◊ Koronavirüsle başlayalım. Salgın başladığında İrlanda’da sinema çekimindeydiniz. Başka imaller üzere sizin setiniz de durduruldu. Neler yaptınız o devirde?
– Açıkçası bir salgına minnettar olmam mümkün değil lakin yarattığı ortaya minnettar olabilirim. Birinci sinemamı yaptığımdan beri aralıksız çalışıyorum. Tamam, çalışmak olağanüstü. Çalışırken kapalı bir kutuyu tecrübelerle doldurdum. Lakin neler yaşadığımı ya da neler öğrendiklerimi nitekim düşünmek için vaktim olmadı.
Karantinanın birinci iki haftası biraz dokunaklıydı, zira o kapalı kutuyu açıp içindeki her şeyle yüzleşmem gerekiyordu. Aralıksız çalışmanın bana kattığı gelişmeler için minnettarım. Öğrendiklerimi karantinada özümseme fırsatı bulduğum için minnettarım. Galiba bu devrin bana kattığı en kıymetli şey, kendime karşı nazik olmayı öğrenmek ki bunun bir ders olduğunu düşünüyorum.
◊ Sıhhatiniz için nelere dikkat ediyorsunuz?
– Vitamin filan almıyorum. Muhtemelen almalıyım. Sağlıklı olmayı öğreniyorum. Yogaya başladım. Güne dans ederek başlıyorum. Dans güne güç getiriyor. Sağlıklı bir bedene sahip olmak ayrıcalık, o yüzden bedenimi çalışır bir halde hareketli tutmaya çalışıyorum.
ARKADAŞIM YOK ASLA ÇOCUK OLMADIM
◊ Genelde kimlerle vakit geçirirsiniz?
– Arkadaşım yok. Daha yaşlı insanlara yakınım. Onlarla vakit geçirme eğilimindeyim. Sanırım bu ailemle olan yakın ilgimden ve kardeşlerimin benden çok büyük olmasından kaynaklanıyor. Asla çocuk olmadım. Asla çocuk oyunları oynamadım. Üzücü bir devir olarak söylemiyorum. İçimdeki çocuğa çok bağlıyım. Tuhaf bir cümle üzere fakat gerçek olan bu. İşim, sözün hayal eserlerini oynamak. Benim için oynadığım karakterler çocukların sahip olduğu hayali arkadaşlar kadar gerçek. Esasen çocukken de hayali arkadaşlarım vardı, zira öteki çocuklarla bağlantım neredeyse yoktu.
◊ Hayali arkadaşlarınızın kimler olduğunu hatırlıyor musunuz?
– Çok fazla vardı. Arjantin’deki konutumuzun etrafında ormanlık alan vardı. Oraya masraf, başımda birçok büyülü varlık yaratırdım. Bundan kurtulacağımı zannettim fakat seçimlerime bakarsanız kurtulamamışım.
EĞİTMENİMİ GURURLANDIRMAK BENİM İÇİN ÇOK DEĞERLİYDİ
◊ Gelelim “The Queen’s Gambit”e. Yeterli bir satranç oyuncusu musunuz, yoksa yalnızca rol mü yapıyorsunuz?
– Diziden ötürü iyi bir satranç oyuncusu oldum. Hiç satranç oynamamıştım, artık muhakkak iyiyim.
◊ Satrançta belli taktikleri öğreten bir teknik danışman var mıydı sette?
– Dizi öncesinde hiç satranç oynamamıştım. Satrancın özel dünyasının farkındaydım, etkileniyordum lakin o dünyanın hiçbir vakit kesimi olmamıştım. Büyük satranç oyuncuları tarafından o büyülü, o zımnî dünya ile tanıştırıldığım için o kadar minnettarım ki… Ana eğitmenim, Bruce Pandolfini isminde bir satranç ustasıydı. Onun sayesinde bu oyuna âşık oldum. Onu öğrendiklerimle gururlandırmak benim için çok kıymetliydi.
Bruce dizinin başarısıyla gurur duyuyor, bu da beni çok gururlandırıyor. Zira bana verilen sorumluluğu hafife almadım. Satrancı sevenler, bu oyuna nitekim âşık beşerler. Onlar için bu oyun tutku.
Benim de bir işi eline yüzüne bulaştıran bir imal yok. Yeterli iş çıkardığımı düşündükleri için çok memnunum.
