Ayşe Ulu, 31 yaşında. Yasin Bahadır Yüce’yle bundan yedi sene evvel, bir arkadaşları vasıtasıyla tanıştı. Evliliği hiç düşünmüyordu fakat kendini iki ay içinde evlenmiş buldu: “Çok hoş bir çift olduk. Nazar değmesin diye kimseye anlatmıyordum. Bana çok bedel verdi. Sevilmek o kadar hoş bir şey ki…
Eşim çok toplumsal bir kişiydi, vakit bulduğumuzda meskende durmak istemiyordu. Eski iletilerimizi okuyorum da. Daima ‘Akşam ne yapıyoruz?’ yazıyordu.”
Ayşe Büyük, eşinin sık sık “Senin ayaklarının üzerinde durmanı istiyorum, hoş noktalara gel. Şık mekanlarda senin üzere iyi beşerler olsun istiyorum” dediğini anlatıyor. Bir de uzun uzun sohbetler ettiklerini… “Her mevzuda konuşabilirdik, haber ve birikimi çoktu. Kendine hayran bırakıyordu.”
Bebeğini yalnızca ultrasonda gördü
Çift, 2016’da çocuk sahibi olacaklarını öğrendi. Polis memuru olan Yasin Bahadır Refî, vazifesi nedeniyle eşiyle muayeneye yalnızca üç kez gidebildi, bebeğini yalnızca üç kere ultrasonda görebildi. 15 Temmuz 2016 günü, onlar için hoş başlamıştı. Akşam yemek yediler, yürüyüş yaptılar. Konutları Gölbaşı’nda, Havacılık Dairesi Başkanlığı’nın yanındaki lojmanlardaydı. Meskene dönüp bir sinema açtılar.
Kanallar ‘Son dakika’ anonsları geçtikten çok kısa bir müddet sonra mesai arkadaşları Yasin Bahadır Yüce’yi aradı. Ayşe Büyük, o anları şu laflarla anlatıyor: “Biz o vakit hâlâ darbe teşebbüsü olduğunu bilmiyorduk. Eşim gitti. 15-20 dakika geçti. Meskenin içinde dolaşıyorum, içim yanıyor. Bir şey olacak fakat ne olacak, bilmiyorum. O anı anlatamam size. Yasin beni aradı, ‘Ne yapıyorsun, nasılsın’ diye sordu. O kadar sakindi ki… ‘Göreve gidebilirim, bana kıyafet hazırlar mısın’ dedi. ‘Tulumunu (iş kıyafeti) koyayım mı’ diye sordum. O denli bir ‘Koy’ dedi ki… Velev koy velev koyma dercesine… Düşünüyorum artık, güya yalnızca sesimi duymak için aramıştı.”
Telefonu kapattılar. Ayşe Âli, sırt çantasını aldı, içine birkaç çamaşır koyduktan sonra bir patlama sesi duyuldu. Lakin duyduğu sesin bomba sesi olduğunu anlamadı. ‘Bir bina yıkıldı herhalde’ diye düşündü, dışarı baktı. Karşıdaki binalar konumunda duruyordu. Kişisel Harekât Daire Başkanlığı’na taarruz olabilir diye düşünerek eşini aradı. Lakin o telefon hiç açılmadı. Ayşe Ulvî, üst komşusuna çıktığında o sesin, Şahsi Harekât Daire Başkanlığı’na atılan bombanın sesi olduğunu öğrendi.
Sincan’da oturan kayınpederini aradı, tam o esnada kuvvetli bir bomba sesi daha duyuldu. Sekiz buçuk aylık gebe olan Büyük, o an konuma yatıp karnını müdafaaya çalıştığını hatırlıyor.
“Ambulans gelirse bilin ki Yasin şehit”
Bir müddet sonra eşinin arkadaşları geldi. Onu lojmandan çıkarmak istiyorlardı. Havacılık Dairesi Başkanlığı’nın bombalandığını söylemediler. O gece eşinin ailesinin konutunda bekledi Ayşe Ulu: “Kayınvalideme ‘Biri beni arayacak, sizin adresinizi isteyecekler zira ambulans gönderecekler. Ambulans gönderirlerse de bilin ki Yasin şehit oldu’ dedim. 10 dakika geçti geçmedi, en yakın arkadaşı aradı. ‘Yanına geleceğim. Bana bir adres ver’ dedi. Verdim.
