Botticelli’nin Amerika Birleşik resimlerinde günümüze kadar ki en büyük kusur sergisi olan Legion of Honor’daki “Botticelli çizimleri”, ilk bakışta, Metropolitan Müzesi’nin Michelangelo’nun birkaç yıllık çizimlerini kutlama emriyle bir Rönesans yeteneğinin kutlanması gibi geliyor. önceki.
Ancak bu türden bir gösteri değil ve müzayede evleri öyle düşünmemizi istesek bile, Botticelli’nin o türden bir belirgin olmadığını görüyoruz. Botticelli’yi yetiştirme rekorları kıran baskıya direnen bu sergi, malzemeye (miktar olarak sunulan; sanatçının çizimlerinden üç düzineden azının hayatta kaldığı bilinmektedir) ve Botticelli’nin tuhaflıklarına (bunlar çok çeşitlidir) sadıktır. Dahi bilgeliğin yerine, kâr edilemeyecek derecede yetenekli ama kararsız bir çizgi ustası sunuyor; Leonardo ya da Michelangelo gibi ustalığıyla parçaları olmayan ama kesinlikle sevimli bir figür.
1445 civarında Floransa’da Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi’de doğan Botticelli, mütevazı bir kökenden (bir deri işçisinin oğluydu) yetişerek Medici soyundan Muhteşem Lorenzo’nun en sevilen sanatçı biri haline geldi. Ancak sonların sonlarında Floransa’nın gücü merkezi Medici’lerden kesiş ve reformcu Girolamo Savonarola’ya kayarken hayatı ve belirgin geçmişi ve kafa karıştırıcı bir dönüşüme uğradı; Botticelli, Savonarola’nın sadık takipçilerinden biri haline geldi, Rönesans perspektifini ve kiralamayı terk etti ve sonunda kendi tasarımlarını yapmaya başladı.
1510’da yoksulluk ve performans sonuçları içinde öldü ve atölyesinin içindekiler satılıp dağıtıldı. Eserlerini bugün büyük ölçüde izledik çünkü 19. yüzyılda eleştirmenler John Ruskin ve Pre-Raphaelite ressamları Dante Gabriel Rossetti ve Edward Burne-Jones’un da içinde bulunduğu Florentine arka’yı incelediler İngiliz yazarları ve yazarları tarafından yeniden keşfedildi. Savundukları Botticelli resimlerinin çoğu, bugün kalabalıkları Uffizi’ye ait resimlerle aynı: “La Primavera” ve “Venüs’ün Doğuşu” gibi alegorik ve mitolojik sahneler, sığ, dekoratif manzaralar arasında patlayan bale figürleri.
Gösterinin etkinliğiü, San Francisco Güzel Sanatlar Müzesi çizim ve baskı küratörü Furio Rinaldi’ye göre, bu küçük dans patlamaları Botticelli’nin özü ve çizimlerinin takdir edilmesinin anahtarı. Rinaldi kataloğu şöyle diyor: “Bir koreograf gibi çalışıyor”, “Botticelli, figürlerinin ve ritmik hareketlerinin arkasında, ana çekici güç olarak çizgiyi yükseltti ve çizimi, bu figürlerin içinde yer alan yapıyı oluşturma, düzenleme ve kontrol etme aracı olarak kullanıldı.” rakamlar işleniyor.”
Rinaldi, “Botticelli Çizimleri”nde, Avrupa çapındaki müzelerden (Louvre, Londra Ulusal Galerisi ve Uffizi dahil) kusur alarak, mevcut çizimlerin neredeyse tamamını ve bir yığın ilgili tabloyu bir araya getirdi. Pek çok izleyici doğal olarak resimlere yönelecek, ancak hazırlık çizimlerinin küçük zaferleri – Botticelli’nin bir Müjde için bir Meleğin kolunun kesin açısını düzeltmesi veya yukarıya doğru giden bir yüzdeki ışının düşüşünü incelemesi veya friz benzeri bir diziyi döndürmesi. İfadenin patlayıcı bir zincirleme satışlarına dönüşen figürler, gösteriyi ziyaret etmeye değer veren şeylerdir.
Orta derecede hassas “Gül Bahçesi Meryem Ana” tablosu (Bakire ve çocuğu genç Vaftizci Yahya ile birlikte gösteriliyor) Louvre’dan burada, örnek sahnenin samimi merkezini yakalayan bir çizim: Meryem Ana’nın çökmüş hali. Resimde çocuğun İsa’nın alnına bir yapboz parçası gibi kenetlenen, iyi tanımlanmış profili olan kafa. Bunun gibi anlar, ünlü arka tarihçi Bernard Berenson’un Botticelli’yi neden “Avrupa’nın sürgünlerine kadar sahip olduğu en büyük doğrusal tasarım sanatçısı” olarak adlandırdığını açıkça ortaya koyuyor.