50 VE 60’LI YILLARDA ÇOCUKLARA İLAÇ VERMEK YAYGINMIŞ
◊ “The Queen’s Gambit”in satrançta bir açılış atılımı olduğunu biliyor muydunuz?
– Hayır. Dizinin bir kesimi olmasaydım, uyarlandığı kitabı herkese Noel armağanı olarak verirdim. Herkesin okuması gereken bir kitap. Öğrenilecek çok şey var içinde.
◊ Dizide, yurtta kalan çocuklara vitamin hapıymış üzere sakinleştirici verilmesi beni nitekim şaşırttı. Bu kurumların bu türlü bir şey yapması ne kadar yanlışsız sizce?
– 50 ve 60’lı yıllarda çocuklara ilaç vermenin olağan ve yaygın bir uygulama olduğunu öğrendiğimde beynim patlamıştı. Bunun bir bilimkurgu değil de gerçek tarih olduğuna inanamadım. Beth’in satrancı keşfetmesi harikulade bir şey lakin bir sorunu de beraberinde getiriyor. Çocuklar ilaçları almaya zorlanıyor, bu da “Ben nitekim parlak mıyım, yoksa yalnızca ilaçların tesiri mi?” sorusunu da beraberinde getiriyor. Zati tüm dizi boyunca da Beth, bu sorularla çaba ediyor.
KENDİMİ İLİŞKİN HİSSETTİĞİM YER: SETLER
◊ “The Queen’s Gambit”in ardındaki isim Allan Scott, kitabın telifini 92 yılında almış. Heath Ledger birinci direktörlük tecrübesini bu projeyle yaşamak istemiş ancak olmamış. Kitap, bayan beyninin işleyişini ve bayan dehayı araştırıyor. Projeye ilgi duymanızda bu hususların tesiri oldu mu?
– Kesinlikle! Kitabı okudum. Koşucu değilim fakat kitabı okuduktan sonra dizinin yaratıcısı Scott Frank ile tanışmak için koştum. Koşa koşa gittim, zira bu kıssa ve karakter için çok tutkulu hissettim. Başımda bir sürü fikir vardı. Kendi iç dehamla konuşamasam da hiçbir yere uymadığını düşünen ve çaresizce kendine uygun bir yeri arayanlarla bağlantı kurabiliyordum. Bu beşerler, gerçek yerde olduklarında katabilecekleri pahalı şeyler olduğunu bilen insanlardır. Kendimi ilişkin hissettiğim birinci yer, “The Witch”in setiydi. Birinci kez bir şeye katkıda bulunabileceğimi ve bedelli olduğumu hissettiğim bir yerdeydim. Beth için bu yer satranç, benim için sinema yapmaktı. Bir bayanın deha olması tarafına gelirsem… Beşerler cinsiyeti gündeme getiriyor natürel. Neden cinsiyet bu hususun bir modülü? Kimse “Sen bir bayansın, bunları yapabilirsin, bunları yapamazsın” el kitabı vermiyor. 1960’larda bir bayanın satranç oynaması inanılmazdı. Umarım artık neyi hayal edebileceğinizin ya da kendiniz için neyi istediğinizin cinsiyete bağlı olarak dayatılmadığı bir topluma dönüşebiliriz.
◊ Görünüşe nazaran hepimizin ilişkin olduğu yeri bulması gerekiyor. Beth satranç dünyasını buldu, siz de sanat dünyasını…
– Sanat, yapmak istediğim tek şeydi. Yapma fırsatını bulduğum için şükrediyorum.
YOĞUNLUKTAN BUNALMAYI SEVİYORUM
◊ Dizi yalnızca satranç değil, birebir vakitte bağımlılık hakkında. Sizin bağımlılıklarınız var mı?
– Çalışmak bağımlılık sayılır mı?
◊ Neden olmasın? Fakat biraz açar mısınız, neden çalışmak bağımlılık sizin için?
– Ağır hislere karşı çok bir eğilimim olduğunu düşünüyorum. Yoğunluktan bunalmayı seviyorum. Her vakit “Oh bu çok fazla, üstesinden gelemem!” diyorum. Gerçek şu ki, şayet bu ağır, derin hisleri yaşamasam çok sıkılırım. Gerçek işimde ağır hisler yaşamak ve farklı durumları tasvir etmek… Ne kadar şanslıyım. Benim bağımlılığım işim. Öykü anlatmak ve hislerde kaybolmak.
Hürriyet