Keiko Ogura, Japonya’nın Hiroşima kentine atom bombası atıldığında sekiz yaşındaydı. Babası, “içimde makûs bir his var” diyerek kızını o gün okula göndermediği için kentin biraz dışındaki konutlarında hayatta kaldı. Patlamada birinci etapta 60 binden fazla insan ölürken, radyasyonun tesirleriyle yıl sonuna kadar yaklaşık 140 bin kişi hayatını kaybetti.
Ogura, Hiroşima felaketinden kurtulup bugün hayatta olan 160 bireyden biri. Ogura, Hürriyet’e verdiği röportajda şunları söyledi:
VÜCUTLARI YANIK İÇİNDEYDİ
“Evimizin yanındaki yoldaydım. Evvel ani bir ışık parlaması gördüm, her yer bembeyaz oldu, yere düştüm. Gözlerimi açtığımda her yer karanlıktı. Gece olduğunu sandım. Konutumuz doruğun arkasında olduğu için kurtulmuştuk. Ancak kent merkezi yanıyordu. Kıyafetleri yanmakta olan insanların derileri soyulmuştu. Kapkara bir yağmur yağmaya başladı. Üstümün kirlendiğini ve konuta girdiğimi hatırlıyorum. Bu radyoaktif serpintiydi. Irmaklar yüzen cesetlerle doluydu.
Birinci başlarda kendim hakkında konuşmak konusunda isteksizdim. Zira bombadan çabucak sonra bir cins ayrımcılık başladı. Beşerler radyasyon tesiri korkusu yüzünden bombadan kurtulanlarla evlenmekte tereddüt ettiler. Oğlum bile arkadaşlarına Hiroşima’dan kurtulduğumu anlatmamıştı. Önemli travmalarım oldu. Yaralılara su vermememiz gerekiyordu fakat bilmiyordum. Su verdiğim iki kişi gözümün önünde öldü. Yıllarca kendimi suçladım.”
ABD’nin 6 Ağustos 1945’te Japonya’nın Hiroşima kentine attığı bombanın kurbanları, merasimlerle anıldı. ‘Atom Bombası Kubbesi’nin önünde de anmalar vardı.
Hürriyet