Daha sonra atletizm ile kambur durma arasında mükemmel bir denge bulan, elleri kalçada duran erkek figürlerinin çok sayıda çalışmasını görüyoruz. Botticelli onların hayatta kaldıklarını, atölye asistanlarının pozlarıyla çizdiler, ama onların kaderinin mitolojik resimleridi. (Biri bir sunak tablosunda Aziz Sebastian oldu, diğeri “La Primavera”da haberci Merkür oldu.)
Bildiğimiz psikolojik yoğunluk Botticelli’nin arka planının ayırt edici özelliği değil, ancak bu sergi bize onun kariyerinin devamlılığındayken (lüks Medici çevresine yerleştiği dönemde) aranan bir portre ressamı olduğunu hatırlatıyor. Soylu kadınların şaşırtıcı derecede hassas ve bireyselleştirilmiş üç tablo, renkli kağıt üzerine yumuşak bir şekilde çizilmiş beyaz vurgularla yapılmış kafalarla ilgili çalışmalarla birlikte, Botticelli’nin her zaman idealize edilmiş bir görünüme bağlı kalmadığını gösteriyor.
Buradan sergi, Botticelli’nin Rönesans hümanizmini ve mekansal politikalarını terk ederek Savonarola’yı desteklemek amacıyla abartılı derecede dindar ve orta çağla birlikte çalışmalar yaptığı geç dini evresine garip bir dönüş yapıyor. (Diğerlerinin yanı sıra Leonardo’nun da Botticelli’nin üslubundaki bu geriye dönük değişimden rahatsız olduğu söyleniyordu.) Bu döneme ait bir eserde, “Mistik Doğuş” olarak bilinen bir tablodaki figür sıraları, bir çeşit makarna gibi gerçekleştirilir. Perspektifi tamamen takip etmek.
Geçişi yumuşatabilecek bir dizi çalışması mevcut: Botticelli’nin, işvereni Lorenzo için Dante’nin “İlahi Komedya”sını resmetmek üzere fantastik derecede yaratıcı, tamamlanmamış çizimler. Koyun alayı üzerine yapılan bu hassas eserler Berlin’deki Staatliche Müzesi’nde ve Vatikan’da sergileniyor ve nadiren seyahat ediyor. Ancak San Francisco’ya seyahat edebilmiş olsalardı, Botticelli’nin en ünlü tablolarında görülen zarif grup koreografisini onun son dönemdeki dinsel tutkularına bağlayacaklardı. (Bunları çevrimiçi olarak ve Rinaldi’nin serisini William Blake gibi edebi vizyon sahibi sanatçıların sonraki çalışmalarıyla depoladığı 2021 web seminerinde incelemenizi tavsiye etti.)
Botticelli’nin adanmışlık coşkusu devam ederken, sanat yapma işinin çoğunluğu salondaki asistanlara ve dağılmayı bırakmaya başladı. Serginin devam ettiği yerde “Sandro Botticelli Atölyesi”ne atfedilen tablo ve desenlerin değerleri bir şeyler eksik; Örneğin, büyük ve renkli “Bakire ve Çocuk, Vaftizci Yahya ve Altı Şarkı Söyleyen Melek” tondosundaki figürler garip bir şekilde cansız ve görünen kopuk görünüyor.
Merhum Botticelli’nin sorunu, tarihe, coğrafyaya ve çağrışımlara göre, bir Rönesans sanatçısı olarak, zorluğumuzun çekmemizin nedenlerinden biri. Ancak elinin ve vücudunun desteği mevcut olduğu ilk eserlerde bile Michelangelo ve Leonardo ile aynı anda yaşıyor ve aynı kurallara göre oynuyor gibi görünüyor. Bu gösteride bu gerçekten canlandırıcı; bizden deha fikirlerimize çok sıkı tutunmamız, bunun yerine Botticelli’nin güçlü, neşeli çizgisini nereye götürebilirse götürsün takip edebilmek isteniyor.
Botticelli Çizimleri
11 Şubat’a kadar, Legion of Honor, Lincoln Park 100, 34th Avenue (Clement Street’te), San Francisco, 415-750-3600, famsf.org.