Evet, o ambulans geldi. ‘Yasin yaralı. Seni hastaneye götürüyoruz’ dediler. Ambulanstayken komşumuz aradı. Meğer o, gece almış haberi ancak bana söyleyememiş. O an başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Acilen evvelki akşam yemek yediğim, sinema izlediğim, bir gün sonra çarşıya çıkıp çocuğuna alışveriş yapacak insan artık yoktu hayatımda.”
Defin süreçlerinden sonra konutuna çabucak dönemedi Ayşe Ulu. Döndüğündeyse içtikleri çaylar duruyor, konutlarının ışığı hâlâ yanıyordu… Hazırladığı sırt çantası, eşinin üzerinden çıkardığı eşofmanları…
İşte o an bağıra bağıra ağlamaya başladı: “Çocuğumuz için daha alışveriş yapmamıştık, doğuma az bir vade kala yapacaktık. Güya planlamış üzere. Onunla aldığım şeylerin hatırası kalacakmışçasına bir şey aldırmadı. Düşünüyorum, tahminen de oyalanayım diye…”
Yasin Bahadır Âli, hayatını kaybetmeden bir müddet evvel, doğacak oğulları için isim arayan Ayşe Hanım’a “Benim ismimi koyalım” demişti. Ayşe Hanım, “Kesinlikle koymayacağım” dese de eşinin ismini yaşatmak istedi. Bebek Yasin Bahadır, 20 Ağustos 2016’da dünyaya geldi: “Doğuma gittim. Herkes vardı lakin o kalabalıkta ruhen yalnızdım. Size anlatıyorum lakin anlayamazsınız. Özlemekten burnumum direği sızladı.”
Baban gelmeyecek, biz ona gideceğiz
Yasin Bahadır artık dört yaşında. Mesrur lakin içine kapanık bir çocuk. Bundan tam yedi ay evvel, bir gün meskende birlikte oyun oynarlarken anasına “Babam gelsin” dedi. Ne diyeceğini bilemedi Ayşe Ulvî. Psikologlarla yaptığı tüm konuşmalar o an aklından gitti. “Baban gelmeyecek. Baban orada yatıyor, gelemez. Biz ona gideceğiz” dedi.
Cenneti, şehitliği anlatamıyor, yalnızca kahraman diyordu. “Ben sana yeterim, ben çok güçlüyüm” dedi oğluna. Birlikte oyun oynamaya devam ettiler.
Yasin Bahadır, o günden tam bir ay sonra bu kere “Anne… Gelmeyecek mi?” diye tekrar o soruyu sordu: “Kuzenlerinin babalarıyla oynayıp sarıldıklarını gördüğünde ben ölüyorum. Eşimin acısını, neredeyse her şeyi unutuyorum, çocuğum üzülüyor diye yanın dibine giriyorum.”
Vukuat sonrası bilinç kaybı olduğunu, hâlâ ara ara yaşadığını anlatıyor, velev bana “Sizinle konuştuğumu yarın hatırlamayacağım” diyor Ayşe Hanım. Konuşmamızın ahir, eşiyle ilgili unutamadığı anıları paylaşıyor:
“Bir de bana daima ‘Kendi ayaklarının üzerinde dur. Her işini kendin yap, bana bağlı olma. Ben yarın hayatında olmayabilirim; mevt olur, ayrılık olur fakat sen ayaklarının üzerinde duracaksın’ derdi. Otomobil kullanmayı sevmezdim, ‘Öğrenmen gerek’ deyip çetinle otomobil kullandırırdı mesela.
Bir gün ablam, eniştem, ben ve Yasin otururken ablama döndü, ‘Ayşe çalışacak. Senin alt katına taşınacağız, çocuğumuza sen bakacaksın’ dedi. Vukuat oldu. Doğum yaptım. Ablamın alt katı boşaldı. Oraya taşındım. Eşim vasiyet ettiği için değil. Rast geldi… İşe başladım. Çocuğuma ablam bakıyor.”
Hürriyet
