Ernestine Crump bir Hollywood oyuncusu olması, adına uygun şekilde çekici bir şeyle değişikliklerdi.
“‘Sylvie Montgomery’ gibi” diyor. “Ya da ‘Laura Saint Germaine’ – bu Fransızca.”
17 yaşında, liseden mezun olup bitişinde olan Ernestine, selüloit rüyalara ve diğer fantezi uçuşlarına kapılır.
“Ama kendin için kaygı,” diyor pratiklikle dalga sesleri. “Ekranda olduğum zaman mühlet çok beyaz davranabiliyorum. Bu yüzden ben bir yıldızım.”
Lynn Nottage’ın Theatre Row’daki acı-tatlı anı oyunu “Sevinç Masasından Kırıntılar”da yıl 1950’dir. Anlatıcımız Ernestine (müthiş bir Shanel Bailey), yakın zamanda Brooklyn’e taşınmıştır ve burada bir bodrum katında bir apartman dairesinde birlikte yaşamaktadır. katı babası Godfrey (Jason Bowen) ve yaramaz kız kardeşi Ermina (Malika Samuel). Onlar, büyük ölçüde beyaz bir blok üzerinde Siyah bir ailedir; komşulardan çok azı evinde konuşacak bile.
Kızların annesinin ölümü, Crumps’ın Florida’dan kuzeye taşınmasının hizmetçisi oldu. Her biri, belki de en çok Godfrey olmak üzere, hayattaki kederden mahvolmuştur. Mesleği gereği bir fırıncı, yeni ayık ve bekar, portre oturma odasının duvarında asılı olan mesih lideri Peder Divine’ın öğretilerine bağlıdır. (Set, Brendan Gonzales Boston’a ait.)
Bu Bahar NYC Tiyatro, Müzik ve Dans hakkında daha fazlası
- Müzikal Canlanmalar: Müzikallerdeki en kötü karakterler neden en iyi melodileri alır? Eleştirmenimiz, değerlendirme canlandırmalarda, hem gerçek hem de efsanevi dünya liderlerinin hak etmeyebileceklerini bir imaj makyajı içlerinde yazıyor.
- Yükselen Yıldızlar :Bir oyun yazarına dönüşen bu aktörlerin hepsi, gelecek aylarda New York’ta gösterime girecek olan bu dört gösteriyi yaratırken hayatlarının anılarını ve anlamlarını ortaya çıkarıyor.
- Gustavo Dudamel: New York Filarmoni’nin yeni müzik direktörü, Mayıs ayında Mahler’in Dokuzuncu Senfonisini yönetecek. Şehirdeki en sıcak biletlerden biri olacak.
- Vızıltıyı Hissetmek: “Bob Fosse’s Dancin’” Broadway’e geri döndü. Yıldızları mı? Makineden başka her şey olan eklektik bir danışman kadrosu.
Çilecilik, kızların bir gün Harlem’den beklenmedik bir şekilde ortaya çıkması, annelerinin kız kardeşi olan göz alıcı Lily Teyze (Sharina Martin) için aforozdur. Bagaj yedekte, şişe her zaman hazır, kendi annesinden kızların devasını gizli olarak duyurur.
Lily canlı bir sesle, “Bir adamın kızlarıyla kucaklarına geldiklerinde yalnız yaşamalarına uygun bulmuyor” dedi.
Ve bu, Godfrey’in Lily’nin ateşi Komünizmini ne kadar dikkatli bulmasına ve onun cinsel uygunluğunu ne kadar rahatsız edici bulmasına rağmen.
Colette Robert’ın Keen Company için yaptığı sessiz, ağırlıklı kendinden emin yapımında “Crumbs From the Table of Joy” birkaç nedenden dolayı bir zevk: enderlik, birinci, bu, oyun 1995’teki prömiyerinden bu yana New York’ta yeniden canlandırılması.
Neil Simon’ın “Brighton Beach Memoirs” adlı eserinin kuzeni gibi, kulağa inanılmaz gelse de, Nottage’in yapısında yer alacak yer oyunlarını anlatanlarını farklı bir eğlencesi de var. Ernestine’in beyaz perde fantezileri, Altın Çağ Hollywood’unda çığır açan bir Siyah oyuncu olarak “Bu arada, Vera Stark ile Tanışın” (2011) hicivini akla getiriyor. Ve Ernestine’in üzerinde mezuniyet elbisesini taşıyan terzi mankeni “Intimate Apparel” (2003)’ün habercisidir.
Yakası dantelli, gösterişli ve beyaz olan bu elbise, Lily’nin zarif özel dikim etek takımı kadar bir başarı ve kanıt amblemidir – ancak Lily’nin kıyafeti aynı zamanda ezik rüyalar üzerinde bir cesaret şapkası görevini görür. (Kostümler Johanna Pan’a aittir.) Kalbinde bir devrimci ve Ernestine’in yaşamını sürdürebilmesi için bir ilham kaynağı olan Lily, temkinli Godfrey’in kızlarına geçişya uğraştığı Siyah kadınlık versiyonuna yönelik bir kontrpuandır: iffetli, ölçülü, minnettar ve sadece en uysal hırslarla.
Lily, ne yazık ki, bu yapımda gerekli rezonansa sahip değil. Martin’in yorumunda, Godfrey’in aniden yeniden sahnelerde ya sürüklediği Crump aile aksi takdirde güçlü olan topluluk ve dinamiklerini dengesizleştiren bir boşluk var.
Peder Divine gibi o da beyaz bir kadın yönergesi; savaş boyunca memleketi Almanya’da yaşamış olan Gerte’yi (Natalia Payne, mükemmel). Tesadüfen metroda ilk karşılaşmaları yoğun bir şekilde dolu: o, kayıp, aç ve yalnız; o, meşgul olma değerlendirmeleri çünkü kızlarına öncekinden daha fazla Söylediği gibi, “Sonumun Scottsboro çocukları gibi olması istenmiyor.”
Ernestine’in reşit olma şekillendirmelerini şekillendiren yaygaracı güçleri bunlardır. 20. yüzyılın sonunda, büyük şehrin bir bölümünde kim olmak üzere bir arada çalışıyor.
Neşe Sofrasından Kırıntılar
1 Nisan’a kadar Theatre Row, Manhattan’da; keskincompany.org. Çalışma süresi: 2 saat.
