler ne ki, asıl bizim vaktimizde sahne çalışması yapılıyordu” mu diyorsunuz?
– O denli demeyeyim de… Bazen gazetelerde okuyorum, bir sanatçı bütün yıl çalışmış, doğal ki Bodrum’da denize girmek, eğlenmek, dinlenmek hakkıymış. O da yıl boyunca haftada bir gün çalışmış yani… Düşünün o vakit 18 yıl boyunca her gün sahne yapmak nasıl olur?
◊ Âlâ lakin o yeri haftanın 7 günü doldurmak asıl sorun… Bugün haftanın her günü birebir ismi sahneye çıkarsa, yerler ziyan eder.
– Doğal, orası o denli. Haftanın dört günü beni izlemeye gelenler vardı.
EKSTRALARA GİDEMEZDİM
◊ Her gün tıpkı yerde çıkıyorsanız, farklı kentlerdeki sevenlerinize nasıl ulaşıyordunuz? Ekstralar mı oluyordu?
– Yok, ekstra almıyordum. Müşteriler sadece benim için geliyordu. Yani onlar benim için ta kalkıp Tarabya’ya gelirken, ben biraz daha fazla kazanayım diye ekstra yapamazdım.
◊ Geniş kitlelere, her kesitten beşere ulaşabilmenizin sırrı nedir Arif Beyefendi?
– E commercial müzik yapıyorum ben Tülay. Mesela geldiniz, diğer bir sanatkarın müziğini istediniz benden diyelim, çabucak okurum. Repertuvarımda 2 bin 500’e yakın müzik var.
◊ Her gün sahnede olmanın avantajı…
– Ve yılların vermiş olduğu birikim. Ben tıpkı vakitte İstanbul Konservatuvarı Klasik Batı Müziği kısmında 8 yıl tahsil gördüm. Daha evvel de orkestra şefi olarak çalışıyordum. Füsun Önal yeni çıkmıştı, ona eşlik ediyordum. Merhum Esin Engin’inden tut Ertan Anapa’sına kadar yani pek çok sanatkara eşlik ettim. Sonra askere gittim. O periyot Ferdi Özbeğen çıktı. Piyanist şantör furyası patladı. Yani bizim biçimi Türkiye’ye yayan o oldu. Askerliğim bitince dedim ben de tek başıma söyleyeceğim. Derken Şahin Özer’le tanıştım. Bir taverna kaseti yaptık. İsmi da “Tavernada Yıldönümü”… 1.5 milyonu geçti düşünebiliyor musun?
◊ Lakin herkes konutlarda kendi tavernalarını yaratıyorlardı.
– Motamot o denli.
O MÜZİĞİME REAKSİYON BÜYÜK OLDU: “KOCAMIZI YOLDAN ÇIKARMAK MI İSTİYORSUN!”
◊ Yalnız benim aklımda bu albüme almadığınız bir müzik var; “Evliler de Sevebilir”… Hele de o yıllar için çok riskli bir çıkış değil miydi? Kelamları reaksiyon çekmedi mi?
– Of of of, hem de ne reaksiyonlar geldi. O devir Şahin Özer’de, Özer Plak’taydım. Bahsettiğiniz müziğin kelamını de sevgili Aşkın Tuna yazmıştı, koyduk albüme. Koymaz olaydık (gülüyor). Herkes firmayı arıyor. Yüzde 90’ı da bayanlar.
◊ Ne diyorlardı?
– “Evliler nasıl sevebilir? Kocamızı yoldan mı çıkarmak istiyorsunuz yani”… Lakin ne reaksiyon… Zira işlerine gelmedi. Gerçi tıpkı müzik restorana sevgilisiyle gelen evli erkeklerin bir güzeline gidiyordu ki sormayın.
◊ Bizim işimize gelen müzikleriniz da vardı fakat… “Sıktı mı Canını” mesela…
– “Sıktı mı canını kov gitsin, unutursun… Aramaya kalkarsan daha neler bulursun”… O müzik da patlama yapmıştı. Zati bugün bile sahnede hareketli modüllere başladım mı “Arif abi şu ‘Sıktı mı Canını’yı çal da coşalım” diyorlar.
BİZİM İŞİMİZ COŞTURMAK
· Pandemiden evvel en son nerede program yapıyordunuz?
– Aşikâr bir yer yoktu. Ekstralara gidiyordum. İzmir’e gidiyorduk mesela, Ankara’ya, Antalya’ya, Adana’ya…
· Tarabya’daki üzere yerler var mı hâlâ?
– Natürel ki… Yemekli restoranlar çoğunlukta artık. Beşerler masa ortalarında bile oynuyor.
· Onu diyorum işte, pist diye bir şey kalmadı. Beşerler artık masa ortalarında, oldukları yerde oynuyor.
– Yooo, pist her vakit var. Daha çağdaşlaşmış halleri şimdikiler. Pistte yer bulamayanlar masaların ortalarında oynuyorlar. Bizim işimiz coşturmak.
· Yeni nesil da bu cümbüş biçimini benimsiyor mu?
– Ziyadesiyle… Toplumsal medya işimize yaradı.
Hürriyet
